"เปลี่ยนใส่ชุดนี้"
ร่างหนาส่งชุดที่ติดมาให้ร่างบาง
เดียร์ยอมเปลี่ยนเพราะรู้สึกร้อน
"ออกไป!"
เดียร์สั่งคนตัวโต
"?"
กระทิงมองชิงถาม
"ออกไปไง.. อยู่มองแบบนี้ใครจะไปเปลี่ยนได้!"
ร่างบางบอก กระทิงยิ้ม
"พี่ออกไปเดียร์ก็หาทางหนีสิ พี่จะอยู่ในนี้"
กระทิง
"งั้นก็หันหลังไปอย่าแอบดู"
เดียร์สั่ง กระทิงยอมทำตาม
คนตัวเล็กถอดวิก และชุดออกเปลี่ยนมันโดยเร็ว
"รู้รึเปล่าว่าตั้งแต่คืนนั้นที่เดียร์ไปนอนบ้านพี่.. มันทำให้พี่คิดถึงแต่เดียร์ทุกวัน
พี่หมกมุ่นอยู่แต่เรื่องของเดียร์ จนเพรามันคิดว่าพี่เป็นโรคจิต พี่สะสมของทุกอย่างที่เป็นของเดียร์ไว้หมดเลยนะ ไว้คืนนี้พี่จะพาไปดู"
กระทิงพูดจบก็แอบหันไปดู ก็เห็นแผ่นหลังเล็กสีขาวนวลไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนชวนให้หลงใหล เดียร์สวมเสื้อ
"เสร็จแล้ว.. อยากล้างหน้าขอเข้าห้องน้ำได้ไหม"
กระทิงรีบตั้งสติมองคนผิวขาวที่ใส่เสื้อเชิ้ตตัวโคร่งกับกางเกงสามส่วนสีดำ มันตัดกับผิวเดียร์จนทำให้้เห็นชัดว่าเดียร์ขาวแค่ไหน
"ครับ... พี่จะรอตรงนี้"
กระทิงตอบ
ไม่มีช่องว่างให้หนีเลย ห้องน้ำก็อยู่ในห้องนี้อีก เดียร์ล้างหน้าทำความสะอาดเสร็จก็กลับมาที่เดิม
ก๊อก ๆๆ
เสียงใครเคาะประตูห้อง เดียร์หันไปมอง ขอความช่วยเหลือดีไหมรึว่าเป็นพวกเดียวกัน เดียร์ลังเล
"อย่าคิดจะร้องให้ใครช่วยเชียว ที่นี่มีแต่พวกของพี่"
กระทิงบอกดักไว้ราวกับรู้ความคิด
"อะไร!?"
กระทิงถามลูกน้องตัวเอง
"พี่ทิง... เจ้าบ่าวมันตามาแล้ว.. แฮ่กๆ"
เดียร์ได้ยินก็รู้สึกดีใจแต่ก็เป็นห่วงกลัวสิงเป็นอันตราย
"มันมากี่คน?!"
"สองคนครับ"
" มาสองคนแต่อัดพวกข้างนอกได้หมดเลยอ่ะนะ!! พ่อกุจ้างพวกมึงมายืนเล่นรึไง คนตั้งเยอะแยะทำไมสู้มันไม่ได้"
กระทิงตำหนิ ก่อนจะสั่งให้ลูกน้องที่เหลือคุ้มกันตัวเอง
"เราคงต้องออกจากที่นี่ตอนนี้แล้วล่ะ"
กระทิงหันมาบอกคนตัวเล็กแล้วเตรียมเก็บของ
"ทำไม!? "
เดียร์ถามทันที
"ก็เจ้าบ่าวเดียร์มาแล้วไง แต่ไม่ต้องห่วงนะ ถ้าพี่เจอมันพี่จะส่งมันกลับบ้านเก่าเอง"
กระทิงบอกพร้อมกับเตรียมปืน
"เดียร์ไม่ไปกับพี่!! "
คนตัวเล็กบอกร่างโปร่ง
"หมดเวลาเล่นแล้ว!! ถ้่าเดียร์ขัดขืนพี่ พี่จะใช้กำลังกับเดียร์แล้วนะ!! "
กระทิงทำเสียงดุ ท่าทางครั้งนี้ดูจริงจัง
"ไม่ฟัง!! "
เดียร์ยังขัดขืน
"ได้!!! "
ร่างหนาตรงเข้ามาหาร่างเล็กก่อนจะกระชากขึ้นพาดบ่า
"มึงเตรียมรถเสร็จรึยัง!!"
กระทิงถามลูกน้อง
" ครับพี่"
"บอกทุกคนประจำที่กุจะไปที่รถแล้ว!"
กระทิงบอก
"ไอ้บ้าปล่อยสิวะ!!! ช่วยด้วยย"
เดียร์ที่ถูกอุ้มพาดบ่าร้องดิ้นไปมา
"ถ้ายังไม่หยุดดิ้นพี่จะกัดก้นเดียร์!!"
คำขู่นี้ทำเดียร์ฉุนขาด
"กรี้ดดดดด"
คนตัวเล็กร้องลั่น ก็มันทำอะไรไม่ได้แล้วนี่หว่า
"ไอ้สิง!! กุรู้ว่ามึงอยู่ในนี้!! รีบโผล่หัวมาเร็วๆกูจะรีบยิงมึงทิ้งแล้วจะรีบไป!!หึหึ กุอยากจะไปมีความสุขกับว่าที่เจ้าสาวมึงแย่แล้ว"
กระทิงพูดราวกับคนเสียสติ ก่อนจะยอมปล่อยเดียร์ลงกับพื้น
"ถ้ามึงไม่ออกมากุจะเอาเมียมึงตรงนี้แล้วนะ"
กระทิงกดร่างบางลงกับพื้นท่ามกลางสายตาลูกน้องราวสิบคน
"ไอ้เหี้ยเฮ้ย!! "
สิงเตรียมออกจากที่ซ่อน
" ไอ้สิงใจเย็นดิ เป็นแผนมันล่อมึงออกไปแล้วยิงมึงทิ้ง!!"
เสือดึงสิงไว้
"แล้วมึงจะให้กุนั่งดูมันเอาเมียกุต่อหน้างั้นหรอ"
สิงตอบอย่างเดือด
"ไอ้เหี้ยนี่ใจเย็นไม่เป็นรึไง งั้นมึงเข้าไปช่วยเดียร์ เดี๋ยวกุจะจัดการไอ้พวกที่อยู่รอบๆเอง ขอปืนด้วย!!"
เสือบอกแผนอย่างเร็ว เขาไม่ได้อยากจะใช้ปืนเลยแต่อีกฝ่ายมีอาวุธครบมือแบบนี้จะสู้แบบลูกผู้ชายเขาคงเสียเปรียบ สิงทำตามที่บอกโดยเร็วก่อนจะ
ฟิวขาดที่เห็นไอ้กระทิงไซร้คอคนรักตัวเองอย่างพวกบ้ากาม
" ไอ้้บ้า... ปล่อย!! "
ร่างบางดิ้นไปมา
" ไอ้ชิบหาย!! "
สิงกระโดดถีบกระทิงสองเท้าอย่างโมโห เตรียมซ้ำแต่ก็ถูกลูกน้องกระทิงดักไว้
"กุนึกแล้วว่ามึงต้องออกมา"
กระทิงสวนหมัดกลับแล้วให้ลูกน้องมาล็อกตัวสิงไว้ สิงเตรียมสวนกลับ
"มึงหยุดเลยนะ ถ้ามึงสวนกลับแม้แต่นิดเดียวกูจะยิงเดียร์เดี๋ยวนี้!! "
กระทิงพูดพร้อมกับจ่อปืนที่หัวเดียร์ทำให้สิงต้องยอมจำนน
" ได้ยินชัดแล้วใช่ไหม!!"
กระทิงถามแล้วประเคนหมัดลงที่หน้าสิง สิงในตอนนี้ยอมเป็นกระสอบทรายดีๆให้กับกระทิงซ้อม
"พี่สิง.. อื้อ... สู้มันสิ.. อย่าทำแบนี้!! "
เดียร์ร้องออกมาเมื่อเห็นสิงไม่โต้ตอบ
" ฮ่ะๆสะใจจริงๆเว้ย เจ้าป่าหรอถุ้ย!! กระสอบทรายดีๆนี่เอง!"
กระทิงพูดอย่างสะใจ
ปัง ปัง ปัง
เสียงปืนดังพร้อมกับร่างลูกน้องกระทิงที่ล้มกองกับพื้น
ผลั่ก!!!
อารมณ์ดีได้ไม่นานก็ถูกใครบางคนซัดจนหน้าหงาย
"เป็นเหี้ยอะไรอีกถึงยอมให้มันต่อยเล่นแบบนี้!! อย่างนี้ไงกูถึงได้บอกว่ามึงไม่คู่ควรที่จะอยู่ตรงข้างๆเดียร์"
เสือที่พึ่งจัดการคนรอบตัวได้โผล่เข้ามา
"หุบปากไปเลยย ที่กุยอมเพราะว่ามันจับเดียร์เป็นตัวประกัน"
สิงพูดไปพร้อมกับซัดกระทิงซ้ำ
"แขนข้างไหนที่ใช้เอาปืนจ่อหัวเมียกู"
สิงถามพอเป็นพิธีแล้วหักแขนขวากระกระทิงอย่างง่ายดาย
กรอบ!!
"โอ้ยยยไอ้เหี้ย!!! ปล่อยกู!!"
กระทิงร้องอย่างเจ็บปวด
"พี่สิง!! อื้อ... อย่าทำเขา"
เดียร์ห้ามเพราะไม่อยากเห็นความเจ็บปวด สิงยอมหยุดเพราะไม่อยากให้เดียร์เห็นด้านมืดของเขามากกว่านี้
ร่างโปร่งก็เดินตรงไปหาร่างบางที่นั่งร้องไห้แบบไม่ลืมหูลืมตาอยู่
"อื้อ... พี่สิง"
" พี่มาแล้ว.. ไม่เป็นไรแล้ว.. จะขี้แยไปถึงไหน.. เรากลับบ้านกันเถอะ"
สิงซับน้ำตาคนตัวเล็ก
" รักกันดีเหลือเกินนะ ถ้าตายไปคนหนึ่่งจะเป็นยังไง ถ้าเดียร์ไม่รักพี่ พี่ก็ไม่ให้เดียร์ได้รักใคร
เสียงกระทิงลุกขึ้นยืนอย่างสะบักสะบอม ก่อนที่มันจะเล็งกระบอกปืนมาทางเดียร์แล้วยิง
ปัง ปัง
เสียงปืนดังสองนัดตามด้วยร่างโปร่งที่ล้มลง
เสือที่มีสติก็ใช้ไม้ฟาดที่หัวกระทิงจนมันสลบแล้วโทรตามรถพยาบาลโดยเร็ว
"พี่.. พี่สิง!! ไม่ๆๆพี่สิงอย่าเป็นอะไรนะ"
สิงที่เอาตัวมารับกระสุนแทนเดียร์ นอนราบกับพื้นแข็งทือแล้วมีของเหลวสีแดงไหลออกมา
"ฟังพี่นะเดียร์... ฮึก.. จากนี้ไป.. ไม่ว่าพี่จะเป็นหรือตาย... ให้เดียร์รู้ไว้ว่า..พี่อยู่กับเดียร์เสมอ... พี่... พี่รักเดียร์นะ.."
สิงใช้แรงเฮือกสุดท้ายพูดออกมา
"เดียร์ก็รักพี่สิง.. รักมากๆด้วย... ไม่เป็นไรแล้วพี่สิง.. รถโรงพยาบาลกำลังมา..."
"ไอ้สิงมึงกั้นใจไว้...รถโรงบาลกำลังมา"
เสือวิ่งมาดูพี่ชายตัวเอง
"พี่จะต้องไม่เป็นอะไร.. อื้อ... ให้บ้าเอ้ยรถพยาบาลมาช้าจังเลยอื้อ... "
ร่างบางไม่หยุดร้อง
"เสือ... ถ้ากุไม่อยู่... กุฝากเดียร์ด้วยนะ"
สิงพยายามพูด
" อย่าพูดเยอะเก็บแรงไว้หายใจเถอะ คนอย่างมึงตายยากอยู่แล้ว!!"
เสือดุกลับเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกกลัวในใจ
ไม่นานรถโรงพยาบาลก็มาถึง สิงถูกส่งตัวเข้าห้องฉุกเฉินโดยเร็วพร้อมกับผู้บาดเจ็บคนอื่น
VOUS LISEZ
ยิ่งรักยิ่งแกล้ง(จบแล้ว)
Roman d'amour..เดียร์.. นี่มันเวรกรรมอะไรของผมวะถึงต้องมาเจอกับไอ้เสือคนที่ชอบแกล้งผมแถมยังชอบซ้ำเติมผมเวลาผมทำผิดพลาดด้วย ถ้าไม่ชอบหน้ากันก็อย่ามายุ่งสิ ทำแบบนี้ผมไม่ชอบเลย...>< กุเกียดมึงเสือ!! ..เสือ.. ใครบอกว่าผมไม่ชอบหน้า นี่ผมกำลังแสดงความรักในแบบของ...
