The Boy I Once Loved

Confession #42

(After 10 years)

I was walking down elsewhere to get some fresh air. Kasi nakakastress talaga, sobra.

Pakiramdam ko sira na ang araw ko. At hindi lang sira, SIRANG-SIRA. Buset.

As I was walking, I feel like reminiscing what had happened a while ago. Did that self-proclaimed gay just invited me to an engagement party?
Engagement party nila ni Fin? What the hell.

I already knew that this gonna happens pero ano?! Inulit ko nanaman ang katangahan ko 10 years ago with that same guy I used to love before? This is getting insane.

Sana nagmuni-muni na lang muna ko kanina at hindi kaagad umuwi ng bahay. Edi sana hindi kita nakasalubong. Edi sana hindi nasira yung paniniwala kong nakamove-on na ko. Edi sana, hindi ko alam na magpopoprose na sya kay Fin. Edi sana, okay lang ako. Edi sana, hindi ako nasasaktan ng ganito.

Yes. You red it right.
That Pedro gay was planning to propose a wedding. At ang masakit do'n, kay Fin. Gusto nyang magpakasal kay Fin.

Ha-ha-ha. Grabe, sampung taon na ang nakalipas at ganun pa din ako. Kung gaano ako katanga dati, ganun at ganun pa rin ako hanggang ngayon.
Oo, marami ng nangyari. After naming makagraduate ng highschool, nagkawatak watak na kami at sa iba't ibang universities na nag-aral. Simula no'n, nagfocus na lang ako sa pag-aaral. Hindi ko na rin gaanung naiisip si Pedro, I felt like unti-unti ko na syang nakakalimutan. Sa ilang taon sa kolehiyo, wala na kong ibang concern sa buhay. I forgot how to love. I forgot the feeling of being inlove. Siguro kasi na-stucked na ko kay Pedro at ni minsan hindi ko na nagawang magmahal pa ng iba. Bayani na nga yata ako, bayani ng pag-ibig. And now, 10 years had passed and I supposed to be a newly and mature lady, but here I am, still hurting for that same guy all over again. I deserve a round of applause para sa kamartyr-an ko.

My thoughts were disturbed nang magring ang celphone ko. It was -- calling..

"Hi." I greeted cheerfully.

"Hello. Pupunta ka ba ng engagement party nila Fin at Pedro sa Sunday? Waah, excited na ko pumuntaaa! Live akong makakapanood ng surprise proposal! OhmyGee!"

Kusa naman akong napangiwi. Ako? Pupunta? Just a no, no, way.

"Hindi. I'm not coming." I answered with full of determination.

"Huh?! Teka, parang may halong bitterness yang boses mo ah! HAHAHA! UUY! Ikaw ah, mahal mo pa rin sya noh?"

Sometimes I wondered kung bakit straightforward ang mga kaibigan ko.

"H-ha? Oy excuse me, hindi na noh. Busy lang kasi ako sa araw na yon. Punong puno ang schedule ko at wala na kong panahon para sa kalandiang puchu puchu na yan. Inform mo na lang si Pedro na hindi ako makakapunta."

"Okay. I'll tell Pedro na wala kang panahon para pumunta sa kalandian nilang dalawa. Okay, bye."

Aaaaargh!

"Hey.. Wait! Sabihin mo lang na--"

And the line went dead.

Aish! Shit.
Baka sabihin talaga yon ni Joyce kay Pedro. Ang rude pa naman nung sinabi ko. Minsan talaga hindi ko ginagamit utak ko!