ยิ่งรักยิ่งแกล้ง​(จบแล้ว)​

บทที่ 38 : นี่หรือคำขอโทษ

" จะออกไปกับกูดีๆหรือให้กูเป็นฝ่ายเข้าไป?"สิงถามเสียงนิ่ง
" ใครมาหรอเดียร์" จอมตะโกนถามออกมา
" เปล่าเดี๋ยวมานะออกไปข้างนอกแป๊ปนึง"ผม
ตะโกนบอกกลับก่อนจะขึ้นซ้อนสิง
สิง ขับรถมาจอดที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่งบรรยากาศค่อนข้างดีเพราะอยู่ใกล้แม่น้ำยังคงมีรถสัญจรไปมาเราเลือกนั่งเก้าอี้หินอ่อนใกล้ๆกับแม่น้ำ
" มีเรื่องอะไร "ผมถาม
" ยังจะถามอีกเรื่องนั้นไงขอโทษที่ทำร้ายเพื่อนมึงหายโกรธกูรึยัง"สิง ผมได้ยินแล้วก็ถึงกับถอนหายใจไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไงดี
" จริงๆไม่ต้องขอโทษก็ได้นะจอมเพิ่งเล่าเรื่องให้ฟังเมื่อเช้านายไม่ผิดจอมต่างหากที่ต้องขอโทษฉันเองก็ต้องขอโทษที่มองว่านายเป็นคนผิดทั้งที่นายไม่ได้เริ่มก่อน " ผมกล่าวโดยไม่มองสายตาคู่นั้น คนผิดมักไม่กล้าสบสายตาเวลาขอโทษหรอก
"ฉัน..ขอโทษนะที่มองนายแบบนั้น"ผม สิงถอนหายใจ
" กูไม่ให้อภัย เพื่อนมึงมันแกล้งกุแล้วมึงก็ยังมองว่ากูเป็นคนผิดอีก หึ"สิงพูดออกมา
" ฉันขอโทษจะให้ฉันไถ่โทษยังไง"ผม สิงหันตัวหนีผม เหมือนเขาจะงอน  ผมกุมมือของอีกฝ่ายไว้
"  ขอโทษจริงๆ ยกโทษให้ฉันนะ "ผม สิงยังคงฟึดฟัดอยู่
"แล้วจะให้ฉันทำอย่างไงนายถึงจะหายโกธร"
ผมถามจบสิงก็กุมไหล่ผมทั้งสองข้างไว้
"มึงคิดว่ากุเป็นคนยังไงกัน ที่ผ่านมากุไม่เคยทำดีกับมึงเลยใช่ไหมมึงถึงได้มองกุเป็นคนแบบนั้น กุอาจจะชอบมีเรื่องก็จริงแต่ส่วนใหญ่กุไม่ได้เป็นฝ่ายเริ่มก่อน กุเป็นคนติดบุหรี่แต่กุพยายามไม่สูบมันเวลาอยู่กับมึง กุเป็นคนที่ไม่ยอมขอโทษใครง่ายๆนะกุยอมขอโทษมึงแบบนี้ มึงยังคิดว่ากุเป็นคนแย่อยู่อีกหรอ กุขอโทษมึงทั้งที่กุก็รู้ว่ากุไม่ผิด มึงรู้ป่ะว่ากุต้องไปนั่งท่องสคลิปห่วยๆนานแค่ไหนเพื่อจะให้มึงหายโกธร กุขอโทษไปแล้วยังไงวะ สุดท้ายมึงก็บอกว่ากุไม่ผิด เพื่อ???!"สิงร่ายยาวจนผมแทบฟังไม่ทัน ที่เขาพูดมาก็จริงทั้งหมดนั่นแหละ เขาพยายามทำอะไรเพื่อผมหลายๆอย่างเขาดีกับผมขนาดนี้ผมยังมองว่าเขาแย่อีก ผมต่างหากที่แย่ เขาปล่อยผมก่อนจะหันหนีไปทางอื่นคล้ายซ่อนความรู้สึกน้อยใจไว้
"ฉันขอโทษ มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดฉันเองก็พึ่งรู้เมื่อเช้า ฉันมันแย่เองแหละที่มองนายแบบนั้น ยกโทษให้ฉันได้ไหม?"ผมถาม
"...."สิงเงียบ ร่างโปร่งลุกหนีเดินออกไปโดยไม่แยแสอีกฝ่าย เดียร์เดินตามไปติดก่อนจะกระตุกมือหนาเพื่อให้อีกฝ่ายหันมา
"ฉันขอโทษ"ร่างเล็กโถมเข้ากอดอีกฝ่าย สิงตกใจในการกระทำของคนตัวเล็กเลยไม่ทันได้ตั้งหลัก ทำให้ร่างหนาหงายหลังไปพร้อมๆกับคนที่เข้ามาจู่โจม
โป๊กกก!!
เสียงศรีษะกระแทกกับป้ายบอกทางอย่างจังๆดังลั่นไปทั่ว
"อ่า.."สิงครวญ ตามมาด้วยความรู้สึกเจ็บชาและมึน นี่หรอคำขอโทษของมึง หัวกุแตกกุฆ่ามึงแน่ สิงคิดในใจอย่างหงุดหงิด แต่ก็ไม่แสดงออกไปพอเห็นว่าอีกฝ่ายกอดไม่ปล่อย
"เจ็บไหม ฉะ..ฉันขอโทษ"เดียร์ถามอย่างตระหนก หัวโขกใช่ไหมโขกแรงด้วยผมได้ยินแค่เสียงยังเจ็บแทนเลย ผมถามอย่างเลอะละ
ตอนนี้ผมทำอะไรไม่ถูก ผมตั้งใจจะขอโทษไม่ใช่ฆ่าเขาสักหน่อย ร่างบางถามทั้งที่ยังคงนั่งถับตัวร่างหนาอยู่
"ลุกไปจากตัวกุได้ยัง?"สิง
"ฉันขอโทษจริงๆ นายเจ็บมากไหม ขอโทษนะ"ร่างเล็กลุกออกจากอีกฝ่ายแล้วกล่าวขอโทษไปมาไม่หยุด พูดไปพูดมาอยู่ๆน้ำตาก็ไหลเพราะรู้สึกผิดที่ทำให้คนอื่นต้องมาเจ็บตัว สิงมองคนตัวเล็กที่พูดไปร้องไปนี่เขายังไม่ได้ทำอะไรอีกฝ่ายเลยนะ
"ร้องทำไม"สิงถาม
"ขอโทษ..อื่อ..ฉันทำนายเจ็บตัว"เดียร์ตอบพร้อมเช็ดน้ำตาตัวเอง
"กลับบ้านเหอะไอ่มืดคงรอมึงนานแล้วกลับดึกเดี๋ยวก็แดกหัวมึงพอดี"สิงพูดพร้อมขยี้หัวอีกฝ่าย เขาเป็นคนเจ็บตัวเขายังไม่ร้องเลย
"โกธรใช่ไหม  ไม่เห็นตอบกันเลย"เดียร์
ใจสิงตอนนี้อยากจะปลอบเดียร์จะแย่แต่ทำไม่ได้ เขาต้องทำให้เดียร์รู้สึกผิดสะบ้างคราวหลังจะได้ไม่มองว่าเขาเป็นคนไม่ดีอีก ต้องเล่นตัวเข้าไว้
"ไว้คุยวันอื่น"สิงตอย
"ไม่!!"เดียร์พูดพร้อมส่ายหัวไปมาเหมือนเด็กเอาแต่ใจ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะไอ่มืดหรือเขาที่ตามใจเดียร์มากไปจนเสียนิสัยรึเปล่า
"มันดึกแล้ว อย่าดื้อ"สิงพูดก่อนจะพาอีกฝ่ายกลับมารถ
"ไม่กลับ!  ถ้าไม่คุยกันให้รู้เรื่องก็ไม่ต้องไปส่ง"เดียร์พูดกับสิง ชักจะดื้อขึ้นทุกวันแล้ว
"จะเดินกลับเอง?"สิงถาม ร่างเล็กไม่ตอบอะไรได้แต่นิ่ง
"กุยังไม่อยากคุยอะไรตอนนี้ ไว้คุยพรุ่งนี้ที่โรงเรียนดีกว่า"สิงพูดก่อนจะดึงอีกคนให้ขึ้นรถมา เดียร์รู้สึกได้ถึงอุณหภูมิของร่างกายสิง
มันร้อนมาก ไม่นานก็มาถึงบ้านจอมซึ่งมีเจ้าของบ้านยืนดักรออยู่
"เจอกันพรุ่งนี้"สิงกระซิบบอกข้างหูก่อนจะกลับไป
"ไปกับไอ้ห้องสิบได้ไง"จอมถามอย่างหงุดหงิด
"สิงมารับไปคุยธุระ"ผมตอบเสียงอ่อน
"เดียร์ กุไม่ชอบหน้ามัน มันพึ่งต่อยกุ มึงยังออกไปกับมันได้แบบไม่รู้สึกอะไรหรอ"จอม
"มึงทำสิงก่อน กุออกไปคุยแค่ธุระกุต้องรู้สึกอะไรวะ"ผมถาม
"ก็...มึงต้องเข้าข้างกุดิ"จอมเริ่มโมโห
"จอมมึงเริ่มนะเว้ย!!!"ผม จอมมองผมไม่ละ
"มึงไม่รักกุเลย"จอมพูดเสียงแผ่วก่อนจะนั่งลงที่โซฟาแล้วหันไปทางอื่น เขาเป็นอะไรไป
"มึงเป็นอะไรอีกเนี่ย"ผม
"......"จอมนิ่ง
"กุก็รักมึงไง มึงเป็นเพื่อนรักกุนะทำไมกุจะไม่รักวะ"ผมพูดพร้อมจับไหล่กว้าง
"อืม..เพื่อน กุก็รักมึง รักมากด้วย"จอมพูดพร้อมกับโถมเข้ากอดผม
"มึงเป็นอะไรเนี่ย. อย่าเป็นแบบนี้สิวะกุไม่ชอบเลย" ผมรู้สึกอึดอัดที่จอมเป็นแบบนี้
"อื้ม..ขอกุกอดมึงแบบนี้ก่อนได้ไหม"จอม
"อื้ม มึงอย่าเป็นแบบนี้อีกนะ"ผมบอก เราเข้านอนประมาณสี่ทุ่มกว่าๆ ผมมองร่างโปร่งที่หลับพริ้มอยู่ในอ้อมกอดผมใบหน้าที่พกช้ำไปด้วยรอยหมัดเริ่มดีขึ้นแล้ว สำหรับผมจอมคือเพื่อนรักที่ผมรักมากๆและไม่มีวันรักเกินเพื่อน
แต่กับจอมผมไม่รู้ว่าเขาคิดแบบเดียวกันไหมบางทีผมก็รู้สึกว่าเขาโกธรผมแบบไม่มีเหตุผลส่วนใหญ่เป็นเรื่องที่ผู้ชายคนอื่นเข้าใกล้ผม จอมมึงอย่าคิดกับกุเกินเพื่อนนะเว้ย ผมได้แต่คิดในใจถ้าหากเขาคิดกับผมเกินเพื่อนเมื่อไรผมนี่แหละที่จะลำบากใจที่สุด