ยิ่งรักยิ่งแกล้ง​(จบแล้ว)​

บทที่ 59 : คุมไม่อยู่

ผมนั่งเล่นเกมอยู่บนเตียงเพื่อนรักตัวเองอย่างกังวล เกมก็จะเล่นเรื่องพี่สิงก็จะคิด
"มึงกับห้องสิบยังไงกัน ไปถึงขั้นไหนแล้ว" จอมถามอย่างอยากรุ้ จะตอบว่ากำลังดูใจก็คงไม่ได้เพราะพี่เขาแสดงออกมาชัดแล้วว่าเห็นผมเป็นแค่ที่ระบายราคาไม่กี่พัน!!
ยิ่งคิดยิ่งโมโห
"ไม่มีอะไรแล้ว"ผมตอบ
"ถ้ายังไม่พร้อมเล่าก็ไม่เป็นไร อย่างไงกุก็รอได้ พร้อมรับฟังเสมอ" จอมพูด จอมพูดจริงหรือเปล่า ผมล่ะสายตาจากมือถือ
"รับฟังจริงหรอ?"ผมต้องการคนรับฟังปัญหาผมมากตอนนี้อยากระบายกับใครสักคน
"อือ"จอมตอบแค่นั้นผมเล่าทุกอย่างให้จอมฟังรวมถึงเรื่องเมื่อคืน  จอมดูพยายามเก็บอาการต่างๆ เขาคงผิดหวังที่มีเพื่อนแบบผม
"ใจมึงตอนนี้คิดกับมันแบบไหน?"จอม มันเป็นคำถามที่อธิบายไม่ถูก
"มันไม่ชัดเจน แต่กูไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใคร"ผมตอบ
"งั้นมึงก็อย่ารีบด่วนสรุป รอดูมันไปก่อนสิงอาจจะไม่ได้ตั้งใจทำให้มึงคิดแบบนั้นก็ได้"
จอมพูดก่อนจะเดินไปที่ระเบียง เขาคงอยากสูดอากาศบริสุทธิ์
"กูจะไปเซเว่น เอาอะไรไหม?"จอม
"กุไม่อยากกินอะไร"ผมตอบพร้อมกับวางมือถือลงแล้วหลับตา เมื่อเช้าผมกลับจากบ้านพี่สิงพร้อมทิ้งโน้ตไว้ตรงเงินว่า
'ขอบคุณสำหรับค่าตัว แต่ผมให้ฟรีถือว่าทำบุญ'   ไม่รู้ว่าถ้าเขากลับไปจะเห็นแล้วดีใจหรือเปล่าเพราะไม่ต้องเสียเงินสักบาท ให้เขาเก็บเงินจำนวนนั้นไว้เลี้ยงเด็กเขาเถอะ บอกว่ารักอะไรสุดท้ายก็แค่คำพูด ผมไม่น่าไปหลงเชื่อคารมคนอย่างนั้นได้ เห้อ จอมดูนิ่งมากเลยนะนิ่งแบบนี้ผมกลัวนะเนี่ย ทำไมไปนานจังวะจอมมมม
ครืด...ครืด...
ผมรับสาย
"อาห้ะ"
"มึงกูเอาตังมาไม่พอ เอาตังมาจ่ายให้กูหน่อย"
จอมบอก กุอยากนอนพักไงจอม
"มึงนี่นะ เอ้อๆ กำลังไป"ผมเอาเงินไปให้จอมที่เซเว่น
"คราวหน้าคราวหลังก็เช็คเงินก่อนนะ" ผมพูดพร้อมยื่นกระเป๋าสตางค์ให้ จอมยิ้ม
"กูขอโทษนะ แต่กูอยากให้มึงคุยให้รู้เรื่อง"
"กูก็รู้แล้วไง นี่ไงกระเป๋าสตางค์หรือมึงจะเอาATMกุด้วยไหม"ผมกวนประสาท
"เลิกกวนตีนจอมแล้วกลับบ้านได้แล้ว" เสียงนี้มันพี่สิงหรอ ผมหันไปดูด้านหลังก็แทบล้มเพราะชนกับอกแกร่งตรงหน้า
"ขอบใจมากจอม ที่เข้าใจกู กูรับปากว่ามันจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้อีก"พี่สิง นี่สองคนนี้วางแผนให้ผมออกมาหรอ
"จอม!!หมายความว่าไง!!?"ผมถามพร้อมกับถูกหิ้วขึ้นบ่า
"เพราะกูรักมึงกูเลยอยากให้มึงรู้ใจตัวเองสักที"จอมพูดก่อนผมจะโดนยัดลงรถยนต์
"เดียร์ไม่ไปไหนกับพี่ทั้งนั้น!!"ผมหันไปบอกคนที่กำลังขับรถ
"เดี๋ยวกลับถึงบ้านก่อนเดียร์เรามีเรื่องต้องคุยกันยาว ทั้งเรื่องที่หนีออกมา เรื่องค่าตัวบ้าบอนั่นอีก"พี่สิงกัดฟันพูด
"เดียร์ไม่คุยหรอก เดียร์เข้าใจทุกอย่างหมดแล้ว"ผมบอกกลับ
"เข้าใจแบบมั่วๆไม่เรียกว่าเข้าใจนะ!"พี่สิง
"มั่วอะไรที่พี่ทำมันชัดเจนแล้วว่าพี่คิดกับเดียร์แบบไหน!"ผม
"พี่ยังไม่อยากคุยบนรถครับ กลับถึงบ้านก่อน"พี่สิงพยายามระงับอารมณ์ เขาเร่งความเร็วรถจนผมรู้สึกกลัว จอมนะจอมทำกันแบบนี้ไม่คุยด้วยแล้ว☹️ ในเวลาไม่นานก็ถึงบ้านพี่สิง
พี่สิงลงกรทุกอย่างราวกับจะปิดตายบ้านนี้
"ม่ะ เราจะคุยกันแบบสันติ"คำพูดกับการกระทำแม่งโคตรตรงข้ามเลย
"อะไรทำให้เดียร์หนีพี่ไป?"พี่สิงถาม ผมถอนหายใจก่อนจะเชิดหน้าใส่
"ทุกคำถามต้องมีคำตอบเสมอ!!"เขาดุก่อนจะเดินไปหยิบอะไรสักอย่างในห้องเก็บของ
พี่สิงกลับออกมาพร้อมไม้เรียว!! เชี้ย ตอนนั้นโยนทิ้งไปแล้วนี่
"ตอบพี่มาเดียร์!!!"เขาตะคอกใส่ผมเล็กน้อย
ลืมไปแล้วหรือเปล่าว่าผมยังไม่ยอมรับในตัวเขานะ แถมตอนนี้ผมโกรธอยู่จะตีผมลงรึไง
ยิ่งเห็นอีกฝ่ายขู่ร่างบางยิ่งนิ่งเฉย
"ท้าทายพี่หรอ"ร่างโปร่งเดินตรงเข้ามา มีหรือคนตัวเล็กจะอยู่เฉยเดียร์วิ่งออกจากบริเวณนั้นทันที
"รู้ใช่ไหมว่าพี่โมโหพี่จะทำอย่างไร เคยเห็นแล้วนี่ ยังจะท้าทายพี่อีก!"สิงดุ ภาพเก่าที่สิงเคยทำร้ายเขาและคนอื่นฉายเข้ามาในหัวเดียร์
"ก็เพราะพี่ไม่ได้รักเดียร์ไง พี่ให้เงินค่าตัวเดียร์พี่ทำเหมือนเดียร์เป็นเด็กขายบริการ.."
"กุบอกหรอว่ามึงเป็นกุจำได้ว่ากุบอกว่ามันคือค่าขนม ไม่ใช่ค่าตัว!!"สิงตะคอกใส่ทันทีที่ได้ยิน
"เงินค่าขนมบ้านพ่อพี่ให้ตั้งห้าพันเลยหรอวันเดียวนะไม่ใช่ทั้งเดือน"ร่างเล็กเถียง สิงอึ้งเล็กน้อย
"บ้านพ่อกุให้เยอะกว่านี้ สำหรับกูตัวมึงไม่ได้มีค่าแค่ห้าพันนะเดียร์ ทำไมมึงคิดอะไรแบบนี้ กูผิดหวังในตัวมึงมาก"สิงพยายามไม่ใช้อารมณ์
"แล้วหนีพี่ออกไปทำไม สัญญากับพี่แล้วไงว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก"สิง
"เมื่อเช้าเดียร์ไม่ได้คิดจะหนี!!"เดียร์
"แล้วที่ทำตอนนี้ล่ะ?"สิง
"หึ...ก็เพราะว่าพี่เป็นคนบอกเองไม่ใช่หรอว่าจะไม่รั้ง ฮึก ...ที่ไม่รั้งแปลว่าไม่รักเดียร์แล้ว..พี่ได้ทุกอย่างแล้วพี่จะสนเดียร์อีกทำไม.."ร่างเล็กพูดจบก็ทำให้สิงเข้าใจ
"คิดแบบนี้ใช่ไหมเลยหนีพี่ออกไป"สิงถามเสียงอ่อน คนตัวเล็กไม่ตอบเอาแต่ก้มหน้าก้มตาร้องไห้อย่างเดียว
"ที่พี่พูดแบบนั้นเพราะเดียร์ตื่นมาแล้วจะหนีพี่ไปต่างหาก พี่ไม่เคยไม่รักเดียร์เลย"
"เดียร์ไม่เชื่อแล้ว พี่มันโกหก"ร่างเล็กพูดพร้อมกับใช้มือปิดหู
"ฟังพี่ก่อน.."
"เมื่อเช้าพี่ออกไปไหนเดียร์ถามก็ไม่ตอบ พี่พยายามเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งใน
ชีวิตเดียร์แต่พี่ไม่เคยบอกเรื่องของพี่ให้เดียร์ฟังเลย เหมือนพี่ปิดบังอะไรอยู่ถ้าพี่ไม่พร้อมจะพิสูจน์ให้เดียร์เห็นพี่ก็ปล่อยเดียร์ไปเจอคนอื่นเหอะ.."
เพล้ง!!!
สิงปาแจกันเฉียดหน้าคนตัวเล็ก เสียงแจกันแตกทำให้เดียร์สะดุ้งสุดขีด ก่อนที่โต๊ะเก้าอี้อย่างอื่นจะล้มลงกับพื้นด้วยฝีมือสิง
"กูไม่ปล่อยมึงไปหรอก!!มึงเป็นของกูคนเดียวแค่กูคนเดียวถ้ากู หึ..ถ้ากูได้ยินมึงพูดว่ามึงจะไปจากกุอีกเมื่อไร กูจะไม่ใจดีกับมึงอีกแล้ว!!"
สิงพูดสุดเสียง ร่างเล็กยืนตัวสั่นแล้วค่อยๆถอยหนีออกห่าง
"มึงจะไปไหน?!!"สิงถามพร้อมเดินเข้ามาหาดึงตัวไว้
"ไม่!!ปล่อยเดียร์..หื้อ..ไม่เอา...ปล่อยเดียร์ไป..ช่วยด้วย.."ร่างบางร้องขอความช่วยเหลือ
"หยุดร้องได้แล้วเดียร์!!"สิงห้าม
"ไม่!!พี่จะทำร้ายเดียร์ใช่ไหม..ช่วยด้วย...อื้อ.."
ร่างเล็กพยายามดิ้น
"พี่บอกให้หยุดไง!!!"
เพลี้ย!!
สิงตบใบหน้าเรียวอย่างโมโห ทำไมเขาต้องมาตามง้อเด็กงี่เง่าเอาแต่ใจแบบนี้ถ้าเขาไม่รัก
เดียร์ยอมสงบ พยายามกั้นเสียงสะอื้นไว้
"ฮึ...อื่อ..ฮึ"ไม่เอา ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว..เสือหรือใครก็ได้พาออกไปจากที่นี่ที เมื่อทุกอย่างเงียบได้ยินเพียงเสียงสะอื้นสิงก็เริ่มมีสติ
โธ่เอ่ยย...นี่กูทำอะไรไปเนี่ย..โมโหทีไรคุมตัวเองไม่ค่อยอยู่ทุกที