İkincı bahar.

Ikinci bahar 7 bolum.

Ikinci bahar 7 bolum.

- Ha evet. Su sesi qaliba.

- Anlasilan bizimki banyo keyfi yapiyor. Yarim saatden once cikmaz. Ben en iyisi kahve yapiyim. Bir az basim agriyorda. Sende icermisin Mazhar?

- Olur. Ay nasilda tatli uyuyor. Der Mazhar Elif Masala bakarak.

- Evet ya yerim ben onu. Bide anne babasinin durumundan haberi bile yok. Gerci bilipde ne yapicak.

- Aynen.

- Neyse sen otur, ben geliyorum. Seda odasina gidip ustunu degistirir ve mutfaga gecer. 5 dakika sonra iki kahveyle salona doner.

- Al.

- Tesekkur ederim. Hadi anlat simdi neler oldu hastanede.

- Tamam. Gerci hic hevesim yok amma anlatiyim. Simdi biz gider gitmez Aysemle Omeri ameliyyata aldilar. Kafamiz o kadar kotuyduki, artik ameliyatin kac saat surduyunu bile hatirlamiyorum. Ameliyyattan sonrada yogun bakima aldilar. Ilk 24 saat cok onemliymis. Yani ikisininde komaya girme riski cok yuksek. Nadide abla desen, oda hic iyi diyil. Bir yandan kocasinin olumu, o bur yanda ogluyla gelini. Kadin yine iyi dayandi. Yani bu gun olanlar yeni bir kalp krizine sebep olsa hic sasirmazdim, ki eskidende kalp sorunu vardi. Amma neyseki olmadi. Bir az fenalasmis o kadar. Doktor bir olmadi iki gun hastanede kaldiktan sonra taburcu olur dedi. O zamanda buraya getiricem. Simdi kadin tek basina kalmasin asagida. Zaten o tek basina yasayamazda.

- Anladim. Cok zor vallahi. Ben bile anlamadim zamanin nasil gecdiyini. Reyhanin donmesini beklerken artik ne cekdiyimi bir ben bilirim.

- Sahi, nasilda hemen ben giderim dedi? - Sorar Seda ve ekler. Ben Reyhandan boyle bir sey beklemiyordum.

- Ne yalan soyleyim, bende beklemiyordum. Surekli ya donmezse diye dusunerek deliricektim nerdeyse.

- Amma dondu ya. Amma bizimkide hangi ara Taneri aradi anlamiyorum. Banada Fahriye soyledi.

- Seda, simdi sen yarindami hastaneye gidiceksin?

- Malesef, Mazhar. Eyer istersen sende gelirsin.

- Istiyordumda. Amma ben gelmiyim. Yani hepiniz orda olucaksin. Reyhan yalniz kalmasin. Hemde bu gun hic iyi diyildi. Sinirleri bozulmus olanlardan sonra.

- Ay oyleyse sen gelme. Onu yalniz birakmaya gelmez. Hemide boyle bir zamanda.

- Bende oyle dusundum zaten. O zaman ben bir azdan giderim, sizde rahat-rahat dinlenirsinz.

- Olurmu? Kal iste. Yabancimisin?

- Yoo olurmu hic?

- Olur-olur. Hem yalnis anliyicak kim varki? Burda salonda uyursun.

- Tamam yalnis anliyicak hic kimse yokda, amma neden kaliyimki?

- Tamam soyluyorum. Ben korkuyorum. - Itiraf eder Seda.

- Korkuyormusun? - Guler Mazhar. - Yoksa sende Reyhan gibi evde yalniz kalmaktanmi korkuyorsun diyicem, amma diyil, cunki yalniz kalmiyicaksin ki, Reyhan evde.

- Mazhar, ben evde yalniz kalmakdan diyil, evde Reyhanla yalniz kalmaktan korkuyorum. Heleki Reyhanin sinirleri bozulmusken. Simdi Fahriyede yok ben ne yapicam?

- Yahu Reyhan sana ne yapicak ki, bu kadar korkuyorsun?

- Demesi kolay. Tabi sen bilmiyorsun. Bizimki sinirleri bozulurken ve depresyondayken gezmeye basliyor.

- Nasil yani?

- Uyukada. Yani uyur gezer. Zaten terapiyede onu ben gonderdim. Geceleri uykudayken kalkip butun saatleri buzluga koyardi. Sirf bu yuzden ben Fahriyenin odasina tasindim. Ya bir dusun gece gozumu aciyorum, uyuyarak bas ucumda oturuyor. Hemde uyuyarak. O yuzden ne olur kal.