Odtrutka na szczury Tom I Królewna wśród skorpionów

Rozdział 15 Jaka matka, taka córka. Część II

Ale czas na opowieści rzeczywiście się skończył, bo oto dotarliśmy do podnóża Gór Modrych. Ta dziwna skalna formacja wznosiła się ostrymi skosami, a potem całkowicie pionowo. Lazurowy Ul przywarował u stóp góry, wspinał się po jej kolejnych załomach, następne domki wyrastały znad kamieni albo rozsiadały się pod wiszącymi skałami. Część była wydrążona w łupku albo korzystała z naturalnych jaskiń i tuneli wewnątrz.

Drewniane elementy zdawały się oplatać górę ramionami z niemalowanych belek, jakby ta ażurowa konstrukcja miała okryć gołą skałę, osłonić ją przed niszczącymi wiatrami, otulić przed nadchodzącym jesiennym chłodem. Drewno z kolei porastał gęsty bluszcz, jakby chciał oddać mu tę sama przysługę, którą ono wyświadczyło skale.

Gdy patrzyłam na dom, który zbudowała Żabie Oczko nam oraz naszym czworonożnym i latającym towarzyszom, nie mogłam wyjść z podziwu dla niej. Czasami nie umiałam ocenić, co jest dziełem mojej mistrzyni, a co szczęśliwym tworem natury. Drewno białej sosny w cieniu grafitowych skał wydawało się niebieskie i choć Ul zawdzięczał swoją nazwę jednemu z gatunków żyjących tu dzikich pszczół, nieodmiennie urzekało mnie, jak często w promieniach porannego słońca zacierała się granica między budynkami, górami i niebem.

Miałam wrażenie, że wchodząc po drabinie na pierwszą kondygnację, wkraczam do królestwa chmur i wiatrów, gdzie powietrze jest czyste jak barwy wokół, a życie prostsze. Beczenie kóz i rżenie oślika z zagrody poniżej, a czasem także warkot piły, chrobot hebla czy stukot młotka z warsztatu nieco tonowały ten romantyczny obrazek – Żabie Oczko miała ręce pełne roboty i nie mieszkała tu po to, by kontemplować płynące po niebie chmury. Ale w jej ciemnych oczach zawsze odbijał się skrawek nieba.

Nie widziałam jej raptem półtora miesiąca. Jednak w półtora miesiąca świat się skończył. Przyszło nowe, ale nikt nie wiedział, czy lepsze. Bałam się, co zobaczę w tych oczach teraz, gdy nastawał wieczór, a po słońcu zostały jedynie świetliste okruszyny. Ale Góry Modre wiernie przechowywały pamięć o błękicie i miałam nadzieję, że z Żabim Oczkiem będzie to samo.

Chwyciłam Piołuna za rękę. Już rękę, nie łapę, bo – Niebiosom dzięki! – wrócił do swojej zwykłej postaci bez najmniejszego problemu.

– Chodźmy...

Jednak chłopak ani drgnął. Przypatrywał się tej niezwykłej siedzibie. Wiedziałam, że na mnie zawsze robiła ona wielkie wrażenie, dlatego z ufnością czekałam, aż na twarzy Piołuna zobaczę ten sam zachwyt, jaki zawsze mi towarzyszył. Widziałam jednak tylko, jak zaciska szczęki.

– Poczekam na ciebie tutaj.

Zastanawiałam się, co go tak zaniepokoiło. Próbowałam podążyć za jego wzrokiem. Chodziło o te białe trójkątne flagi rozwieszone na sznurach między barierkami, by odstraszały drapieżne ptaki? Czytałam kiedyś, że wilki również boją się takich łopoczących elementów i można je zniechęcić do podchodzenia na tereny gospodarcze, wiążąc na ogrodzeniach wstążki. Nie sądziłam jednak, by taki instynktowny lęk był szczególnie silny u chłopaka, który nie bał się ani ognia pochodni, ani hałasów, przez które wilki z krwi i kości omijały elfie siedziby szerokim łukiem.

Nie rozumiałam natury jego przemian, ale nie mogłam go traktować jak bezmyślne zwierzę. Poza tym wiedziałam, że i zwierzęta kierują się swoją przyrodzoną mądrością daleko wykraczającą poza instynkt czy zwykły spryt.

– Na pewno? – spytałam. – Nie masz ochoty jej poznać?

Dla mnie spotkanie z Żabim Oczkiem było największym szczęściem. Gdy patrzyłam, jak Piołun kręci głową, serce ściskało mi się w piersi. Czy to moja wina? Może powinnam opowiedzieć mu więcej o mojej mistrzyni. Przecież nie sposób jej nie kochać.