KILL OR BE KILLED

(52)

Selamlarrr
Ben geldimm

Bolbol oy ve yorum istiyorummm
Yazım hatası varsa özür dilerimm

Keyifli okumalar

🔴🔥SMUT BÖLUM UYARISI!!!🔥🔴
🅰🅱🅾DIKKATTTTTTT🔥🔥🅰🅱🅾
Rahatsız olacaklar okumasin bu bölümü yavrularim🔴🔴

☆

"İkimizde tamamen iyileşince, sevişelim."

Jungkook birden gelen bu teklifi asla beklemediği için bir anlık afallamıştı. Ancak sonra toparlayıp küçük bir kıkırtı salmıştı. Tüm siniri bir anda uçup gitmişti.

"Seni özledim. İçinde olmayı özledim." diye devam ettirdi sözlerini esmer adam.

Jungkook bu sözlere karşılık daha da keyiflenmişti. Şımarık bir tavırla kıkırdıyor ve sevgilisine cilveli bakışlar atıyordu.

"Ben de seni özledim." 

Jungkook uzanıp sevgilisinin ıslanan yanağına dudaklarını bastırmıştı. 

☆

☆

☆

Jungkook'tan~

Sıkıntıdan evin içinde volta atıyordum..

Taehyung'un Yoongi Hyung ile buluşmaya gittiğinden beri durum böyleydi.
Yoongi Hyung'la beraber Army'e dönecek ve oradaki diğer insanları buraya getireceklerdi.

Ben pek gitmek istememiştim.
Zaten yeni iyileşmiştik ve benim pek dışarıya çıkasım yoktu.
Evde durup tembellik yapmak daha iyi bir seçimdi. Ancak bunu Taehyung'la beraber yapmak istediğim için şimdi biraz sıkılmıştım.

Aslında Wooyoung'un yanına gitmeyi düşünsem bile sonradan vazgeçip kendimi salondaki koltuğa atmıştım.
Artık boş boş evde yürümek bir işe yaramamaya başlamıştı. Bu yüzden birazcık salondaki koltukta zıbarmak keyifli olurdu.

Bir süre hareketsizce aynı pozisyonda yatsam bile uyuyamamıştım.
Bu durum koltuktan kalkmak istememe sebep olmuştu ama yine de koltuktan kalkmaya o kadar üşenmiştim ki, öylece yatmaya bir süre daha devam etmiştim.
Lanet olsun, son günlerde o kadar çok üşengeç hissediyordum ki, basit bir şeyleri düşünmek için beynimi kullanmak bile yorucu geliyordu.

Ve size daha iğrenç bir şey söyleyeyim mi?
Taehyung gideli daha yarım saat bile olmamıştı..

Şu sikik zaman neden bu kadar yavaş geçiyordu.
Düzeltiyorum, zaman geçmiyor ki amına koyayım!

Sinirle bir nefes verip üzerinde yattığım koltuğa tırnaklarımı geçirdim. Bir nevi sinirimi koltuktan çıkarıyordum.

Zaman gerçekten geçmek bilmezken, midemde oluşan küçük hareketlenmeleri hissetmem ile birlikte üşengeçliği bir kenara bırakıp zorda olsa ayaklandım. Lanet olsun acıkmıştım.

Bu sabah kahvaltımı doğru düzgün yapmamıştım.
Hem pek iştahım yoktu hem de o lokmaları çiğnemeye üşenmiştim.
Tanrı aşkına, ne zamandan beri bu kadar üşengecim ben?

Ancak şimdi kahvaltımı düzgün yapmadığım için pişman olmuştum.
Çünkü yiyecek bir şeyler hazırlamak lokmaları çiğnemekten daha yorucuydu.

Oflaya oflaya ve ayaklarımı sürüyerek mutfağa gittim.

Dolabın kapağını açmak için elimi kulpuna yerleştirdiğim sırada aklıma gelen şey ile birlikte elim öylece duraksamıştı.