ยิ่งรักยิ่งแกล้ง​(จบแล้ว)​

บทที่ 53 : แบบไหนที่มึงรัก

สิงเดินฟึดฟัดตามหลังผมมาที่แปรงเกษตร ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ที่นี่แล้ว
"อธิบายมา"สิง
"มันไม่มีอะไรไง"ผม
"แล้วเมื่อกี้ล่ะ ไหนจะไปนอกโรงเรียนด้วยกันอีก ไม่มีเหี้ยไรมึง!"สิงโวย
"ก็บอกไปแล้วไงว่าไปซื้อสี แต่เมื่อกี้ฉันไม่รู้อยู่ๆเสือมันก็ทำอย่างนั้นฉันเองก็ไม่ทันได้หลบเหมือนกัน"ผมพูดแต่เหมือนอีกคนจะไม่เชื่อ
"เพราะมึงไม่ยอมระวังตัวนั่นแหละไอ้เสือมันตั้งใจจะปั่นกูให้กูโมโห แล้วมึงก็ยอมให้มันทำอีก"สิงเขาพูดถูกทุกอย่างผมไม่ระวังตัวเอง
"ขอโทษ"ผม
"คำขอโทษพูดบ่อยๆมันก็ไม่น่าฟังกูไม่อยากได้ยินคำนี้จากมึงแล้ว"สิง
"แล้วจะให้ทำยังไง"ผมถาม
"กุทนไม่ไหวหรอกที่ีต้องเห็นเมียตัวเองไปนู่นนี่นั่นกับคนอื่นอ่ะ!!"สิง
อุบ้ะ!!เค้าใช้คำว่าเมียหรอ ใครเมียมึง เรื่องที่เกิดมันเป็นอุบัติเหตุเว้ยยย
"ใครเมียนาย?"ผม
"ก็มึงนั่นแหละ!!"สิง
"ไม่ใช่!!ฉันไม่ยอมรับหรอก"ผม สิงชะงักเขาเงียบไม่โต้ตอบอะไรกลับ ผมพูดแรงไปหรอถ้าเขารู้สึกกับผมมากคำพูดที่ผมพูดเมื่อกี้คงทำร้ายจิตใจเขาไม่น้อยเลย ผมรู้สึกผิดนะเนี่ย
"นี่..สิง....เป็นอะไรหรือเปล่า"ผมถาม
"ทำไมวะ เพราะกูไม่เหี้ยเท่าไอ้เสือหรอมึงเลยไม่ยอมรับกูต้องแกล้งผลักมึงตกน้ำหรือต้องทำมึงเจ็บตัวจนเลือดออกแบบนั้นหรอ หรือว่ากุต้องเป็นนักกีฬาเป็นเด็กสภาเป็นคนเรียนเก่งเป็นตัวแทนโรงเรียนแบบนั้นใช่ไหม ถามหน่อยกูต้องทำอย่างไงวะ "สิงทรุดลงกับพื้นแล้วก้มหน้าก้มตาพูดโดยไม่ฟังผม ผมสัมผัสได้ว่าเขากำลังร้อง?!!
"เออดิ กุมันไม่มีอะไรดีสักอย่างหรอก ไม่ผิดหรอกที่มึงจะไม่ยอมรับคนอย่างกู"สิง
"ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น"
"แล้วมันแบบไหนเดียร์ แบบไหนที่มึงรัก"
สิงเงยหน้าถาม ผมหันหน้าหนีไปทางอื่นเพื่อหลบสายตานั้น สายตาเขามันเจ็บปวดผมทนดูไม่ได้
"ลุกขึ้นเหอะ"ผมดึงเขาขึ้น
"ฉันไม่ได้ตั้งใจพูดทำร้ายความรู้สึกนาย ฉันแค่ยังไม่อยากยอมรับมันแค่นั้น อย่างที่เราตกลงกันไว้นายต้องปรับปรุงตัวเองให้ดีก่อน"
ผมพูดปลอบ
"กุรอไม่ไหวแล้วกว่าจะถึงวันนั้นมึงก็ไปรักคนอื่นก่อนพอดี"สิง ผมเช็ดน้ำตาให้เค้า
"นายก็รีบเปลี่ยนแปลงตัวเองสิ"ผม
"มึงคบกับกูก่อนได้ไหมแล้วกุจะค่อยๆปรับตัว"สิงต่อรอง ผมมองเขาด้วยสายตาประมาณว่า มึงอย่าต่อ
"ก็มึงไม่เคยทำตามที่กุขอเลย บอกว่าหวงแล้วก็กลัวมึงหวั่นไหวกับคนอื่น"สิงพูด
"มันเป็นเหตุสุดวิสัย"ผม
"วันนี้สองรอบแล้วนะ ไอ้เด็กนั่น ไอ้เสืออีก"
"ก็มัน...ฉันก็ไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้นิ"ผม
"พอแล้ว ยิ่งพูดยิ่งโมโหกลับบ้าน!"สิงตัดบท
"ใครบอกฉันจะกลับพร้อมนาย ฉันจะไปนอนกับจอม"ผมยังไม่อยากให้สิงรู้ที่ลับผม
"มีผัวเป็นตัวเป็นตนแล้วยังจะเที่ยวไปนอนกับคนอื่นอีกนะ"สิงว่า
"เอ้ะ!!บอกว่าไม่ใช่ไง"ผม
"งั้นวันนี้ไปนอนบ้านมึง"สิงสรุปแล้วลากผมมาที่โรงรถ เป็นจังหวะเดียวกันที่ผมหันไปเจอไอ้ควายป่า
"นั่นพี่กระทิง"ผมพูดพร้อมชี้ให้สิงดู  สิงตกใจนิดหน่อยก่อนจะยัดผมเข้ารถ
"นายกลัวหรอ"ผม
"กูมาคนเดียวไม่กลัวหรอก แต่นี่มีมึงมาด้วยมึงจะโดนลูกหลงเอา"สิง
"ฉันสู้ได้"ผมว่า
"อย่าอวดเก่ง"สิงว่าผมก่อนจะออกรถ
"เราจะไปไหนก่อน"ผมถาม
"บ้านกูก่อน"สิง ไม่นานเราก็มาหยุดอยู่ที่บ้านสิง ผมเข้าไปนั่งรอเขาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าประมาณครึ่งชั่วโมงสิงก็เดินออกจากประตูห้องน้ำมาด้วยสภาพผ้าขนหนูผืนเดียวที่คลุมท่อนล่าง ทำไมเขาไม่อายผมเลยในขณะที่ผมเห็นภาพตรงหน้าแล้วต้องรีบหันหน้าหนีไปทางอื่น
"อ่ะแฮ่มๆๆ พี่ว่าเราควรมาพูดกันดีๆน่าจะดีกว่าพุดหยาบเน้าะ"สิงกล่าว ที่ผ่านมาก็มีแต่นายพูดหยาบอยู่คนเดียวไม่ใช่หรอ
"พูดยังไงที่ฉันพูดก็ไม่ได้หยาบนะ"ผม
"ไม่ใช่พูดแบบนี้พูดให้มันน่ารักไงแบบพี่ผม"
สิงพูดด้วยท่าทางเขอะเขินพร้อมกับใส่เสื้อผ้า
"มันไม่แปลกหรอ"ผมถาม
"งั้นก็พี่จะเรียกแทนตัวเองว่าพี่ส่วนเดียร์ก็เรียกชื่อตัวเองแทน"สิง
"ทำไมต้องทำแบบเดิมก็ดีอยู่แล้ว"ผมถามกลับ มันรู้สึกแปลกๆนะที่จะให้ผมพูดแบบนั้นยังไม่ได้เป็นแฟนกันซะหน่อย
"พี่ไม่สนพี่จะเอาแบบนี้"สิงสรุป เอ้าาาตาย
สรุปผมต้องทำตามที่เขาบอกใช่ไหมเดี๋ยวก็คงชินมั้ง
"โอเค ได้้ๆ งั้นจะไปบ้านของเดียร์ได้หรือยังครับ พี่สิง"ผมพูดจบเขาก็ทำท่าเขินหนักกว่าเดิมเขาเป็นอะไรรรรร
"น่ารัก"สิ่งพูดพร้อมขยี้มือลงบนหัวผม
"เดียร์ครับ เดี๋ยวพี่ซื้อข้าวไปกินที่บ้านเดียร์ดีกว่าเนาะ"พี่สิงพุด
"เดียร์อยากกินน้ำเต้าหู้ทรงเครื่องด้วย"ผม
"โอเคงั้นรอพี่อยู่บนรถแป๊บนึงนะ"พี่สิงบอกก่อนจะลงไปสั่งข้าว อยู่กับพี่สิงนี่เขาเปย์เก่งจริงๆเลย ไม่เคยได้ออกเงินเองสักบาท5555 เอาจริงๆนอกจากเรื่องนี้สิงก็มีข้อดีหลายข้ออยุ่นะ ผมนั่งรอไม่นานพี่สิงก็กลับมาพร้อมกับอาหารที่สั่ง
"อ่ะ กินหมูเยอะๆหน่อยตัวผอมเกินไปแล้วรู้ไหม"พี่สิงพูดพร้อมกับตักหมูมาให้
"อื้ออ แค่นี้ก็จะกินไม่หมดแล้ว"
ผมงอแงใส่จริงสิเสาร์นี้ผมมีนัดกับเสือนี่นาเกือบลืมไปแล้วผมควรบอกเรื่องนี้กับพี่สิงไหม ถ้าไม่บอกเราเขามารู้ทีหลังต้องอาละวาดแน่
"พี่สิง เสาร์นี้เดียร์มีนัดกับเพื่อนนะ"ผมพูด
"นัดทำอะไรกัน ที่ไหน กับใคร กี่คน เดี๋ยวพี่ไปรับไปส่งเอง"พี่สิงถามผมยับ
"กับเสือ"
แกร็ก!!
พี่สิงวางช้อนทันทีที่ได้ยินชื่อ ตอนนั้นนั่นแหละผมรู้แล้วว่าความซวยกำลังมาเยือน
"ไม่ให้ไป"พี่สิงพูดก่อนจะยกน้ำดื่ม
"จะไป รับปากไปแล้ว"ผม
"ไม่ขัดใจพี่สักเรื่องได้ไหม"พี่สิงถาม
"พี่ยังไม่มีสิทธิ์ในตัวเดียร์ขนาดนั้นนะ" ผมตอบก่อนจะเดินหนีขึ้นห้อง แค่เราพูดดีจะใส่กันมันไม่ได้แปลว่าผมยอมรับในตัวเขานะ ผมนอนเล่นมือถือได้สักพักพี่สิงก็เดินขึ้นมา
"วันเสาร์นี้ไม่ไปกับมันไม่ได้หรอ"พี่สิงถาม
"ก็บอกไปแล้วไงว่ารับปากไปแล้ว"ผมตอบโดยไม่ละสายตาจากหน้าจอ
"ถ้าเป็นคนอื่นพี่ไม่ว่าหรอกแต่อันนี้ไอ้เสือก็รู้อยู่ว่ามันชอบปั่นประสาทพี่พี่ไม่ชอบมัน เดียร์ก็เฝ้าจะไปอยู่ใกล้มันตลอด"พี่สิงบ่นพร้อมกับทิ้งตัวลงข้างๆผม
"ก็มันเลี่ยงไม่ได้นี่เขาแค่อยากขอโทษเดียร์ก็เลยจะพาไปเลี้ยงหนัง"ผมพูดแบบชิวๆ
"มันอ้างมันอยากอยู่กับเดียร์มากกว่าก็เลยอ้างแบบนั้นพี่ไม่ให้ไปไม่ไปนะ "พี่สิงห์อ้อน เอาจริงๆไหมตอนพี่เขาอ้อนก็น่ารักอยู่นะ><
"แต่เดียร์รับปากไปแล้วนะครับไปสะมันจะได้จบๆ"ผม
"ถามจริงๆอยากไปกับมันมากใช่ไหม"
"ไม่ใช่อย่างนั้นก็รับปากไปแล้ว"ผมตอบโดยไม่ละสายตาไม่งั้นป้อมผมแตกแน่
"หันมาคุยกับพี่ดีๆก่อนอย่าเพิ่งสนใจเกม"พี่สิงเริ่มขึ้นเสียง พอเห็นว่าผมไม่มีทีท่าจะละสายตาออกจากจอเลยเขาก็มาแย่งมือถือผมไป
"งื้ออ เอาของเดียร์คืนมา"ผมพยายามแย่งคืน
"งั้นพี่ไปด้วย"พี่สิงพูดอยากจริงจัง ถ้าเกิด 2 คนนี้ได้อยู่ด้วยกันมีหวังตีกันแน่ๆ
"ไปทำไมไปเจอหน้าเสือเดี๋ยวก็ตีกันอีกอยู่บ้านเนี่ยแหละรอไปรับก็พอ"ผม
"จะไป"เขายังคงยืนยันคำเดิม รอให้ถึงวันนั้นก่อนผมจะแอบหนีไปแบบไม่ให้รู้ตัวเลย