İnci | Nârin Bir Hazine

42.Bölüm İnci'den

Keyifli okumalar🌙

Perişan olmuş halde klozetin kenarına çökmüş bedenimin hâline acıyarak bakan teyzeme bakıyordum bende.Teyzemin de evlatları vardı halimden anlardı gözleri dolmuştu ama çıkıp gitmeme de izin vermiyordu.Bir anda eğildi çöktüğüm yere olduğum yerde bana kendime gelmem için bir kaç anne nasihatinde bulundu ama ben onları dinleyemeyecek kadar kötü durumdaydım.

Gözyaşlarım durmuyordu Cihan yoktu abim yoktu terkedilmiştim yalnız başıma kalmıştım burada;

"Teyzem iyi misin İncim?"

"Ben hiç iyi değilim teyze."

"Yavrum anlat bana bak söylemiyorsunuz da birşey şu haline bak sen böyle bir kız değildin inci ne hâle gelmişsin kızım."

"Hangi birini anlatayım teyze hangi birini yaşamadığım acı kalmadı ki."

"Abin de hiç birşey söylemedi yeminler ettirdi İnci dışarıya adım atmayacak dedi ne oluyor böyle?"

"Sorma birşey teyze ben,ben sadece aşık oldum teyze aşık oldum."

Teyzem olduğumuz yerde sarıldı perişan olan bedenime annem kokan bu bedende hüngür hüngür ağlıyordum artık.

"Ah teyzem ah kınalı kuzum bekle bak gelir kocan ne oldu bilmiyorum ki onunla mı kavga ettiniz?"

"Gelmedi teyze gelmiyor bulamadı beni cihan bulamadı işte izin ver ben gideyim kocamın yanına ne olursun."

Omuzlarımdan tutup kaldırdı kendiyle birlikte beni de hiç iyi değildim gerekirse yalvarırdım Cihan'a ihtiyacım vardı burada kalamazdım.

"Teyzem yapma kızım abin bıraktıysa vardır bir bildiği göndermem seni bir başına hemde bu halde olmaz kızım olmaz."

"Teyze yalvarırım izin ver kalamam burada olmaz."

Teyzem kafasını olumsuz bir şekilde salladıkça umudum tükenmişti.

Madem öyle bende Cihan'ın her gelmediği gün şansımı dener ikna etmek için elimden ne geliyorsa yapardım.

Cevap vermedim bir daha odaya geri girip girdim yatağa ne göz yaşım dinmisti ne de acım.Yatıyordum yemek yiyemiyordum yediklerimi de kusuyordum geri.Çok fena aşık olmustum ben, Cihan beni bulamadıkça aklıma binbir türlü düşünce geliyordu.
Unutmazdi beni değil mi?

Unutmazdı eminim o da çok acı çekiyordur, beni aramıştır arayıp da bulamamıştır.Olacak gibi değildi günler geçiyordu saatler geçiyordu kafayı yiyecektim artık ne abime derdimi anlatabilmiştim ne de kocama kavuşabilmiştim.

Artık çaresiz bekleyişimin birinci hastasıydı bekleyecek sabrım kalmamıştı hasta olmuştum devamlı kusuyordum halsiz bedenimle yataktan çıkmıyordum.
Teyzem yemekeri odama getiriyordu ne onunla konuşuyordum ne de yaptığı yemekleri yiyordum.En son artık onun da sabrı tasmıştı ki artık karşımda öfkeli bir sesle konuşmaya başladı benimle.

"İnci!"

"İnci sana diyorum kızım!"

"Bana bak olmaz böyle kendine gel artık."

"Teyze..."

"Teyzem?"

"Yapamıyorum teyze olmuyor."

"Olmayan ne kızım anlatmıyorsun da birşey sadece bırak gideyim diyorsun nasıl bırakayım ben seni yeminler ettirdi abin."

"Acı çekiyorum teyze çok acı çektim hala daha çekiyorum Cihan yok abim yok."

"Kendine gel İnci böyle olmaz bir lokma yemiyiyorsun hasta oldun teyzem kurban olayım yapma böyle hadi bak sarma pişirdim sana gel de ye."

Bakışlarım pişen sarmaya döndüğünde kokusundan rahatsız olmuştum baktıkça ve teyzem konuştukça daraldım midem kaynamaya başladı gelen öğürme hissiyle yine kendimi zor atmıştım lavaboya.Kusmaya başladığımda teyzem telaşla peşimden gelip saçlarımı toplayıp belimi sıvazlıyordu.