ยิ่งรักยิ่งแกล้ง​(จบแล้ว)​

บทที่ 103 : เรียนพิเศษ

..............เดียร์.....................

ผมเดินเข้าโรงเรียนกวดวิชาชื่อดังแห่งหนึ่งหลังจากเลิกเรียนด้วยความลำบากพี่สิงเป็น​อะไร​อยู่​ๆวันนี้ก็ทำไม่ดีใส่
ผม ทั้งเจ็บตัวทั้งเสียใจทำไมเขาถึงทำแบบนี้่​ ผมจะโกรธ​นานๆเลยทำไมพูด​กันดีๆไม่ได้ทำไมต้องลงไม้ลงมือ
วันนี้ผมจะไม่กลับบ้าน  ไม่โทรบอกด้วยเลิกยุ่งเลย  วันนี้เริ่มเรียนพิเศษวันแรกผมไม่มีเพื่อนมาด้วยสักคน จริงๆผมก็ไม่ได้อ่อนอังกฤษแต่แม่อยากให้ผมฝึกสำเนียงให้เป้ะเลยส่งให้ผมมาเรียนกับเพื่อนแม่ ผมเลือกนั่งหลังห้องตอนนี้มีนักเรียนจากต่างโรงเรียน​ทยอยเข้ามานั่งกันบ้างแล้วทุกคนมีเพื่อนมาด้วย เริ่มเรียนได้ยี่สิบนาทีก็มีนักศึกษาคนนึงเดินเข้ามาดูก็รู้ว่าอายแต่งตัวก็ไม่เรียบร้อยเป็นเด็กมหาลัยมาคนเดียวแบบนี้คงเหงาน่าดูแถมในห้องนี้ก็มีแต่เด็กมัธยมปลายคงรู้สึกอายที่ได้มาเรียนกับเด็กแบบนี้
"Why are you late?" ครูถาม ผู้ชายคนนั้นทำท่าทางไปไม่ถูกอย่าบอกนะ คำถามง่ายๆก็ไม่เข้าใจหรอสักพักเพื่อนในห้องก็เริ่มส่งเสียงซุบซิบเขา ดีนะที่เขาใส่แมสปิดปากอย่างน้อยก็กันอายระดับนึง แต่ทำไมโครงหน้ามันคุ้นๆจังวะ
"เอ่อ.....คือ...คือว่า"
"ไปนั่งเถอะ คราวหลังอย่ามาสายอีก" ครูบอก เขาเดินหาที่นั่งมันไม่มีที่ตรงไหนว่างแล้วนอกจากข้างๆของผม เขามองมาทางผมเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง
"ไม่มีคนนั่งหรอก"ผมบอก เขานั่งลงก่อนจะหันตัวหนีไปทางอื่น รังเกียจผมหรอนั่น อย่างน้อยผมก็ไม่ได้ป่วยเป็นโควิดนะจะหันหนีอะไรขนาดนั้น
"วันนี้ครูจะเริ่มสอนง่ายๆนะ เริ่มจากการทำความรู้จักกับเพื่อนที่อยู่โต๊ะข้างๆก่อนแล้วกันถามชื่อเล่น ชื่อจริง ประวัติเพื่อนโดยย่อเขียนบันทึกเป็นภาษาอังกฤษพร้อมกับแปลส่งก่อนกลับ"
ครูมอบหมายงานก่อที่เพื่อนในห้องจะเริ่มทำความรู้จักกันเว้นคู่ของผม
"คือ....ถ้าไม่สะดวกเดี๋ยวผมเปลี่ยนคู่ให้ได้นะ"ผม
เขาหันมามองผมกำมือสองข้างของตัวเองไว้แน่นเหมือนกับว่าเกร็งมากที่อยู่ใกล้ผม
"ไม่ใช่แบบนั้น....พะ.. พี่เขิน เกร็ง"โตขนาดนี้แล้วยังเขินอีกหรอ
"อืม..ไม่ต้องเกร็งหรอก ผ่อนคลาย หายใจเข้าออกลึกๆ"ผม เขาทำตาม
"ใครเริ่มก่อนดี"ผมถาม
"น้องก่อนก็ได้"เขาตอบ
"My nickname is Deer.
My name is Passakorn.
My birthday is 0709.
My favorite dessert is cake.
My favorite color is orange
and you? " ผมถามกลับ เขาดูงงมากๆ
"เดี๋ยวเขียนแปลให้นะ" ผมบอกก่อนจะเขียนแปลให้ทีละบรรทัด นี่เขาผ่านชีวิตช่วงมัธยมมาแบบไม่รู้ภาษาอังกฤษได้ยังไงกัน ผมส่งกระดาษที่เขียนให้กับเขา
"ชื่อเล่นผม เดียร์ ชื่อผม ภาสกร วันเกิดผมคือ 0709 ของหวานที่ชอบคือเค้ก
สีที่ชอบคือ ส้ม"
" เดียร์ชอบกินเค้กหรอ " เขาถาม ผมยิ้มแล้วพยักหัว
"ทีนี้พี่ก็แนะนำตัวเองมาให้ผมรู้จักบ้าง"
ผมบอก เขามีท่าทางลังเลก่อนจะเริ่มแนะนำ
"My nickname is Krating.
My name is Kraatingthong.
My birthday is 2804.
Don't like dessert
My favorite color is brown."
คงไม่ใช่ไอ้ควายป่าใช่ไหม ใจผมเริ่มไม่นิ่งแล้ววันก่อนผมทิ้งระเบิดใส่มันแล้วหนีวันนี้จะถูกมันเอาคืนรึเปล่า เขาถอดแมสออกแล้วคลี่ยิ้มให้ ไอ้กระทิงจริงด้วย
"Nice to meet you"มันยื่นมือมา ผมหันหน้าหนีแล้วเขียนประวัติมันลงสมุด ซวยชิบไม่อยากเรียนต่อแล้วแม่ เดียร์อยากย้ายที่เรียน
"พี่ดีใจที่ได้เจอเดียร์นะ"มันพูดเสียงสั่น แปลกๆไม่เหมือนทุกทีที่เจอกันเลยหรือว่าอยู่คนเดียวแล้วไม่เก่ง ผมไม่ตอบอะไรกลับไป พี่กระทิงเงียบเขาดูหงอยๆ
"เดียร์คงรู้สึกไม่ดีที่เจอพี่" พูดด้วยน้ำเสียงหดหู่ ผมถอนหายใจ เขาเป็นคนไม่ดีผมไม่อยากจะยุ่งด้วย
"วันนี้พี่ขอไปส่งได้ไหม" ยังจะชวนคุยอีกช่วยรู้ตัวหน่อยเถอะว่าทำไมผมไม่ตอบ
"พี่เป็นคนไม่ดี ผมไม่อยากคุยด้วย"ผมบอก เขาหน้าเสียก่อนจะเรียนเงียบๆตลอดคาบ
"มึงดูนั่นดิ เด็กโขลงเป็นเด็กมหาลัยแล้วยังโง่อังกฤษอีก"
เสียงจากโต๊ะข้างๆกำลังนินทากระทิง ผมไม่ชอบอะไรแบบนี้เลย กระทิงนั่งเงียบ ทีนี้ทำไมไม่โต้ตอบวะตอนอยู่ข้างนอกกับพวกอย่างเก่งพออยู่คนเดียวแล้วเป็นหมาขี้แพ้หรอ ผมหันไปมอง
กระทิงมันน้ำตาคลอ ชห.ละถูกว่าแค่นี้ร้องเลยหรอ
"แย่ว่ะ"  ประโยคนั้นสิ้นสุดพร้อมๆกับความรู้สึ​กผม
"เราคิดว่าพวกนายไม่ควรดูถูกหรือว่าคนอื่นนะถ้าตัวเองยังต้องมาเรียนอังกฤษเหมือนกัน ทุกคนที่มาที่นี่ก็ล้วนแต่อ่อนอังกฤษทั้งนั้นถ้าพวกนายคิดว่าตัวเองเก่งมากพอที่จะว่าหรือดูถูกคนอื่นได้ขนาดนั้นก็ไม่ควรหอบเงินพ่อแม่มาทิ้งไว้ที่ให้เสียเวลา เอาเวลาที่ใช้ว่าคนอื่นไปสนใจเรียนดีกว่าจะได้ฉลาดสักที"
ผมเปิดวอ วันแรกกุก็หาตีนให้ตัวเองสะแล้ว ไม่น่าเอาตัวเองไปเกี่ยวข้องกับกระทิง
"แม่งแฟนมันดุว่ะ" แฟนพ่อมึงสิ ผมหันไปดูกระทิงตอนนี้มันมองผมแล้วทำท่าทางจะร้องหนักกว่าเดิมอีก
"อึบ อย่าร้องนะ เก่งให้มันเหมือนตอนมีพวกหน่อย"ผมว่ามันก่อนจะหันมาสนใจเรียนอีกครั้ง
"ขอบใจ"กระทิง
พอเลิกเรียนผมก็รีบเก็บกระเป๋าทันที ทุ่มครึ่งแล้วรถติดขนาดนี้ถึงบ้านช้าแน่
"เดียร์ พี่ขอบใจมากนะที่ช่วยปกป้องพี่แล้วก็ขอโทษที่เคยทำไม่ดีใส่" กระทิง
"กลับไปถึงบ้านก็ทบทวนบทเรียนด้วย รีบๆเรียนให้รู้เรื่องจะได้ไม่ถูกใครดูถูกอีก" ผมบอก
"พี่ขอ...เบอร์ได้ไหม..เพื่อไม่เข้าใจการบ้านจะโทรไปถาม" พี่ถามอย่างกล้าๆกลัวๆ
"อืม...เฉพาะเรื่องการบ้านนะ ไม่อยากมีปัญหากับพี่สิง"ผมยอมให้เบอร์
"เดียร์ดูคล่องภาษาอังกฤษจังเลย"เขาชวนคุย
"มาเรียนเอาสำเนียงเฉยๆ"ผมตอบ เขาทำตาโต
"ช่วยติวให้พี่หน่อยได้ไหม พี่ไม่ได้ตั้งแต่เริ่มเลย"กระทิง
ถ้าจะให้ผมติวแล้วจะมาเรียนทำไมวะ
"จะช่วยเท่าที่ช่วยได้"ผมตอบกลับ เรื่องนี้ถ้าพี่สิงรู้เข้าเขาไม่ยอมให้ผมเรียนต่อแน่ๆ​ แล้ว​ผมจะสนเขาทำไม​โกรธ​เขาอยู่​นี่!!!!
"วันนี้สิงมารับหรอหรือว่าเสือ"กระทิงถาม
"มาเอง กลับเอง ตอนเรียนให้ตั้งใจเหมือนตอนชวนคุยแบบนี้หน่อย"
ผมว่า เขายิ้ม
"ก็มันไม่เหมือนกัน"กระทิง บุคลิกเขาต่างจากตอนอยู่กับเพื่อนโดยสิ้นเชิงหรือเขาเป็นคนมีสองบุคคลิก  ผมเดินหนีมาที่ป้ายรถ