ยิ่งรักยิ่งแกล้ง​(จบแล้ว)​

บทที่18:ใครงอนใคร

"กวางๆๆ รูปนี้มันหมายความว่าไง ไปไหนกันมาแค่สองคน ไปกินไก่ หรือกินกัน"
เป้ถามผมเสียงดัง มันไม่ได้เรียกความสนใจแค่
ผมนะไอ้คนที่นั่งรอบผมมันจะสนใจมากด้วย
"ไหนเป้ขอดูหน่อยดิ"จอมกวักมือเรียกมาดู
ผมเตรียมลุกหนีแต่ก็ถูกดึงคอเสื้อไว้
"จะไปไหนรอดูรูปด้วยกันก่อนสิ"จอมว่า
"อื้ม.."ผมยิ้มกลับ
"รูปสวยดีว่ะ ไก่ท่าจะอร่อยเน้าะ เฮ้ย!นี่สนิทกันมากถึงกับถ่ายรูปคู่แล้วไปกินไก่
ด้วยกันเลยหรอ!?"จอมถามพร้อมเหลือกตาใส่
"ก็เมื่อวานทำธุระเสร็จสิงก็หิวเลยหาอะไรกิน
แค่นั้นเอง"ผมรีบแก้ตัว
"แล้วไหนบอกว่าอยู่กันหลายคน?"จอมไม่วายถาม เชี้ยเอ้ยย จับผิดกุจังวะ
"ก็พวกนั้นไปซื้อไก่ไง เลยไม่ได้เข้ากล้อง"
และผมก็ยังคงตอแหลอยู่
"แล้วทำไมต้องลงรูปคู่กับมึง ทำไมไม่ลงรูปกลุ่มและทำไมไม่มีแท็กคนอื่นเลย มีแต่มาเม้นว่า ไม่ชวนผม ไปกับแฟนหรอ
แฟนน่ารักดี? ทำไมอ่ะ? ทำไม?"จอม
กุยอมแล้วยอมกุยอมแล้ว ผมอึ้งกับคนถาม
"นั่นสิ ทำไมมึงจับผิดเยอะจัง?"ผมถาม
"แล้วทำไมถึงโกหกกุล่ะ?"จอมถามกลับ
"กูไม่ได้โกหก"ผม
"แน่ใจ?"จอม จ้องเขม็ง
"....."
"ถ้ามึงแน่ใจว่าไม่ได้โกหกแสดงว่าสายกุรายงานมาผิดล่ะสิ"จอม เชี้ยยยนี่มึงมีสายด้วยหรอ
"....."
"พี่กุบอกว่าเห็นมึงไปซื้อเสื้อที่ร้าน แถมไปกับผัวซะด้วย นี่หรอธุระของไอห้องสิบ"
คำพูดจอมทำผมพูดไม่ออก ไม่น่าเลยเดียร์
กริ้งงงงงง........
กริ่งโรงเรียนดังบอกเวลาเลิกเรียน
"วันนี้มึงคงอยากกลับพร้อมไอ้ห้องสิบ ถ้ายังโกหกกันแบบนี้ก็ไปอยู่กับมันเลยไป"
"...."ผมยังคงเงียบเสียงออดเลิกเรียนดัง นักเรียนในห้องทยอยกันนอกไปเว้นผม จอมก็ไปแล้ว แล้วผมจะกลับพร้อมใคร? ทำไมวันนี้กุถึงไม่เอารถมาเองว้าา><
"แย่จังเลยเน้าะเติม เพื่อนทิ้งหมดเลยว่ะ"เสือ
พูดก่อนจะเดินออกห้องไป ผมนั่งเงิบในห้องจน
ภารโรงทำความสะอาดตึกขึ้นมาไล่ นักเรียนไม่ เหลืออยู่แล้ว ผมยังหาทางกลับบ้านไม่ได้เลย
หกโมงแล้วด้วย ผมเดินจากโรงเรียนมาริมน้ำ
สถานที่สุดฮิตของวัยรุ่น นี่ผมต้องเดินกลับบ้านจริงหรอ สิบโลเลยนะ
ผมหยุดพักอยู่ตรงศาลาข้างสะพาน ผมจะขอความช่วยเหลือจากใครดีถ้านอกจากเพื่อนผมก็ไม่รู้จะพึ่งใครแล้ว
ครืด...ครืด...
ผมปัดรับเบอร์แปลกที่โทรเข้ามา
"สวัสดีครับ"ผมกรอกเสียงไปตามสาย
"อยู่ไหน?"เสียงนี้มัน สิงหรอ
"ใครอ่ะ?"ผมถามกลับเพื่อความแน่ใจ
"สิงไง แค่นี้จำไม่ได้หรอ อยู่ไหนเนี่ย"เขาถาม
"ริมน้ำ มีอะไร"ผมถามแล้วเขาได้เบอร์ผมมา จากไหน
"เออ อยู่นั่นแหละ เดี๋ยวไปหา"พูดจบก็ตัดสาย
ครืด...ครืด...
ครั้งนี้จอมโทรมา ผมไม่รับสายหรอกอยากทิ้ง
ผมทำไมล่ะ ผมเสียใจนะเนี่ย
"อ้าว กล้าทำไมยังไม่กลับบ้านล่ะรึว่ามาเดิน เที่ยวกับไอ้ห้องสิบหรอ"เสียงจอมดังขึ้นไม่ไกล ผมหันไปมองก็เห็นจอมยืนคุยกับกล้านอก ศาลา
"มึงนี่ปากหมาเน้าะ ไหนเมื่อกี๋บอกจะมาง้อเค้าไง"กล้าถามกลับ
"กูพูดตอนไหนวะ กุไม่ผิดต้องง้อด้วยหรอ"
จอมเอ่ยแบบไม่เดือดร้อน เออกุผิด กุผิดเอง
"กูขอโทษที่โกหกมึง เรื่องเมื่อวาน"ผมพูด แทรก
"กล้า มึงได้ยิมเสียงหมาเห่าไหม กุบอกไว้ก่อนนะว่ากุไม่ไปส่งที่บ้านแน่ๆ"จอมหันไปคุยกับกล้า
"มึงยังจะเยอะอีกหรอ นี่มันจะค่ำแล้วจะไปส่งก็
ไปอย่ามั่วชักช้า"กล้าพูด
"อะแฮ่มๆ จะกลับบ้านไหมอย่ามัวแต่เล่นตัว
เสียเวลา"จอมหันมาพูดกลับผม ทำไมถึงมาตบ หัวแล้วลูบหลังกันแบบนี้ ทำไมถึงทิ้งผมให้อยู่
โรงเรียนคนเดียวจนหกโมงได้ จอมคือเพื่อนคนเดียวที่ผมรักมากสุด แล้วทำไมถึงมาทำกับผมอย่างนี้ ผมรู้สึกร้อนที่เบ้าตาแล้วภาพทุกอย่างมันก็เบลอ ผมรู้ตัวตอนนี้ตัวเองกำลังกั้นน้ำตาอยู่
"เดียร์ จะไปยัง"เสียงบุคคลที่สามแทรกขึ้น พร้อมกับร่างหนาที่โทรมาหาเขาก่อนหน้านี้
สิงเดินเข้ามาหาร่างบางที่นั่งอยู่ในศาลา
"ไปกันเถอะสิง"ร่างบางบอกคนที่พึ่งมาถึงโดยไม่สนใจคนที่ยืนรอตัวเองด้านนอก จอมยืนมอง
ทั้งคู่อย่างไม่ละ เขาไม่คิดว่าสิ่งที่เขาทำกับ เดียร์จะทำให้เดียร์ร้องไห้
"จะไปไหนอีก กูมารับก็ไปกับกุดิ"จอมเดิน เข้ามาดึงข้อมือร่างเล็กที่กำลังจะขึ้นรถ
"ทิ้งกุแล้วก็ทิ้งให้ตลอดดิ"ร่างบางสะบัดอีกฝ่าย
ก่อนจะปาดน้ำตาที่หน้าแล้วขึ้นรถไป
"เอาไงดีจอม เดียร์ไปแล้ว"กล้าถาม
"ตามดิวะ กุยังคุยกับเดียร์ไม่รู้เรื่องเลย"จอมว่า
........
"สิงเลี้ยวเข้าโรงแรมทำไม?"ร่างบางถามด้วยน้ำเสียงที่ปกติดีแล้ว
"เออน่า.. กุอยากแกล้งคนที่ขี่รถตามกุมา
ถ้าเป้ไม่บอกกุ กุก็ไม่รู้หรอกว่ามันทำแบบนี้ กับมึง คราวหลังถ้าไม่มีรถกลับโทรมาหากุ"สิง
ตอบกลับ ทำไมสิงถึงดีกับผมขนาดนี้ ทั้งที่เรารู้จักกันไม่ถึงปี ทันทีที่จอดจอมรีบถลา เข้ามาหาเดียร์อย่างเร็ว
"เหี้ยสิง มึงจะทำอะไรเดียร์!!"คนพึ่งมาถึงถาม
อย่างเกรี้ยวกราด
"มาโรงแรมมึงจะให้มาทำอะไร"สิงตอบหน้าตาย จอมได้ฟังคำตอบก็ถึงกับกระชากคอเสื้ออีก ฝ่าย
"ข้ามศพกุไปก่อนเถอะ"จอมพูด
"มึงจะทำไม มึงไม่สนใจมันก็อย่ามายุ่งสิวะ กุจะทำอะไรก็เรื่องของกุ"สิงพูดพร้อมแกะมือจอมออกอย่างง่ายดาย จอมรู้สึกจุกที่โดนสิงว่า
"มาเถอะเดียร์ มาอยู่กับกู" สิงพูดเพียงเท่านี้ จอมก็ตรงเข้ามาเหวี่ยงหมัดใส่สิง แต่ก็ใช่ว่า เจ้าป่าจะยืนเฉย ทั้งคู่ต่างแลกหมัดกันโดยมี
เดียร์คอยห้ามอยู่ไม่ละ ท่ามกลางผู้คนมากมาย
ที่ยืนดูกันซะยิ่งกว่าไทยมุง ไม่มีใครสามารถ หยุดเขาทั้งคู่ได้