ยิ่งรักยิ่งแกล้ง​(จบแล้ว)​

บทที่ 32:เรื่องไร้สาระที่ทำ

..........สิง...........
กว่าเดียร์จะยอมเล่าทั้งหมดให้ผมฟังจนจบบ้านผมก็แทบจะหมดทิชชู่ไปเป็นโรงงาน และกว่ากวางน้อยผมจะยอมหลับได้ก็ทำเอาผมเหนื่อยแทบแย่ที่ต้องโอ๋ไม่ให้เจ้าตัวร้องที่ไอ่เสือทำมันเกินไปแล้ว ไอ่ห่านี่ต่อหน้ากุแม่งทำนิ่งลับหลังกุแม่งทำเดียร์ขนาดนี้เลยสัด ผมแอบหนีออกมาตอนเดียร์หลับแล้ว ไม่ได้ไปไหนเลยครับมาบ้านไอ่เสือ ผมเคยทำร้ายเดียร์ก็จริงแต่แผลที่ร่างกายอ่ะรักษาแปปเดียวก็หายควรได้รับการให้อภัยแต่กับบางคนที่ชอบทำร้ายจิตใจคนที่ตัวเองรักได้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบไม่เห็นค่าเขาแบบนี้ไม่ควรได้รับการให้อภัยหรอก ผมเอาสเปย์สีมาเจิมรั้วกำแพงบ้านให้พี่เสือคนเก่งคนที่ดีแต่ทำร้ายจิตใจดวงใจของผมก่อนจะกลับบ้านตัวเองอย่างสบายใจ พอเปิดประตูเข้าห้องตัวเองก็เห็นเดียร์นอนจิกเสื้อตัวเองแล้วกัดปากจนมีเลือดซึมออกมานิดๆ
"เดียร์..เดียร์ๆตื่นก่อน"ผมปลุก. ร่างเล็กลืมตามองผมก่อนจะโถมตัวเข้ากอด
"เดียร์ไม่อยากอยู่ในตู้กลัวที่แคบ อื้อออ.." ร่างบางตรงหน้าร้องไห้ตัวสั่น ราวกับว่ากลัวอะไรบางอย่าง ผมไม่รู้ว่ามีเสือมันทำอะไรกับ เดียร์แต่ผมไม่ปล่อยมันไว้แน่
"อยู่กับกุไม่ต้องกลัวอะไร"ผมพูดพร้อมลูบหัวคนในอ้อมกอดก่อนจะซับน้ำตาให้อีกฝ่าย
"พรุ่งนี้ ไม่อยากไปโรงเรียน"เดียร์
"ถ้าไม่อยากเจอมันก็หยุดก่อนก็ได้เดี๋ยวจะอยู่ด้วยเอง"ผมตอบ
"ฉันอยากกลับบ้าน"ร่างบางพูดทั้งที่ยังอยู่ในอ้อมกอดผม
"กลับไปเดี๋ยวก็เจอเสือ กล้าเจอหน้ามันแล้วหรอหึ้?"ผมก้มถามคนตัวเล็ก เดียร์หลบสายตาผม
"งั้นก็ไปนอนบ้านจอมก็ได้"เดียร์ตอบเสียงเบา ผมก็รู้แหละว่ามันไม่คิดกับไอ่มืดเกินเพื่อน แต่ไอ่มืดนี่สิคิดแน่ๆ ได้ยินแบบนี้แล้วหงุดหงิดใจ
"นอนเหอะ ดึกแล้ว"ผมตัดบทก่อนจะทิ้งตัวลงนอนแล้วกระชับกอดอีกฝ่าย
"อย่าพึ่งนอน คุยก่อน"อีกคนกระตุกเสื้อผมไปมา
"อย่า..."ผมห้ามอีกฝ่ายก่อนที่มันจะถอนหายใจ
"ร้อนแล้ว "เดียร์พูดจบก็แกะมือผมออกน้ำเสียงฟังดูเหมือนจะไม่พอใจ นี่คืออ??งอน??แค่ผมไม่อยากคุยเรื่องที่มันจะไปนอนบ้านไอ่ดำนั่นต้องงอนด้วยรึไง มันแกะมือผมออกก่อนจะตะแคงตัวหนีไปอีกทาง
"ปรับแอร์ไหมจะได้เย็น ยังไงก็ไม่ให้ไปนอนที่อื่นอยู่ดี"ผม
"จะไป"เสียงเถียงกลับ ให้ตายเถอะผมไม่ชอบคนดื้อเลย ทำไมชอบขัดใจกุนักนะ ผมหัวเสียเดินออกมาที่ระเบียงก่อนจะจุดไฟที่บุหรี่ ผมจะทำไงกับเด็กดื้อคนนี้ดี ดูดจนหมดไปสองมวลแล้วยังคิดไม่ออก
แกร่ก...แก้ก
เสียงประตูระเบียงเลื่อนเปิด
"เปิดทำไมเดี๋ยวกลิ่นเข้าห้อง"ผม เดียร์ขมวดคิ้วชนกันก่อนจะรีบปิดประตูแล้วกลับไปที่เตียง ผ่านไปสักสิบนาทีผมก็เดินตามเข้าไป ขึ้นเตียงเตรียมจะกอดเท่านั้นแหละ มันก็เอี่ยวตัวหนีผม
"อย่ามาใกล้ เหม็นนน"
"อย่ากระแดะ"ผม
"ก็เหม็นจริงๆ แพ้กลิ่นบุหรี่"มันพูดเสียงอ่อนเหมือนกลัวผมได้ยิน เรื่องสำคัญแบบนี้ ทำไมไม่บอกผม ต้องทำให้โมโหอยู่เรื่อยเลยเด็กคนนี้ อะไรที่เกี่ยวกับตัวเอวไม่ค่อยจะบอก
" แล้วทำไมไม่บอกแต่แรก เหม็นก็ลงไปนอนกับพื้นนุ้น "ผมแกล้งมัน ร่างเล็กลุกออกจากเตียงพร้อมหมอน ไอ่เหี้ยมึงจะไปจริงๆหรออาการนอนหลับแล้วหลอนดีขึ้นแล้วรึไง
"อย่าอวดเก่ง"ผมบอก มันหันมามองค้อน
"ไม่ต้องตามมานะ จะไปนอนที่ห้องนั่งเล่น"พูดจบก็เดินเตาะแตะออกไป ทำไมหลังๆมานี้มาเกรี้ยวกราดกับผมจัง ผมใจดีไปหรอ
"เดี๋ยวนี้เก่งแล้ววว"ผมพูดไล่หลัง เด็กแบบนี้น่าจับตีว่าไหม ผมจำใจอาบน้ำอีกครั้งในเวลาตีสองเดียร์ถ้าไม่ใช่เพราะมึงกุจะไม่ทำอะไรไร้สาระแบบนี้เลย อาบเสร็จก็เดินไปดูห้องนั่งเล่น ก็เห็นไอ่ตัวแสบนอนคลุมโปรง คือมึงนอนเปิดไฟแล้วคลุมโปรงเพื่อไรวะ
"ลุกไปนอนในห้องดีๆแบบนี้ไม่หลับหรอก"
ผมสะกิด
"บอกว่าไม่ต้องตามมาไง เหม็นบุหรี่ไม่ไปหรอก"ยังคงอวดเก่ง
"ไหนๆใครเหม็นมาดมได้"ผมท้าอีกฝ่าย เดียร์ลุกนั่งก่อนจะไล่ดมกลิ่นตามตัวผม
ฝุด ฝุด
เจอแบบนี้มันก็อดไม่ได้ที่จะคว้าอีกฝ่ายเข้ามากอด มั่นเขี้ยวจริง
"ได้กลิ่นไหม หึ้หึ้"ผมขบฟันพูดอย่างมั่นเขี้ยว
"งื้ออ อย่าแกล้งง"่ร่างบางขัดขืน ผมไม่รอนานอุ้มอีกฝ่ายพลาดพาดบ่าแล้วเดินกลับมาที่เตียง
"ง่าา ปล่อยย"เดียร์ส่งเสียง
"ดึกแล้วนอนซะพรุ่งนี้ค่อยคุยว่าจะเอาไง"ผม
"มือถือฉันอยู่ที่เขา"เดียร์พูด เขานี่คงหมายถึงไอ่เสือใช่ไหม รู้สึกว่าเหินห่างแปลกๆถ้าผมโดนเรียกแบบนี้ๆคงไม่ดีใจแน่ๆ
"เดี๋ยวเอามาให้ "ผมบอกอีกฝ่ายก่อนที่เขาจะยอมนอน ผมนอนมองคนในวงแขนที่ตอนนี้หลับไปแล้ว น่ารักน่าถนอมแบบนี้ปล่อยไปอยู่ที่อื่นผมก็เป็นห่วงตายพอดี