44.Bölüm İnci'den

6.4K 242 59
                                    

İyi okumalar🌹

Gözlerimi açtığım hastane odasında kendime gelmem hayli zaman almıştı.

Baş ucumdaki doktorun ve hemşirelerin seslerini kesik kesik duyuyor fakat cevap veremiyordum.Yavaş yavaş kendime gelmeye başladığımda gözlerimi açtım ve tavandaki bakışlarımı sesini bana duyurmaya çalışan doktoruma çevirdim.

"İnci hanım!"

"İnci hanım beni duyuyor musunuz?"

Cevap veremiyordum boğazım kurumuştu yutkunup boğazımı ıslatıp kısık çıkan sesimle cevap vermeye çalıştım;

"Evet."

"Kendinizi nasıl hissediyorsunuz."

"Çok halsizim."

"Sancınız ağrınız var mı?"

Sancım mı?

Neden ağrım olacaktı ki hafızam kendine gelemiyordu.

Ufak tefek fotoğraflar canlandı gözümde.

Abim...

Abimin kolumdan tutup çekmesiyle yaşadığım korkunç ağrıyı,çektiğim sancıyla bebek haberini cihana asla istemeyeceğim şekilde verdiğimi bebeğimin beni terk edeceğini anladığımda elime bulaşan kanımı...

Bebeğim...

Bütün umudumla doktoruma döndüm vereceği en ufak kötü habere ne tepki verirdim bilemiyordum.Yükselen nabzımla doktorumun gözlerine bakıp duymak istediğim tek bir cevap için sordum sorumu;

"Ne olur bana bebeğimin gitmediğini söyleyin."

"Endişelenmeyin bebeğinizin durumu şuanda iyi."

Tuttuğum nefesi aldığım cevapla sonunda verebildim içim rahatlamıştı bebeğim bizi bırakmamıştı...

"Bırakmadı beni."

"Anladığım kadarıyla sizde iyisiniz İnci hanım."

"İyiyim bir sancı hissetmiyorum."

"Bu güzel haber."

"En son hatırladığım kadarıyla kanamam vardı ben sandım ki..."

"Evet İnci hanım geldiğinizde kanamanız vardı fakat düşük tedavinizde doktorunuzun verdiği ilaçları kullanmış olmanız bize çok yardımcı oldu fakat asıl şansınız tam zamanında hastaneye yetişmiş olmanız eşiniz sizi tam zamanında getirmiş hastahaneye."

Eşim...

Cihan,bebeğimin babası.İçimde sevdiğim adamdan taşıdığım parçayla ne hayallerle bu haberi ona verecektim. Daha güzel şekilde vermeyi umduğum müjdeyi kabuslarla dolu bir anda vermiştim.

Ona doğru öyle umutlarla adım atıyordum ki bu haberin sonrasında ailecek bebek haberini kutlamayı o kadar çok istiyordum ki...

Ama olmamıştı abim bu mutluluğuma bu isteğime bu hevesime engel olmuştu az kalsın da yeğenine zarar verecekti.

Elbette bunu isteyerek yapmamıştı ama bizi isteyerek ayırmıştı dinlememişti anlamamıştı.En başından beri hep öfkesiyle cezalandırmıştı beni.Bu seferki çok başkaydı ona olan kalp kırıklığım tahmin bile edilemezdi.

Ama ne yapabilirdim ki abimdi o benim babamdı...

O benim arkamdaki tek çınarımdı,onunla konuşmalıydım affedermiydim bilmiyorum ama kırgınlığımı öfkemi dile getirmeden rahat edemeyecektim artık.

Konuştuğumuzda bütün kartların açık olacağını bilemezdim herşeyi öğrenmiş olduğunu ve pişmanlık üzerine pişmanlık yaşayacağını da.Bütün düşüncelerimin arasına giren sesle bakmışımı tekrar doktoruma çevirdim;

İnci | Nârin Bir HazineHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin