บทที่​ 98​ : เพื่อน​ในเกม

158 5 2
                                    

..... สิง......
ผม​มาโรงเรียน​ด้วย​ความ​รู้สึก​สดชื่น​เหมือน​คนที่​พึ่ง​ชาร์จ​แบตเตอรี่​มาเต็ม
"เช้า​วันนี้​กิน​อะไร​ดี"
ผมถามคนที่นั่ง​ข้างๆ​ เดียร์​ที่สีหน้า​เหมือน​คนนอนไม่พอหันมา​มอง​หน้า​ผมแล้ว​เบื้องหน้าหนี
"ไม่หิว"
ร่างเล็ก​ตอบ​ เขางอนผมล่ะคงเป็น​เพราะ​ว่า​ผมทำเขาหนักทั้งคืนกว่าเราจะได้นอนก็ตีสี่​ บนตัวเดียร์​มีแต่รอยดูด​กัดที่ผมเป็น​คน​ทำจนวันนี้​เขาต้องใส่เสื้อคุมมาโรงเรียน​อย่างกับคนกลัวแดด
เรามานั่งหาอะไรทานที่โรงอาหาร
"โอ๋.. ไม่งอนพี่นะวันนี้​อยาก​กินอะไร​พี่ตามใจหมดเลย"
ผมโอบคนตัวเล็ก​
"....."
"หรือ​อยาก​ได้อะไร​เป็น​พิเศษ​ไหมครับ"
"....."
"แหม... โอ๋กันจริงๆ​เลยนะ"
กิตแซว
"เดียร์​จะ​ขึ้น​ห้อง​เรียน​แล้ว"
คนตัวเล็ก​พูด​พร้อมกับ​เอามือผมทีีโอบอยู่ออก
"ไปสิ.. เดี๋ยว​พี่ไปส่ง"
ผมหิ้วกระเป๋า​เรียนของแฟนตัวเอง​  ผมมองร่างเล็ก​ที่จ้องมือถือ​แล้วยิ้มกริ่ม
"คุยกับใครทำไมยิ้มขนาดนั้น"
ผม
" เพื่อนน่ะ​ เจอในเกมเมื่อวันก่อน​คุยตลกดี"
เดียร์​ตอบพร้อมกับยิ้มกลับ​ นอกจากผมที่ทำให้เดียร์ยิ้มแล้วยังมีคนอื่นที่ทำให้เดียร์ยิ้มได้อีกหรอ พอเห็นแบบนั้นแล้วก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา ผมแย่งมือถือในมือบางมาก่อนจะไล่อ่าน​
" เอาคืนมานะทำอะไรของพี่เนี่ย "
มือเล็กปัดไป่จะแย่งมือถือคืน
" พี่คืนให้แน่แต่ขออ่านก่อน"
ผม
" ทำไมคุยกันเยอะขนาดนี้ "
ผม​
คนของผมคุยด้วยไม่เท่าไหร่หรอกแต่ไอ้นั่นทั้งคุยทั้งหยอด แถมบอกฝันดีกันอีก
" มันบอกหรือเปล่าว่ามันเป็นคนที่ไหนเรียนที่ไหน?"
ผม
ถามอย่างสนใจ มันไม่มีใครในที่นี้กล้ายุ่งกับคนของผมหรอกนอกจากคนนอก
" เขาบอกว่าเป็นคนใต้ เรียนนู่น​ปัตตานี​รุ่นเดียวกับเดียร์​"
ร่างบางตอบ
"ตั้งแต่​นี้ เลิกคุยกับมันเลยนะพี่ไม่ชอบ"
ผม
" ไม่เลิกคุยได้ไหมเขาเป็นเพื่อนใหม่" เดียร์​พยายามงอแง
" เห็นคนอื่นสำคัญกว่าพี่หรอตัวเองมีแฟนแล้วนะ! "
ผม
" เดียร์​รู้เดียร์​ก็ไม่ได้คุยอะไรแบบนั้นซะหน่อย เขาก็รู้ว่าเดียร์​มีแฟนแล้วเขาก็คุยในฐานะเพื่อน"
คนรักผมพยายามอธิบายให้ผมเข้าใจแต่เหมือนมันเป็นคำแก้ตัวมากกว่า
" ต่อให้มันรู้ก็เถอะพี่ขอร้อง เลิกคุยกับมันได้ไหมครับ? "
ร่างโปร่งคุกเข่าขอร้องอีกคน ร่างเล็กพ่นลมหายใจออกมาอย่างไม่มีทางเลือก
" ถ้าพี่สิงไม่ชอบเดียร์​ไม่คุยก็ได้ "
ร่างบางตอบกลับ​ 
สิงสังเกต​เห็น​เดียร์​ดู​หงอยๆ พักหลังมานี้แฟนของเขาเอาแต่เล่นเกม เขากลัวว่าแฟนเราเขาจะมีใจให้คนอื่นเห็นแบบนี้แล้วก็อยากจะเร่งงานแต่งให้จัดเร็วๆแต่ติดตรงที่พ่อเดียร์​ขอให้​เดียร์​เรียน​จบก่อน​ ใครมันจะไปรอไหว
" งั้นเอาอย่างนี้ถ้าเราอยากคุยพี่ไม่ห้ามก็ได้แต่ว่าต้องคุยในสายตาพี่ห้ามคุยเยอะ"
ร่างหนา
" ให้เดียร์คุยต่อพี่ก็จะไม่สบายใจอยู่ดี"
" แต่ถ้าพี่ห้ามไม่ให้เดียร์คุยเลยเดี๋ยวก็หงอย"
" พี่ไม่กลัวเดียร์​นอกใจหรอ"
ร่างเล็กถามอย่างสงสัย
" ไม่กลัวหรอกพี่ไว้ใจพี่รู้ว่าเราไม่ทำ  เพราะว่าถ้าเกิดเดียร์​ทำเดียร์​ก็จะรู้ดีว่าเดียร์​จะเจออะไร แล้วมันจะเจออะไร " ผมตอบเสียงเรียบ
" เดียร์​ไม่ทำหรอก"
ร่าง​บาง​ตอบอย่าง​มั่นใจ​ ผมไว้ใจเดียร์​นะแต่ผมไม่ไว้ใจอีกฝ่ายถึงมันจะอยู่ไกลก็เถอะ​ถ้าเกิดคนเรามันมีความรู้สึกที่ดีต่อกัน​ ระยะทางก็ไม่ใช่ปัญหา
"คร้าบบ​  ว่าแต่หายงอนพี่หรือยังเรื่องเมื่อคืน "
ผม​
คนตัวเล็กไม่ตอบแต่เบะปากใส่ผม
"โถ่...."
" ไม่รู้เดียร์​ไปเรียนแล้วดีกว่า"
คนตัวเล็กตอบก่อนจะเดินหนีเข้าห้องเรียนไปผมได้แต่ยืนมองเขาอย่างอาลัยอาวรณ์ จะงอนกันทำไม ผมง้อคนไม่ค่อยจะเป็นด้วย
.... เดียร์....
" เดียร์​อยากกินอะไรเป็นข้าวกลางวันที่นี่ข้าวกลางวันน่าเบื่อมากเลย เราต้องซื้อขนมปังกินทุกวัน "
ใหญ่​
เพื่อนในเกมถามผมถามอย่างกับว่าถ้าผมบอกว่าผมอยากกิน อะไรแล้วเขาจะหามาให้ได้อย่างนั้นแหละ
" กลางวันนี้​ เราไม่ค่อยหิวข้าวหรอกแต่ว่าเราอยากกินไส้กรอกมากกว่า" 
ผมพิมพ์ตอบกลับไปจะว่าไปแล้วร้านไส้กรอกที่โรงเรียนผมมันหยุดมา สอง วันแล้วอยาก​กิน​จะแย่แล้วเนี่ย
" ก็แล้วทำไมไม่ไปหากินล่ะ" 
เขาถาม​
" ร้านประจำมันปิดน่ะ"
ผมจบบทสนทนาแค่นั้นก่อนจะลงไปหาอะไรรองท้องกับพี่สิงกับจอม แล้วกลับขึ้นมาบนห้องเรียน

" อ่ะนี่"
เสือยื่นถุง​อะไร​สักอ​ย่าง​ให้กับผม​ ผมรับมาอย่างงงก่อนจะเปิดดูก็เห็นว่ามันคือ ไส้กรอก​ กำลังอยากกินอยู่พอดีเลยหลังๆมานี้ดูเหมือนเสือจะเข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างผมกับเขาแล้วมั้งนะ เหมือนเขารักษาระยะห่าง ถึงจะไม่ห่างเท่าไหร่ก็เถอะ อย่างน้อยเขาก็ไม่ถึงเนื้อถึงตัวผมเหมือนแต่ก่อน
" กำลังอยากกินอยู่พอดีเลย ไปซื้อมาจากไหนร้านในโรงเรียนมันปิดนี่นา?"
ผมถามอย่างสงสัย
" ปีนรั้วไปซื้อข้างโรงเรียนมา"
เสือ​
" แล้วเอามาให้กูทำไมทำไมไม่กินเองล่ะ หรือว่าจะแกล้งอะไรกู"
ผมถามอย่างไม่ไว้ใจไอ้นี่มันทำตัวมีพิรุธ
" กูซื้อมาเกินจะกินไม่กิน"
เสือ​
"กิน!! "
ผม​
หลังๆมานี้ผมสังเกตุเห็นไอ้เสือเอาแต่เล่นมือถือยิ้มน้อยยิ้มใหญ่​  มันต้องมีความรักกับคนในมือถือแน่ๆเลย เห็น​แล้ว​หงุดหงิด!! แล้วทำไม​ผมต้องหงุดหงิด​วะ

ยิ่งรักยิ่งแกล้ง​(จบแล้ว)​Donde viven las historias. Descúbrelo ahora