KILL OR BE KILLED

(61)

Selamlarrr

Ben geldim

Yatılı misafirimiz vardı bu yüzden bir süre adam akıllı buralara giremedim

Neysee yb umarım hoşunuza kacarrr
Yazım hatası varsa ozur dilerimm
Bol bol oy ve yorum firlatinn

Keyifli okumalarrr

☆

Yavaş yavaş görüş açısı bulanıklaşırken, dakikalar önce hiç durmayacakmış gibi delicesine atan kalbi oldukça yavaşlamıştı. Atmıyor denecek kadar az çarpıyordu.

Kulaklarının duyduğu şeyler ise yavaş yavaş bir son buluyordu. Çevresindeki sesler yalnızca bir uğultu gibi gelirken, gözleri kararmış ve yavaşça kendini karanlığa teslim etmişti.

Kulaklarındaki çınlama hala sürerken, Ölüyor olmasına rağmen bir anda zihnine bir ses sızmıştı...

"Denek uyanıyor!!"

☆

☆

☆

Jungkook'tan~

Duyduğum ince kadın sesi, karanlık zihnime acı çektirecek kadar rahatsız edici gelmişti bana.

Vücudumda hissettiğim tüm acı yavaş yavaş giderken, yüzümü istemsiz buruşturuyor ve olduğum yerde kıvranıyordum. Ancak bir cismin hareketlerimi engellediğini hissediyordum.

Ve aynı sesi tekrar duydum.

"Efendim! 123 numaralı denek uyanıyor!"

Korku ile gözlerimi aralamaya çalışıyordum ama başaramıyordum. Göz kapaklarım sanki birbirlerine kenetlenmiş gibiydi.

Ve o an aklıma zombiler tarafından vahşice yenilmiş olmamız gelmişti. Taehyung'un ölmüş olabileceği gerçeği zihnime bir bomba gibi düşmüştü.
Bu durum beni bir felakete sürüklerken, bağlı bedenimle daha da debelenmeye başlarken buldum kendimi. Bir yandan da farkında olmadan sayıklıyordum.
"Hayır... Taehyung...! Hayır hayır..."

"Sakin ol, güvendesin.." dedi o duyduğum kadın sesi. Beni rahatlatmaya çalışıyordu sanki.
Ancak her şey benim için karma karışıktı.

Saniyeler içerisinde gözlerim korkuyla kocaman aralanırken, derin bir nefes almış ve yattığım yerden aniden doğrulmaya çalışmıştım. Ancak bileklerim ve ayaklarım, üzerinde bulunduğum sedyeye sabitlendiği için bunu pek başaramadım.
Nefes nefese kaldığımı o an fark etmiştim. İşte şimdi bilincim yerine gelmişti. Bakışlarım şaşkınca çevremde gezindi.

Çevremdeki insanları bu ani hareketimle korkuttuğumu ve onların refleksle benden uzaklaştığını görememiştim.
Ve dudaklarımdan çıkan ilk kelime o olmuştu.

"Taehyung!"

Gözlerim korkuyla onu aradı.
İçimden tanrıya dualarımı sıralıyordum.
'Lütfen ölmemiş olsun! Lütfen ölmemiş olsun! Lütfen ölmemiş olsun!'

Uzun saçlı, üzerinde doktorların giydiği beyaz bir ceket olan kadın, tahminimce az önce konuşan o idi, bana doğru gelmiş ve beni rahatlatmak için bana sarılmıştı.
"Sakin ol. İyisin. Hiçbir şeyin yok, güvendesin."
Elleri kafamı kendisine bastırıyor ve saçlarımı okşuyordu.
Yalan yok, saçlarımı okşaması beni rahatlatmıştı ve hızlı soluklarımı oldukça yavaşlatmıştı.
Ancak bu saniyelik sürdü.

Hızla kendimi geri çekmeye çalışıp bağırmaya başladım.
"Ne oluyor!? Çözün beni! Neredeyim ben!? Taehyung nerede!?"

"Lütfen sakin ol Jungkook. Her şeyi açıklayacağız." Dedi başka bir doktor.