.......เดียร์.......
พักกลางวันที่แสนจะน่ารำคาญในโรงอาหารเพราะเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยของนักเรียนที่พูดราวกับว่าไม่ได้เจอกันเป็นสิบปี
"เดี๋ยวกุมานะ จะไปสหกรณ์"
ผมบอกเพื่อนใน กลุ่มซึ่งมีจอม เก่ง กล้าแฝดนรกพิฆาต
"งั้นกุไปด้วยตรงนี้มันน่ารำคาญ"
จอมบอกก่อนที่จะแยกทางจากสองคนนั้น
"มึงจะซื้อไร"
จอมถามผม
"นม"
ผมตอบ
"งั้นกุรอด้านนอกนะ"
ผมพยักหน้าให้ก่อนจะเดินเข้าร้านค้าไป
"เดียร์"(?)
"อ้าว.."
ใครวะกุจำไม่ได้ ผมหันไปมองก่อนที่ จะยิ้มให้อย่างสดใสทั้งที่ในใจก็ยังไม่รู้ว่าคนทักคือใคร
"ซื้อไรอ่ะ"(?)
ผู้ชายตรงหน้าถามอย่างเขินๆ เป็นคนหน้าตาดี หล่อตี๋ลักษณะเหมือนพวก เฟรนรี่ ผิวขาวกับตาตี๋ สูง178
"ซื้อนมอ่ะ.."
ตอบเสร็จก็หันตัวไปยังตู้กระจกใส มือเรียวเอื้อมไปจะหยิบกล่องนมรสสตอเบอรี่ที่ชอบซึ่งเหลือกล่องสุดท้ายแต่แล้วเสี้ยววินาทีที่จะได้กล่องนมมาครอบครองก็ถูกมือใครบ้างคนแย่งมันไปซะก่อน วินาทีนั้นความรู้สึกผมราว กับโลกหยุดหมุนไปครู่หนึ่ง..ก่อนสมองจะประมวลผลออกมาว่ามึงกำลังอดแดกนม จ้ากกก...นมสตอเบอรี่ ของฉานน.. ผมตวัดสายตาไปมองคนแย่งอย่างหงุดหงิดก็เห็นเด็กใหม่ที่ผมวิ่งชนเมื่อเช้ายักคิ้วให้พร้อมกับอวดกล่องนมในมือ ตั้งใจหรอ..ตั้งใจแย่งหรอ ต้องใช่แน่ๆ แล้วทำแบบนี้ทำไมอ่ะรึเคืองที่ผม วิ่งชนเมื่อเช้า ในใจตั้งคำถามอยู่ไม่หยุด เดียร์มองอย่างไม่เข้าใจแต่ก็ไม่พูดอะไร
"นี่..นาย.."
ผมเรียกคนตรงหน้าทั้งที่ไม่อยาก จะทักแต่ปากดันลั่นซะได้ เด็กใหม่หันมามอง ด้วยสายตาประมาณว่ามีปัญหาไร ผู้ชายตรงหน้าผมปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาหล่อจริงๆ
ดูเป็นคนน่าค้นหามาก ตาดำคมแต่ก็เหมือนแฝง ไปด้วยความเจ้าชู้ ผมดำทมิฬปะบ่า ผิวขาวแถมยังสูงเป็นบ้าน่าจะประมาณ190ซม.
ซึ่งต่างจากผมที่สูงแค่165ซม. ที่น่าเจ็บใจสุดมันหุ่นนักกีฬาอ่ะ กุอิจฉาาา..ช่างต่างจากผมที่มีแต่ก้างTT
BẠN ĐANG ĐỌC
ยิ่งรักยิ่งแกล้ง(จบแล้ว)
Lãng mạn..เดียร์.. นี่มันเวรกรรมอะไรของผมวะถึงต้องมาเจอกับไอ้เสือคนที่ชอบแกล้งผมแถมยังชอบซ้ำเติมผมเวลาผมทำผิดพลาดด้วย ถ้าไม่ชอบหน้ากันก็อย่ามายุ่งสิ ทำแบบนี้ผมไม่ชอบเลย...>< กุเกียดมึงเสือ!! ..เสือ.. ใครบอกว่าผมไม่ชอบหน้า นี่ผมกำลังแสดงความรักในแบบของ...
