BAB 42

241 11 6
                                    

"Adriana please."

Pang! Kuat tamparan itu hinggap dipipinya. "kau, jangan sebut nama aku!" jari aku tala tepat kearah mukanya. Air mata aku jatuh laju. "Abang tak buat.." aku pegang kepala seketika. "diamlah!" lagi suara aku naik tinggi. Tersekat-sekat nafas aku bila amarah aku menguasai. "habis apa tujuan kau masuk dalam bilik aku?! kau yang rancang semua ni kan?"

Tangan aku cuba diraih, tak teratur nafas aku. Riak wajahnya serbasalah. "awak pengsan..saya cuma to--" aku tatap wajahnya kasar. "dah dah la dengan alasan bodoh kau tu..silap aku percayakan kau..rupanya sama je." sempat aku jeling sebelum bukak langkah, tapi laju tangan aku diraih. Bahu aku dicengkam kuat. "dengar dulu boleh tak?!" tinggi melangit suaranya. Terpana aku, tak pernah suaranya tinggi bila dengan aku. "kita balik.." aku menggeleng.

"aku taknak!" laju aku mencantas. Mata yang berair itu aku tatap meluat. Dia lepaskan pegangan perlahan. "Mingyu dengan Wana... accident Adriana." jantung seakan terhenti. Kening aku bertaut. Apa yang dia cakap ni?

"kau cakap apa ni? Jangan merepek boleh tak?"

"saya ketuk pintu bilik awak pagi tadi sebab-" aku angkat tangan, supaya dia berhenti. Aku kawal nafas. Perlahan aku susun langkah tinggalkan dia. Berpeluh-peluh aku dalam train, cuba menidakkan apa yang Wonwoo sampaikan tadi. Aku menggeleng laju. "tak..tak.. dia tipu." sumpah aku tak tenang. Aku selawat, aku cuma mengharapkan apa yang jadi harini semua mimpi. Aku tertunduk lemas, kenapa aku menangis ni. "ya allah."

Phone aku berdering. Aku bawak keluar. Nama Ibu tertera. Terus sahaja aku mengangkat. "Ibu.." aku dengar esakkan kuat dari ganggang telefon buatkan aku sedikit tak tenang.

"Ibu tunggu dekat Hospital ya sayang.." belum sempat aku menjawab. Apa yang jadi ni? Ibu sakit ke? Hati aku berdebar-debar. Cuba berfikir sebaliknya. Mungkin orang lain yang sakit.

Aku berlari masuk dalam perkarangan Hospital, bahu Ibu aku capai. "Ibu? Kenapa Ibu nangis ni? Mana Wana?" aku tahan tangis. Ibu kemam bibirnya kuat. "Wana dah tak ada Adriana," aku ketawa sinis. "Ibu jangan buat lawak boleh tak? Tak kelakar, sikit pun tak!" air mata aku dah tak tertahan. Pipi aku Ibu pegang, "tengok Ibu.." aku tatap wajah wanita separuh usia itu.

"ikut Ibu ya.." aku mula tak tenang. Aku terhenti tatkala Ibu masuk kearah bilik mayat. Aku kaku. Jantung aku berdegup laju. Kolam air mata tak dapat aku tahan. "Ibu.." aku menggeleng. Ibu mengganguk dan tarik tangan aku perlahan masuk. Sekujur tubuh kecil yang ditutupi kain putih buatkan aku diam. Berderu air mata aku jatuh.

Menggeletar tangan. Dengan segala kudrat yang aku ada, kain putih itu aku selak. Aku tutup mulut, luka-luka dibahagian kepala dan dia bahunya, aku pegang perlahan. Bibirnya yang pucat itu aku usap perlahan. Wajahnya aku lihat. Aku alihkan sedikit rambutnya kebelakang. "sayang.." itu je yang dapat aku ungkap. Mata aku terpejam rapat, buatkan air mata tak berhenti mengalir. "sayang..bangun Ibu dekat sini sayang.." aku tolak kecil badannya. "Wana.." kini tolakkannya sedikit kuat.

"Ibu kenapa Wana tak bangun..." aku mengaduh. "bangunlah! Ibu dekat sini.." lemah terasa lutut, terduduk aku. Tangisan kini menguasai, tak dapat aku ungkap rasa ini. "arghh.. Wana... Bangun... please..." Ibu cuba tenangkan aku. Tapi sikit pun aku tak terpengaruh. Aku genggam tangan kuat. Dada aku usap perlahan. "ya allah...sayang.." tiada satu perkara yang boleh aku ungkap selain dari tangisan.

Aku tatap kosong pusara dengan bunga segar itu. Sikit pun aku tak berganjak. Air mata aku mengalir. sekelip mata sahaja anak yang aku tunggu selama tiga tahun, dan aku kandung sendiri selama 8 bulan hilang untuk selamanya. Aku kemam bibir untuk seketika.

"sayang..sampai hati tak tunggu Ibu.." aku sebak. Air mata yang terkumpul di dagu itu aku lap. "Ibu teman Wana eh?" aku dekatkan diri kearah pusara kecil itu. Aku alihkan perlahan bunga-bunga segar itu. "sayang Ibu.. ni.." lagi-lagi air mata aku jatuh.

"Adriana? Kita balik jom?" aku kalih seketika dan menggeleng. "Wana takut duduk sorang-sorang Ibu..takkan Adriana nak tinggal dia." aku bercakap perlahan. Aku letakkan kepala disitu. Rehatkan diri. Tubuh aku ditarik perlahan. "Adriana! Tengok Ibu." pipi aku dipegang. Tapi susuk yang sangat aku kenali itu berdiri tegak tak jauh dari Ibu.

"jangan macam ni, Wana lagi sedih kalau kamu begini.." air mata aku jatuh. "Ibu..kita ajak Wana balik dengan kita eh? Dia takut Ibu.." laju aku dibawa kepelukkannya. Dia usap belakang aku perlahan. "kita balik dulu okay..nanti kita amik dia?" Ibu memujuk. Aku mengganguk. Lengan aku diangkat perlahan, sehingga aku berdiri.

Ibu pimpin aku perlahan menuju ke kereta. Wonwoo berdiri tegak disitu. Pintu kereta dibuka perlahan. Aku endahkan dia, dan tenang aku labuhkan puggung diseat kereta belakang. Pandangan aku kearah tingkap. Aku pejam mata. Lengan aku Ibu usap perlahan. Tapi siapa boleh menghalang air mata aku. Mengalir tanpa disuruh. Aku tutup mulut kawal esakkan.

Lengan aku Ibu usap perlahan, tak tahu apa yang patut aku rasa sekarang. Kosong, sunyi. Panggilan 'Ibu' yang selalu singgah digegendang telinga kini tiada lagi. Aku cengkam lengan kuat, nafas aku tarik perlahan sebelum pintu bilik aku tolak. Tangan aku genggam. Cuba kuatkan semangat.

"Wana nak kiss and peluk Ibu boleh?" ayat itu terngiang-ngiang terus dalam fikiran. Perlahan aku susun langkah perlahan masuk dalam bilik. Walaupun berat tapi aku perlu. Langkah aku terhenti tatkala melihat satu botol susu yang sudah dicuci itu. Aku kalihkan pandangan seketika, butir air mata aku jatuh. Terlalu sakit untuk aku terima ni.

Aku menuju ke katil. Perlahan aku labuhkan punggung. Aku usap perlahan. teddy bear dia aku capai.

"Wana sayang Ibu.."

"putih...Wana suka putih.." , "Wana miss Ibu..", "Wana sorry okay?" celotehnya buatkan air mata mengalir laju.

"Wana love Ibu, don't cry.." itu salah satu ayat yang beri impak yang besar dalam hidup aku. Tersekat-sekat nafas aku. Kuat ke aku nak hadap semua ni lepas ni?. Aku rebahkan badan aku dikatil mata aku pejam perlahan, biarkan air mata mengalir jatuh keatas cadar. Kerana hanya itu cara untuk aku meluah. Aku peluk kuat teddy bearnya. "Ibu sayang sangat dengan Wana.." sempat aku ungkapkan ayat itu, sebelum aku amik keputusan untuk lelapkan mata seketika.

Aku tepuk teddy bearnya kuat. Air mata yang mengalir itu aku biarkan. Seketika mata aku pejam. Bayangan wajah kecil itu hadir dengan senyuman yang besar. Lagi menjadi-jadi air mata aku. Memang takkan boleh tidur. Sangat berat untuk aku. Aku perlu bicara dengan siapa? Aku nak luahkan dengan siapa? Siapa aku nak peluk malam-malam lepas ni? Panggilan Ibu..itu..aku tahan air mata.

Lama aku baring, cuba tenangkan diri sendiri. "Adriana?" tolakkan pintu itu buatkan aku terbangun. Aku paksa diri untuk senyum bila wanita separuh usia itu yang masuk. Makanan dalam talam itu aku tatap kosong. "makan sikit ya?" aku menggeleng.

"Adriana kenyang.." perlahan aku menjawab. Air mata yang masih mengalir itu usap perlahan. Tubuh kecilku ditarik dalam pelukan. Ditepuk-tepuk belakang aku. "besar ujian kamu..Ibu tak tahu apa yang kamu rasa sekarang, nangis la sayang..nangis puas-puas."

Sebak rasa didada. Baju Ibu aku cengkam kuat. "kenapa Adriana lagi...Ibu?" teresak-esak tangisan aku. "kenapa..?" aku mempersoalkan perkara yang aku sendiri tiada jawapan.

kuat tangisan aku bergema dalam bilik itu, apa lagi yang patut aku buat? Selemah itu ke aku? 


sapa nak tissue? min spare dua kotak dekat sini...

Takhta Cinta •||• Jeon Wonwoo ©️Where stories live. Discover now