........ เช้า......
ผมตื่นมาเข้าห้องน้ำด้วยอาการที่ดีขึ้นรู้สึกว่าตัวไม่ร้อนแล้ว เมื่อคืนฝันแปลกมากฝันว่าพี่สิงกลับมาจากกรุงเทพฯกลางครันแล้วเขายังมาดูแลเช็ดตัวผมอีก ผมเปิดประตูห้องน้ำกะจะกลับไปนอนต่อก็ต้องชะงักเพราะผมเห็นพี่สิงกำลังนอนอยู่เขากลับมาจริงๆหรอเมื่อคืนที่เขาทำก็เรื่องจริงสิผมไม่รู้ว่าต้องทำไงหนีไปหาจอมดีไหม เอ้ะ จอมไปชลบุรีนี่ไม่อยากเห็นหน้าพี่สิงเลย เห็นแล้วจะร้องไห้คนปากไม่ดี ผมจะไปกลบดานที่ไหนดีล่ะที่อยู่คอนโดผมพี่สิงก็รู้แล้ว ผมย่องเบาเตรียมออกจากห้องนอน
"จะไปไหน!!!!"เสียงสองคนนั้นประสานกันราวกับจะเป็นแสดงโอเปล่า ผมหันไปมองก็พบสายตาพิฆาตทั้งของเสือและพี่สิงมองมาทางผม วินาทีนั้นผมคิดได้อย่างเดียวที่ควรทำคือ...วิ่งแบบพี่ตูน
ร่างบางออกตัววิ่งอย่างเร็วสิงเองก็ไม่รอช้าออกวิ่งตามเดียร์ตามสัญชาตญาณนักล่า
"เดียร์!! หยุดก่อนจะหนีพี่ไปไหน!!" พี่สิงตะโกนไล่หลัง แม่งเอ้ยยกลับมาได้ไงวะแล้วกุจะวิ่งทำไมวะเนี่ยแต่มันวิ่งแล้วพี่สิงก็วิ่งตามแบบนี้หยุดไม่ได้เว้ยยย หน้าก็ยังไม่ได้ล้าง
"เดียร์!! หยุดวิ่ง!!" พี่สิง
"ไม่!!ไม่ต้องตามมาด้วย" ผมตะโกนทั้งๆทีียังวิ่งอยู่
"พี่เริ่มโมโหแล้วนะ"สิงเร่งฝีเท้า เชี้ยยย
ทำไมวิ่งเร็วจังวะ ตอนนี้ผมวิ่งไกลจากบ้านมากแล้วใกล้ถึงสวนสาธารณะแล้วนี่หว่าต้องหลบเข้าสวนสาธารณะ
"บอกว่าอย่าตามมาไง!" ผมวิ่งเข้าสวนสาธารณะหวังจะให้พี่สิงหยุดตามแต่มันไม่ใช่อย่างทีีคิดน่ะสิ ผมล้ม
ร่างบางล้มไถลลงกับพื้น
" เดียร์!!! "สิงส่งเสียงอย่างตกใจแล้วรีบวิ่งไปดูอาการคนเจ็บ
"อื้ออ" ร่างบางเบะปากร้องไห้เพราะรู้สึกเจ็บที่ข้อเท้าและหัวเข่า มีของเหลวสีแดงไหลออกมา
"ไม่ต้องร้องเลยถ้าไม่วิ่งหนีพี่ก็ไม่ล้มแบบนี้หรอก!!" สิงดุซ้ำ ก่อนจะถอดเสื้อตัวเองมาเช็ดเลือดคนล้ม ร่างเล็กปัดมือหนาออกอย่างไม่ใยดี
"เจ็บอยู่แล้วยังจะอวดเก่งอีกนะเดี๋ยวจับตีเลย! "สิงตะคอกใส่ ร่างบางมองค้อนเหมือนจะไม่ยอมให้อีกคนช่วย สิงกดแผลจนเลืิอดหยุดไหลแล้ว
"ไม่ต้องมายุ่งอื้อ.."เดียร์พูดพร้อมกับปาดน้ำตาตัวเอง เตรียมจะลุกหนีแต่ลุกไม่ขึ้น
"อย่าอวดเก่งให้มาก! " สิงเริ่มหงุดหงิด
"ก็ไม่ต้องมายุ่งสิ! "เดียร์
"มานี่!! "สิงกระชากคนตัวเล็กขึ้นอย่างโมโห ทำให้คนตัวเล็กเจ็บแปล๊บที่ข้อเท้าและขา
"โอ๊ย! เดียร์เจ็บนะ! อื้อ" ร่างเล็กร้องออกมาแล้วตีคนอกแกร่งตรงหน้าที่ทำเขาเจ็บ เสียงร้องคนตัวเล็กทำให้สิงอารมณ์เย็นลงเปลี่ยนจากโมโหมาเป็นห่วงแทน
"ขอโทษ มาขึ้นหลังพี่เดี๋ยวกลับบ้านแล้วจะพาไปหาหมอ" สิงย่อตัวลง แต่เดียร์กลับยืนนิ่งลังเลไม่ยอมขึ้น
"เจ็บไม่ใช่หรอเร็วสิหรืออยากคลานกลับ" สิงเร่งอีกคนเดียร์ยอมขึ้น
" เจ็บมากไหม พี่ขอโทษนะ" สิงพูดเสียงทุ้ม เดียร์ไม่ตอบอะไรกลับ
"เราทำไมถึงดื้อกับพี่จังเลย พี่ไปกรุงเทพไม่กี่วันเองนะ ดื้อใหญ่ละ ลืมพี่ไปแล้งมั้ง"
เดียร์ฟังแล้วก็แอบร้องไห้เงียบๆ ใครกันแน่ที่ลืมกัน
"ฟังพี่อยู่หรือเปล่า หืม?" สิง เขารับรู้ได้ถึงน้ำอุ่นๆจากด้านหลังตอนนี้ก็เป็นโอกาสเหมาะที่จะปนับความเข้าใจ
"เดียร์...คุยกับพี่หน่อยได้ไหมครับ"สิงพูดเสียงทุ้ม
"..........."ร่างบางยังคงเงียบ
"พี่ขอโทษทีีพี่ว่าเดียร์แบบนั้นตอนนั้นพี่โมโหมากพอรู้เรื่องเข้าพี่ก็คิดเองไปหมด พี่คิดมากเกินไป รู้ไหมว่าพี่ฟุ้งซ่านแค่ไหนพี่นอนไม่หลับเลยตั้งแต่เราทะเลาะกัน....พี่กลัว...กลัวกลับมาแล้วเดียร์จะไม่รักพี่..พี่กลัวเดียร์มีคนอื่น" สิงพูดเสียงเศร้าเขากำลังซ่อนความอ่อนแอไว้
"......"ตัวเองกลัวคนเดียวหรือไงกัน
"เดียร์....คุยกับพี่หน่อยสิ ว่าพี่ก็ได้แต่อย่าเงียบแบบนี้ได้ไหม มันทำให้พี่คิดว่าเดียร์ไม่เหมือนเดิมแล้ว"สิง
" เดียร์เกลียดพี่สิงที่สุด"ร่างเล็กพูดทั้งน้ำตา
"เพราะพี่พูดไม่ดีใส่ใช่ไหม อย่าพึ่งเกลียดพี่ได้ไหมให้โอกาสพี่ก่อนเดี๋ยวกลับถึงบ้านพี่จะรีบทพแผลให้แล้วเราจะปรับความเข้าใจกันนะ"สิงรีบเดินกลับ พอถึงบ้านสิงก็รีบเตรียมจะเข้าง้อแต่เดียร์กลับเดินหนี
"ไปออกกำลังมากันหรอ หาว กุเตรียมข้าวเช้าไว้ให้แล้ว"เสือทักก่อนจะสังเกต
เห็นว่าเดียร์เดินผิดธรรมชาติแถวมีเลือดซิบๆอีก
"เตี้ยมึงเป็นอะไร"เสือวิ่งเข้ามาดูอาการก่อนจะหากล่องปฐมพยาบาลมา
"ล้ม"เดียร์ตอบ
"ทำแผลก่อน" เสือ
"กุทำเอง" สิงเตรียมเข้ามาช่วย
"เสือ ทำแผลให้หน่อย"เดียร์บอกเจ้าของบ้าน สิงชะงักก่อนจะยืนดูอยู่ห่างๆ ทำแผลเสร็จ
"ไปหาหมอเร็ว"เสือ
"เดี๋ยวกุพาไปเอง" สิงรีบตรงเข้ามา
"เสือ.. พากุไปหาหมอหน่อย" ร่างบางบอกเสือ เสือมองหน้าสิงก็พอจะเข้าใจสถานการณ์ สิงทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนนิ่งความเจ็บกัดกินในจิตใจที่เห็นว่าคนที่ตัวเองรักกลับไม่เลือกตัวเองตอนที่เดือดร้อน เสือพาเดียร์มาคลินิกใกล้บ้าน
.............
"เดียร์มึงทำไมไม่คุยกับมันดีๆ" เสือถามระหว่างรอยา
"ไม่มีเหตุผลที่ต้องคุยกับเขาแล้ว"เดียร์
"ไอสิงมันห่วงมึงจนแอบตามมาเลย" เสือกระซิบ
"อยู่ตรงไหน" เดียร์ถามอย่างตกใจแค่มาหาหมอแค่นี้ทำไมต้องตามมาด้วย
"มุมเสาตรงนั้นไง มันดูห่วงมึงมากเลย"
เสือบอก เดียร์หันไปมองก็เห็นสิงทำท่าทางผุดๆโผล่ๆอยู่ห่างๆ หลังได้ยาเสือพาเดียร์กลับถึงบ้าน ซึ่งสิงกลับมาก่อนหน้านี้ไม่กี่นาที
"หมอว่าไงบ้าง" สิงถามคนตัวเล็ก
"หมอบอกให้นอนพักอย่าพึ่งเคลื่อนตัวบ่อย ทายาที่ข้อเท้าและก็กินยาแก้ปวดวันละสองเวลา" เสือตอบแทนเมื่อเห็นเดียร์ไม่ยอมตอบ ร่างบางกินข้าวทานยาเสร็จก็เดินหนีกลับเข้าห้องนอนทิ้งให้สองหนุ่มนั่งต่อด้านล่างสองคน
"เสือ...กู.."
"กุเข้าใจกุเคยเป็น มึงขึ้นไปง้อมันเหอะกุไม่อยากเห็นหน้าตามึงตอนนี้ทำหน้าอย่างกับกินขี้"เสือ
"มึงก็เป็นคนดีนี่หว่าแต่ปากหมาไปหน่อย" สิง
"เปล่าหรอกกุแค่ไม่อยากเห็นมันเศร้าเอายาไปทาให้มันด้วย" เสือตอบกลับพร้อมกับเก็บจาน สิงรีบวิ่งขึ้นมาที่ห้องนอน ร่างหนาเปิดประตูเข้ามาโดยไม่ขออนุญาต เห็นบางกำลังนั่งเล่นมือถืออยู่บนเตียง
" เดียร์...พี่ขอคุยด้วยหน่อยสิ"สิง
"..... "มองสิงแต่ไม่พูดอะไร
" วันนั้นที่พี่โทรไปแล้วพี่บอกไปว่า.."
"น่ารำคาญ!"ไม่ทันพูดจบร่างเล็กก็พูดแทรก สิงอึ้งไปพักนึงก่อนจะเดินมานั่งปลายเตียง
"วันนั้นพี่ไม่ได้รำคาญเดียร์จริงๆพี่พูดเพราะพี่โมโห พี่ไม่ดีเองแหละที่ทำแบบนั้น"สิงพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"ครับ พี่มันไม่ดี เดียร์ไม่อยากรักคนอย่างพี่แล้ว! "
" เดี๋ยวเดียร์ เดี๋ยวฟังพี่ก่อน"สิงดึงอีกคนเข้าไปกอดถึงเดียร์จะพยายามดิ้นเท่าไรก็สู้แรงสิงไม่ได้อยู่ดี
"พี่พูดดูถูกเดียร์ เดียร์เกลียด!! ปล่อย! อึก.. อื่อ..คนอย่างพี่เดียร์เกลียดทีีสุด..ทำเป็นบอกว่าถ้าใครพูดดูถูกเดียร์พี่จะไปเตะมันตอนนี้พี่เป็นคนทำแบบนั้นเอง" ร่างบางพูดพร้อมกับร้องไห้ออกมา
"แต่พี่รักเดียร์นะ...พี่ผิดเองที่พูดจาดูถูกพี่พูดไม่คิด... พี่ขอโทษ..เดียร์อยากเอาคืนพี่ไหมจะทำอะไรกับพี่ก็ได้แต่อย่าทิ้งพี่ไปอย่าเงียบใส่พี่...พี่ไม่มีใครแล้วนอกจากเดียร์..."สิงพูดน้ำตาคลอ
"พี่ขอโทษเดียร์แล้วความรู้สึกเดียร์มันจะกลับมาหรอ...อื่อ..เดียร์ไม่รู้หรอกว่า
วันนั้นพี่โมโหอะไรแต่วันนั้นเดียร์คิดถึงพี่มากทั้งคิดถึงทั้งเป็นห่วงแต่พี่บอกว่ารำคาญพี่จะพูดทำร้ายจิตใจเดียร์แล้วพี่ก็จะมาขอโทษทีหลังแบบนี่ไปถึงไหน.. อื่อ..เดียร์ไม่ชอบเสียใจกับเรื่องแบบนี้ซ้ำๆนะ หัวใจเดียร์ไม่ได้ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อให้พี่มาทำร้าย... ถ้าวันไหนฮึก... เดียร์ทนไม่ไหวจริงๆ..เดียร์จะหายไปจากพี่แล้วไม่กลับมาอีก!! "
"เดียร์ไม่เอา..พี่ไม่ให้เดียร์หายไป... พี่จะไม่ทำแบบนั้นอีกให้อภัยพี่นะให้พี่ไหว้ก็ได้"สิงพูดพร้อมเช็ดน้ำตาให้อีกฝ่าย
"เดียร์ไม่หายโกรธหรอกเดียร์จะโกรธพี่จนกว่าเดียร์จะพอใจ"ร่างบางผลักอีกคนออก ทั้งคู่ปรับความเข้าใจแล้ว
"ออกไปเถอะเดียร์อยากพัก"ร่างบางไล่อีกคน
"ได้..แต่พี่ขอทายาให้ก่อน"สิงหยิบยาจากถุงมาก่อนจะนั่งลงข้างๆเตียง ร่างโปร่งทาให้ที่ข้อเท้าอย่างเบามือ
"เบาบ้างหรือยัง"สิงชวนคุย ร่างเล็กไม่ตอบเอาแต่มองไปทางอื่น ทายาเสร็จสิงก็ก้มลงจูบที่ข้อเท้าของคนตัวเล็กกว่า เดียร์ตกใจในสิ่งทีีสิงทำแต่ก็ไม่พูด
"เพี้ยง.. หายไวๆ" สิงพูด
"ขะ...ขอบคุณ"ร่างบางตอบกลับ
"พักผ่อนนะตื่นมาจะพาไปเที่ยว" สิงพูดก่อนจะยอมออกไปให้นอน คนบ้าคิดจะทำอะไรก็ทำแต่ก็เป็นครั้งแรกทีีมีคนทำแบบนี้ด้วยไอ้พี่สิงบ้า><
ESTÁS LEYENDO
ยิ่งรักยิ่งแกล้ง(จบแล้ว)
Romance..เดียร์.. นี่มันเวรกรรมอะไรของผมวะถึงต้องมาเจอกับไอ้เสือคนที่ชอบแกล้งผมแถมยังชอบซ้ำเติมผมเวลาผมทำผิดพลาดด้วย ถ้าไม่ชอบหน้ากันก็อย่ามายุ่งสิ ทำแบบนี้ผมไม่ชอบเลย...>< กุเกียดมึงเสือ!! ..เสือ.. ใครบอกว่าผมไม่ชอบหน้า นี่ผมกำลังแสดงความรักในแบบของ...
