İnci | Nârin Bir Hazine

38.Bölüm İnci'den

İyi okumalar🌙

Arkamı döndüğümde bana gözleri öfkeyle bakan bu adamla yine ne zaman biraz mutlu olsam hep arkasından birşey çıkıyordu ve biz sınanıyorduk.

Peki bu sefer hatalı ben miydim?

Kısmen...

Bugün göğsünde huzurla uyuyup güzel sözlerle uyandığım adamın hasretine dayanamayıp yine dönecektim evime fadime annelerle birlikte,fakat Cihan konuşmaların ne kadarını duydu ne kadarına şahit oldu bilmiyorum ama şuanda gözlerine baktığım adamın isteği sadece annesini ve ablasını eve götürmekti sanırım,çünkü biraz önce kurduğu cümleyi bir daha tekrarladı...

"Anne!hazır mısınız hazırsanız çıkalım hadi!"

"Hazırız oğlum hazırız geliyoruz bekle."

Aslı abla yanımdan bir iki adım daha kardeşine yaklaştı ben yerimden milim kıpırdamadan gözlerine bakıyordum.

"Ablam hoşgeldin,bizi almaya mı geldin?"

"Evet hadi!"

"Yunus Emre uyuyor İnci'nin odasında sen onu al uyanmaz şimdi ben arabaya bineyim kucağıma verirsin olur mu?"

"Tamam."

Yukarıya çıkıyordu benim odama peşinden gitsem konuşamazdık hem sinirliydi hemde odada Yunus Emre vardı aklıma gelen fikirle hepsinden önce gidip bindim arabaya dizleri ağrıdığı için öne Fadime annenin binecegini düşündüğümden bindim arkaya ve oturduğum yerde kayıp Aslı ablaya yer açtım,kapıyı açıp yanıma oturan Aslı abla içindeki endişesini sonunda dile getirmişti...

"İnci!"

"Efendim abla?"

"Sen bu koruma işine tek başına mı kalkıştın?"

"Evet?"

"Kuzum kocandan neden sakladın?"

"Abla öğrenmesi birşeyi değiştirmezdi ki önemli olan neden kullandığım bunu öğrendiğinde birşey demez diye umuyorum."

"Eğer ben kardeşimi tanıyorsam işler hiç de öyle değil İnci."

Bir anda açılan kapı ile konuşmamız bölündü kucağında Yunus Emre ile bana bakan adamın anlık duraksamasıyla bakıştık bir süre,bakışlarını kaçırıp ablasının kucağına oğlunu yerleştirdikten sonra annesini de bindirdi öne kendisi de bindiğinde gaza basmasıyla rüzgar gibi gidiyorduk köyün yollarında.Kimse konuşmuyordu sinirini sanki yollardan çıkarıyordu şuanki sessizliği Fadime annenin sorusu böldü...

"İnci gızım?"

"Efendim anne?"

"Sen annende kalmayacak mıydın?"

"Evet kalacağım anne de evden birşeyler almam gerekti onun için dönüyorum."

"İyi gızım iyi."

Dikiz aynasında gözlerine baktığım adam yolun bitmesi için sabırsızlanıyordu
hesap sormak için can atıyordu,elbette benimde söyleyeceklerim vardı.Araba evin önünde durduğunda fadime anne ve aslı abla indi tam bende incekken beni Cihan'ın sesi durdurdu,sert cehresine uyumlu öfkeli ve sinirli sesiyle işte eski Cihan Kara karşımdaydı.

"Sen kal İnci!"

"Ama!"

"Konuşacağız!"

"Evimizde konuşsak?"

"O evde bir kötü anımız daha olmasın!"

Ne yani kötü şeyler mi yaşayacaktık, evimizde sakin sakin konuşmak varken nereye gidecektik.