.....สิง......
ผมเดินขึ้นเวทีอย่างตื่นเต้น คนมันไม่เคยขึ้นนี่หว่า จริงๆผมน่าจะได้แค่แข่งกีฬาอย่างเดียวถ้าไม่โอลาน้อยออกแพ้เพื่อนในห้อง คนแพ้ต้องขึ้นแสดงอะไรสักอย่างเป็นตัวแทนห้องบนเวที ผมเก่งแม่ไม้มวยไทยนะแต่จะให้เอามาโชว์ก็ไม่ใช่
เดี๋ยวรู้เลยว่าห้องโหล่ก็มีดีเหมือนกัน
ผมเริ่มบรรเลงกีต้าร์ตามคอร์ดที่เตรียมไว้ สายตาก็มองหาคนที่รับปากว่าจะมาดูผมขึ้นแสดง ถ้าไม่มานะจะโกรธจริงๆ
"พี่สิงงงง"เสียงเรียกที่คุ้นหูเรียกผมจากหน้าเวที คิดว่าจะไม่มาซะแล้ว ผมมองกำลังใจตรงหน้าก่อนจะร้องเพลงออกไป
วอนให้ลม ช่วยพัดหัวใจพี่ลอยไป
จากดินแดน ถิ่นเหนือที่ไกลแสนไกล
สุดขอบฟ้า ที่ไกลแสนไกล ล่องลอยไป
วอนให้ลม ช่วยพัดหัวใจ พี่ไปให้ถึง
ฝากดวงใจ พี่ลอยล่องไปบนนภา
สุดขอบฟ้า หัวใจพี่จะไปถึง
ได้สบตาแค่เพียงครั้งหนึ่ง หัวใจพี่แทบติดตรึง
เพ้อรำพึงรำพัน ถึงแม่นวลน้อง
แก้มน้องนางนั้นแดงกว่าใคร
ใจพี่จมแทบพสุธา
ดวงฤทัย หรือดวงแก้วตา
ดุจดวงดารา ดวงดาวดวงไหน
วอนให้ชาย ทุกคนเดินผ่าน
วอนให้ใจ น้องไม่มีใคร
วอนให้ลม พัดพาหัวใจพี่ไปถึง
เพลง:แก้มน้องนางนั้นแดงกว่าใคร
โดย:เขียนไขและวานิช
เพลงจบทุกคนต่างปรบมือและโห่ร้องให้อันนี้ไม่รู้ว่าเพาะหรือว่าไล่ ผมลงเวทีอย่างเขอะเขินแล้วตรงไปหาคนรักตัวเองทันที
"หุ้ยยยเก่งนะเนี่ย"ร่างบางเอ่ยชมพร้อมกับจิ้มเข้าที่อกผม
"ไหนรางวัล?"ผมรวบมือเรียวแล้วถามหารางวัล
"ก็ชมไปแล้วไง..."เดียร์ตอบพร้อมกับหลบสายตาหน้าแดงก่ำ เขินหรอ แค่จับมือมองหน้าก็เขินแล้วหรอ
"ไป พี่จะไปแข่งบาสแล้ว เตรียมตัวเป็นทาสได้เลย"ผมว่าพร้อมกับหยิบแก้มใสตรงหน้า
"ใครกันแน่"เดียร์บอกกลับก่อนจะไปที่สนามบาส
......เสือ......
ผมมองสิงที่หยอกเย้าเดียร์อย่างมีความสุข ต่างจากผม ที่ตรงนั้นมันต้องเป็นผมสิ บ่ายผมมีแข่งบอลเดียร์จะมาเชียร์ผมเหมือนที่ไปเชียร์สิงไหม น้อยใจว่ะ เดี๋ยวนี้เดียร์แทบไม่นอนบ้านเลย จะเลือกสิงจริงๆหรอแล้วผมหล่ะ ถึงความหวังผมจะมีแค่เพียงริบหรี่ผมก็จะหวังคนเรามันอยู่ได้ด้วยความหวังไม่ใช่รึไง
"เสือ"ผมหันไปมองคนเรียก
"มาทำอะไรตรงนี้ไม่ไปดูบาสหรอ ห้องเราแข่งนะ"เดียร์พูด
"ทำไมมาอยู่ตรงนี้คิดว่าไปกับสิงแล้วซะอีก"
ผมถาม
"อ้้อ..มาเอาน้ำไปเตรียมให้นักกีฬา ฝ่ายสวัสดิการหายไปไหนไม่รู้"ร่างบางบอกหน้างอ
"เดี๋ยวกูไปช่วยถือน้ำแล้วกัน"ผมอาสาพร้อมกับเดินตามเดีียร์ไปติดๆ
"บ่ายมึงมีแข่งบอลหรอ"ร่างบางกันมาถาม เขารู้เรื่องผมด้วยหรอ
"อือ รู้ด้วยหรอคิดว่าจะรู้แค่เรื่องสิง"ผมแขวะ
"สู้ๆแล้วกัน"เดียร์
"มาเชียร์ไม่ได้หรอ มานั่งเชียร์กูแข่งเหมือนที่มึงเชียร์สิง"ผมพูดเสียงอ่อน
"ได้ เดี๋ยวจะไปเชียร์ขอบสนามเลย"สิ้นคำตอบนั้นทำให้ผมยิ้มอย่างดีใจ เรายกน้ำไปไว้ที่สนามบาส
.........
"ขอบใจมากที่ช่วย"เดียร์บอก
"แค่นี้เอง"ผมนั่งลงข้างๆ
"เชียร์ใคร?"ผมถามเดียร์
"จอมสิ! นั่นห้องเรานะ"ร่างบางตอบกลับ คิดว่าจะเชียร์สิงซะอีก
"เสือ!"เสียงพี่กระทิงดังข้างๆ ทำให้ทั้งผมและเดียร์หันไปมองอย่างพร้อมเพียง
"มีอะไร"ผมถามอย่างหงุดหงิดหลังๆมานี้ผมยอมรับเลยว่าผมกับมันมีปัญหาเรื่องงานกับมัน โดยเฉพาะเรื่องเดียร์ที่ผมออกตัวแรงเกินไปกระทิงมองเดียร์กับผม
"เป็นแบบนี้นี่เองหลังจากวันนี้มึงกับกูอยู่ใครอยู่มัน เตรียมปกป้องไอ้เด็กนี่ไว้ให้ดีเถอะเผลอเมื่อไหร่กูเอามันลุกไม่ขึ้นแน่!!!"กระทิงพูดจบก็เดินไปนั่งกับกลุ่มมัน
"มึงมีปัญหาอะไรกับเขารึเปล่า?"เดียร์ถาม
"ไม่มี"ผมโกหก
"ระวังตัวด้วยนะ"ร่างเล็กบอก
"เป็นห่วงหรอ?"ผม
"ก็...คนพวกนั้นเป็นคนไม่ดี"มันตอบพร้อมกับก้มหน้าก้มตา
"ถามว่าเป็นห่วงหรอ?"ผมเน้นคำถาม
"อือ ระวังไว้ด้วย"มันตอบ ผมขยี้หัวคนตัวเล็ก
ก่อนที่กีฬาจะพักครึ่งแรก สิงและจอมเดินเข้ามาหาร่างเล็กทันที
"อย่ามาแตะแฟนกุ"สิ่งแรกที่สิงพูด
"เดียร์บอกว่าไม่ใช่ไง"ร่างบางเถียง
"แค่ถูกนิดหน่อยเอง"ผม
"มึงมันชอบฉวยโอกาส กูไม่ไว้ใจ"สิงบอกก่อนจะรับน้ำดื่มจากเดียร์
"กระทิงมาในโรงเรียนแล้วมึงต้องไว้ใจกุแล้วล่ะ"ผม ผมเองก็ไม่รู้ว่าระหว่างผมกับไอ้สิงเราสงบศึกกันได้ตั้งแต่เมื่อไร สิงเองก็ดูนิ่งๆไปตั้งแต่มีเดียร์
"เออ กูไว้ใจมึงก็ได้"สิง
"งั้นเดียร์ไปกินข้าวกับเสือได้ไหม เพราะยังไงนักกีฬาก็กินแยกกับแสตนเชียร์อยู่แล้ว"เดียร์
"คร้าบ แต่อย่าไปใกล้มันมากนะพี่หึง" สิงลูบหัวอย่างเอ็นดู
"งั้นจบเกมกุกินเดียร์นะ"
"ไอ้เหี้ยเสือ!!"สิง
"พาเดียร์ไปกิน"ผม อย่างน้อยก็ขอแหย่มันหน่อยเถอะจะให้มีความสุขทุกวันมันก็น่าอิจฉาเกินไปละ หลังเกมจบแน่นอนว่าไอ้สิงชนะไอ้นี่มันใช้กำลังเก่ง ผมเห็นมันผลักจอมตอนเดียร์เผลอซะกระเด็นเลย กรรมการก็ไม่ปรับฟราวให้แค่เพราะมันหันมาทำตาขวางใส่
ผมพาเดียร์มาที่ร้านค้าที่ตั้งในโรงเรียนวันนี้มีร้านค้านอกโรงเรียนมาตั้งเยอะเพราะเป็นวันกีฬาสี
"กินอะไรดี"ร่างบางพูดงึมง่ำ ผมอยากพาคนตรงหน้าไปพบพ่อแม่จังเลยอยากบอกว่า ผมเจอแล้วแม่คนที่ผมตามหามาตลอด
"มึงจะกินอะไร"เดียร์หันมาถาม
"มึงกินอะไรกูก็กินอันนั้นแหละ"ผมตอบ เรานั่งกินที่โรงอาหารที่ประจำ คนตัวเล็กกัดฮอตดอกคำโตอย่างอร่อย สงสัยหิวจริงๆถึงได้กินจนซอสมะเขือเทศเลอะปาก
"กินช้าๆก็ได้เดี๋นวก็ติดคอ"ผมบ่นพร้อมกับปาดซอสที่เลอะตรงปากมันมากิน มันมองอย่างอึ้งๆ ผมเองก็อึ้งเพราะผมลืมตัว เดียร์สีหน้าตอนนี้แดงจัดราวกับมะเขือเทศ
"ค่ะ..คือ...มันน่าเสียดาย"ผม
"กูก็ยังไม่ได้ว่าอะไรหนิ แค่ตกใจนิดหน่อย"มันตอบกลับ แม่งเอ้ยยเขินนนเว้ยยย
สายตาเหลือบไปเห็นกระทิงทีีกำลังคุยกับน้องมันแล้วมองเดียร์เป็นระยะๆ
ผมต้องพาไอ้เตี้ยออกจากที่นี่
"อิ่มยัง"ผมถาม
"เมื่อกี้ยังบอกว่าให้ค่อยๆกินอยู่เลย"ร่างเล็ก
"อาทิตย์หน้า มึงอยู่บ้านรึเปล่า"เดียร์ถาม
"กูก็อยู่ของกูทุกวันไม่เคยเที่ยวไปนอนบ้านใครเลยสักที"ผมตอบกลับ มันทำหน้างอทันที
"ถามทำไม"ผม มันส่ายผมกลับ มาทำให้อยากรู้แล้วไม่บอกมันน่าหงุดหงิด
"อย่ามัวแต่เล่นตัว มีอะไร?"ผมถาม
"ก็อาทิตย์หน้าพี่สิงไม่อยู่เพราะพ่อเรียกให้ไปหาที่กรุงเทพเขาว่าจะฝากกุไว้กับมึงแต่เอาจริงๆกูว่ากูไปอยู่กับจอมก็ได้จะได้ไม่รบกวนมึง..."
"ไม่รบกวน!!!"ผมรีบตอบอย่างไม่ลังเล
أنت تقرأ
ยิ่งรักยิ่งแกล้ง(จบแล้ว)
عاطفية..เดียร์.. นี่มันเวรกรรมอะไรของผมวะถึงต้องมาเจอกับไอ้เสือคนที่ชอบแกล้งผมแถมยังชอบซ้ำเติมผมเวลาผมทำผิดพลาดด้วย ถ้าไม่ชอบหน้ากันก็อย่ามายุ่งสิ ทำแบบนี้ผมไม่ชอบเลย...>< กุเกียดมึงเสือ!! ..เสือ.. ใครบอกว่าผมไม่ชอบหน้า นี่ผมกำลังแสดงความรักในแบบของ...
