KILL OR BE KILLED

(59)

Selamlarrr
Ben geldiimm
Şaka maka 59. bölüme geldik amk

Bu zamana kadar okuyup destek olanlara çok teşekkür ediyorum

Yazım hatası varsa özür dilerimm

Bol bol oy ve yorum fırlatmayı unutmayınnn

Keyifli okumalarrr

☆

Adam bizim tedirginliğimizi gördüğü an yavaşlamış ve dingin bir ses tonuyla konuşmaya başlamıştı.
"Jungkook..? Sensin değil mi? Sakin olun, size zarar vermeyeceğim."

Bu zombinin adımı bilmesi ile birlikte ufak çaplı bir şok daha geçirmiştim.

"Sen kimsin lan!? Jungkook'u nereden tanıyorsun?!" diye çıkışan Taehyung benim yerime tepki vermişti.

"Siz tanışıyor musunuz?" diye sormuştu bu sefer Han. Anlamaz bakışları önümdeki yabancı adamla benim üzerimde dolaşmıştı. 

"Aman tanrım Jungkook... Ne kadar da büyümüşsün? Hayatta kaldığına inanamıyorum..."

☆

☆

☆

Hepimiz şaşkınca adama bakakalmıştık.
Bu adamın beni tanıyor olması beni ürkütmüştü. 

Şaşkınlığımdan artık sıyrılmam gerektiği düşüncesinde karar kılmak ile birlikte dudaklarımı aralamış ve sonunda konuşmayı başarmıştım.

"Sen kimsin..?"

Adam benim kendisini tanıyamamamı normal karşılamış gibi yüzündeki şaşkınlık ifadesi gitmiş ve yumuşak bir bakış sergilemişti.

"Ben Gong Yoo... Ben senin amcanım Jungkook."

Adamın söyledikleriyle birlikte gözlerim yerinden fırlayacakmış gibi büyümüştü.

Amca mı demişti o?

"A-amca mı?"
Kelimeler dudaklarımdan kontrolüm dışında dökülmüştü. Adamın söyledikleri karşısında mümkünmüş gibi daha da şaşkına dönmüştüm.

Benim amcam mı vardı?

"Evet.. Görüşmeyeli epey bir zaman oldu Jungkook.. Seni gördüğüme çok sevindim."

"A-ama.. Babam hiç bundan bahsetmemişti.. Daha önce, küçük bir çocukken sormuştum ve bana bir kardeşinin olmadığını söylemişti.."
Geçmişe dair anılarım bir bir zihnime sızdı o an.
Karşımda, amcam olduğunu iddia eden bu adamla ilgili hiç bir şey bilmiyordum. Babam bizden saklamış mıydı?

"Ah, böyle olacağını biliyordum.." dedi ve sıkıntılı bir nefes verdi.
Ardından tekrar konuşmaya başladı.

"Sen çok küçük bir bebektin o zamanlar Jungkook.. Babanla çok kötü bir kavga etmiştik. Daha sonra o ailesini de alıp gitti. Bir daha görüşmemek üzere. Seni bir daha görmeme izin vermemişti. Asla barışmadık. Bu yüzden benden bahsetmemiştir belki de.."

İnanmalı mıydım?
Bir tarafım ona güvenmek istemiyordu. Ancak bu adamın adımı biliyor olması bu konuda yalan söylemediğini düşünmeme sebep oluyordu.
Bu yüzden biraz olsun adama karşı yumuşadığımı hissetmiştim.
Bir zombi bile olsa yakın bir akrabamı görmek beni iyi hissettirmişti.
Ailemden herkesin öldüğünü düşününce bir amcanım olması beni çok iyi hissettirirdi. 

Öte yandan, babam neden bu adamla kavga etmişti ki?
Bana ondan bahsetmeyecek kadar ne yaşamışlardı? Yıllarca amcamdan bir haber büyümüştüm.