ยิ่งรักยิ่งแกล้ง​(จบแล้ว)​

บทที่ 43 : เสือร้องไห้

......เสือ........
ผมออกโรงบาลแล้วแต่ร่างกายยังไม่พร้อมบวกกับใครทั้งนั้น ผมออกโรงบาลเมื่อวานไอ่นายก็เข้าโรงบาลอีกรอบซะงั้น สงสัยติดใจนางพยาบาล ถามว่ามันไปกินตีนใครมันก็ไม่บอก แทนที่ผมจะได้เอาคืนให้กลับเก็บไว้คนเดียวอีก ผมมานั่งโง่อยู่ในห้องเรียนอย่างหัวเสีย เพราะอะไรน่ะหรอ เพราะผมไม่เจอเดียร์อีกแล้วไงจะใจแข็งหลบหน้าผมไปถึงไหนนี่เป็นอาทิตย์แล้วนะ ไม่สงสารกันบ้างหรือไง ยิ่งไม่ได้เจอไม่ได้คุยแบบนี้ก็ยิ่งทำให้ความสัมพันธ์ของผมกับเดียร์แย่ลงสิวะ ห่างกันแบบนี้อีกหน่อยต้องทำเป็นไม่รู้จักกันแน่ๆ
คาบแรกเรียนไปแบบไม่รู้เรื่อง
"เสือ มึงเป็นไรวะ กุสังเกตเห็นแต่ทิตแล้วละ ลุกลี้ลุกลน"โจถาม
"ไม่รู้ว่ะ"ผม
"เสี่ยนยา?"
"ไอ้เหี้ย กุไม่ใช่ไอ่สิงนะ"ผมถาม
"ขี้เกียจเรียนวิทเว้ย"โจว่า
"กุก็ไม่อยากเรียน โดดป่ะ กุไปล่ะนะ"ผมบอกพร้อมก้าวออกมาจากโต๊ะ
"อือหือคนจริง2018 กุขาดคาบนี้ก็ไม่มีสิทธิสอบแล้ว เชิญมึงใช้โควตาขาดเรียนมึงไปเหอะ"โจตอบ ผมเดินมาถึงประตูก็ถึงกับสตั้น
ภาพตรงหน้ามันไม่ใช่ความฝันใช่ไหม เดียร์กลับมาเรียนแล้วแต่เขาทำเหมือนผมเป็นแต่เศษฝุ่น ไม่มองผมแม้แต่นิด ผมไม่มีโอกาสได้ขอโทษกับสิ่งที่ทำไว้กับเขาเลย ผมอยากเข้าไปกอดเขา อยากบอกว่าผมเสียใจกับเรื่องที่เกิด แต่ผมทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากมองเขาเดินไปกับจอม ผมหนีลงมาตั้งหลักที่ห้องปฏิบัติวิทยาศาสตร์ ที่ๆไม่มีคน ผมฟุ้งซ่านกับตัวเองอยู่พักใหญ่ คิดอยู่นานว่าควรหาวิธีไหนดีที่จะได้คุยกับเดียร์ ผมดีใจแทบบ้าที่ได้เห็นเขาอีกรอบแต่มันแย่ตรงที่ผมไม่สามารถเข้าไปทักเขาได้ เสียงแชทกลุ่มดังขึ้น ผมเปิดเข้าไปดูก็เห็นรูปเดียร์กำลังยืนส่งงานที่โต๊ะครูโจแอบถ่ายรูปเดียร์แล้วส่งมา
โจอัลเลน:โผล่มาสักทีดวงใจไอ่สิง
ป๋านาย:เจ้าที่แม่งแรงจริง ยังไม่ทันได้กินกวางกุก็นอนโรงบาลสะแล้ว
กินเจ:ทำเหี้ยไรไม่ถามพี่กระทิงเอง สม
พวกมันคุยอะไรกัน ทำไมผมไม่รู้เรื่อง
ไอ่เสือ:อธิบายที
กินเจ:ก็เมื่อวานไง ป๋านายอยากกินกวางอุตส่าห์ลงทุนมอมยาแล้วแต่ได้แดกตีนสิงแทน555
โจอัลเลน:จากนอนบ้านเลยนอนโรงบาลดีเท่าไรไม่นอนวัด
ป๋านาย:พวกเหี้ย
อ่อ..ที่มันนอนโรงพยาบาลก็เป็นฝีมือสิงทำไม..ไอ้เหี้ยนายถึงทำแบบนั้น ทำไมกล้าทำเรื่องเหี้ยๆแบบนั้นได้ เดียร์เป็นอะไรมากไหมเนี่ย ไอ้เหี้ยนายมันน่าจะโดนนี้กว่านี้ อยากเข้าไปซ้ำไอ่นายจริงว่ะ เหี้ยเอ้ย สมน้ำหน้าแม่งที่ได้นอนโรงบาล เวลาผ่านไปชั่วโมงกว่า
เวลานี้คงเลิกเรียนแล้ว วันนี้ทั้งวันผมจะไม่ไปไหนเลยจะนั่งฟุ้งซ่านอยู่ในนี้จนเลิกเรียนเลยดีกว่าไปสู้หน้าเดียร์
.....เดียร์.....
ถึงเวลาพักกลางวันแล้วพวกเราก็ลงไปหาข้าวทานตามปกติ ผมสังเกตมองกลุ่มโจที่ตอนนี้ไม่มีคนเมื่อเช้า เขาโดดเรียนไปอยู่ไหนได้ทั้งวันไม่รู้หรือไงว่าวิชาวิทครูสั่งให้ทำแบบฝึกไปส่งเย็นวันนี้-3- แต่ช่างเถอะไม่ใช่เรื่องของผม
"กินเยอะๆ หลังๆมานี้มึงดูผอมลง"จอมสั่งผม
"แง่มๆ"ผม
"แง่มพ่อง ดีนะที่แผลที่เท้ามึงเริ่มหายดีแล้ว"
จอมว่า เมื่อเช้าผมแวะไปให้หมอดูเท้ามา แผลผมเริ่มเบาแล้วน้า~ ผมจะไม่เป็นไอ่เป๋แล้ว~
เราทานอาหารเสร็จก็ขึ้นชั้นเรียนรอเวลา จริงๆบ่ายนี้จอมต้องไปรด.แต่เพราะว่ายังไม่หายดีเลยขาด ส่วนผมเย็นนี้ก็ไปทำหน้าที่ลดน้ำแปรงเกษตร ก่อนไปก็ต้องทำแบบฝึกวิทให้เสร็จก่อน ผมไม่ปล่อยเวลาให้สูญเปล่าตอนนี้ก็เริ่มนั่งทำแบบฝึก
"จอมใครคนรวบรวมส่ง"เป้
"กุเอง"ผมขานรับ
"เสร็จแล้วหรอ เร็วจัง"ผม
"เปล่า กุว่าจะยืมของคนที่เสร็จมาลอก"เป้ตอบหน้าตาย==" คนๆนี้จริงๆเล้ยยย
จวนจะถึงเวลาส่งทุกคนก็เริ่มทยอยเอามาส่งที่โต๊ะผม
"เดะกุไปเพื่อน"จอม
"จอมครูเรียกนักกีฬาคุย"(?)มีคนมาตามจอม
"กุไม่ว่างจะไปส่งงานวิท"จอมตอบแบบไม่สน
"ทะลึ่งละ ไปทำหน้าที่มึงเหอะเดะเย็นนี้กุให้เก่งไปส่งที่บ้านมึง เสร็จก่อนก็กลับก่อนไม่ต้องรอ"ผมว่าจบก็ชิ่งหนีมันออกมา ผมต้องไปทำแปรงเกษตรต่อไม่อยากให้จอมรอ แค่นี้ก็จะเย็นมากละรอไอ่เป้ทำงานเนี้ย
ร่างบางเดินตรงมายังห้องปฏิบัติการวิท
ในขณะที่ร่างโปร่งกำลังจะออกจากห้องปฏิบัติการวิทพอได้ยินเสียงฝีเท้าใครกำลังตรงเข้ามาเขาก็หลบ เดียร์วางหนังสือไว้ในกล่องส่งงานไม่ทันเสร็จประตูห้องก็ถูกปิดพร้อมกับเสียงล็อกจากด้านนอก ใครมาเล่น พิเรนทร์แบบนี้เนี่ย  ร่างเล็กเห็นแบบนั้นก็รีบตรงไปที่ประตูพร้อมกับทุบให้คนด้านนอกช่วยปิด แต่เวลาเลิกเรียนแบบนี้ใครจะอยู่
เสือเห็นแบบนั้นก็เดินออกมาจากที่ซ่อน
"ไม่มีใครได้ยินหรอก"เสือเอ่ย ทำเอาคนตัวเล็กร้องตกใจเสียงหลง พอหันไปมองเจ้าของต้นเสียงก็ถึงกับทำอะไรไม่ถูก
ทำไมเสือมาอยู่ที่นี่ เดียร์ขุ่นคิด
"แล้วให้ทำไง"ร่างบางถามเสียงแผ่ว
"ก็โทรให้คนมาช่วยดิ"เสือพูดจบร่างเล็กก็รีบหามือถือแต่กลับไม่พบ
"ลืมไว้บนห้อง ของนายล่ะ"เดียร์ถามโดยมองไปถามประตู
"ถามประตูหรอ ประตูไม่ใช้มือถือหรอก"เสือตอบติดตลกแต่พอเห็นอีกฝ่ายถอนหายใจก็หยุด
"แบตหมด"เสือ ร่างบางเดินถอยออกไปหาที่นั่งอีกมุมให้ห่างจากเสือ เมื่อกี้เรียกกุว่านายปกติจะเรียกมึง กุว่าละเปลี่ยนไปจริงๆด้วยทำตัวห่างอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด เอาไงดีเสือนี่เป็นโอกาสที่มึงจะได้ขอโทษนะ เสือคิด
"ขอนั่งด้วย"เสือกล่าวก่อนจะนั่งลงข้างๆ
เดียร์มองด้วยสายตาไร้เยื่อใยแต่ก็ไม่พูดอะไร เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้วยังไม่มีวี่แววจะมีคนมาเปิดประตู
"ขอโทษ" เสือพูดทำลายบรรยากาศ
"เรื่อง?"ร่างบางถาม
"เรื่องคืนนั้น กุขอโทษกุเมา"เสือพูดเสียงนิ่ง เขาพยายามกั้นความรู้สึกไว้ เดียร์ไม่ตอบอะไรกลับ นอกจากนั่งนิ่งๆ
"กุไม่ได้อยากให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ กุยอมรับผิดทุกอย่าง จะให้กุทำอะไรกุก็ยอมถ้ามันทำให้มึงยกโทษให้..กุขอโทษที่ขังมึงไว้ในห้อง ขอโทษที่..จะปล้ำมึง. ขอโทษที่ขังมึงไว้ในตู้  ขอโทษที่ทำมึงเจ็บตัว ขอโทษสำหรับทุกอย่างให้อภัยกุนะเดียร์"เสือร่ายยาว
เดียร์นิ่ง
"พูดอะไรบ้างเหอะ อย่าทำเหมือนกุไม่มีตัวตนได้ไหม"เสือ พอเห็นอีกฝ่ายไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองก็รู้สึกใจหาย
"เดียร์...ขอร้อง"ร่างโปร่งเอ่ย น้ำตาเริ่มคลอทั้งที่อยากกอดมากขนาดไหนก็ทำได้นั่งนิ่งๆ
"เดียร์ มึงอย่าทำแบบนี้ดิ!!"เสือเริ่มงอแง เขาเป็นแบบนี้เฉพาะอยู่กับเดียร์เท่านั้น
"ต้องให้กุทำอย่างไงมึงถึงจะให้อภัยกุ"เสือ
ร่างบางถอนหายใจ
"ไม่ต้องทำ นายอยู่ส่วนนาย ฉันก็จะอยู่ส่วนฉัน ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกันอยู่ใครอยู่มัน"เดียร์ตอบเสียงเรียบ
"ไม่เอาอ่ะ ฮื่อ..ไม่เอาแบบนี้ กุทำแบบนั้นไม่ได้"เสือร้องออกมาให้เห็น มือหนาหันอีกฝ่ายให้มองมาทางตน
"ก็เรื่องของมึงดิ มึงเริ่มเรื่องนี้เอง!"เดียร์สวนกลับ แต่จริงๆแล้วก็เริ่มหวั่นไหวตั้งแต่ให้เสือร้องละ
"ไม่เอา ก็ขอโทษแล้วนี่ไงเดียร์ หายโกธรกุดิ"
ร่างโปร่งทั้งพูดทั้งร้อง ภาพตรงหน้าทำให้ร่างเล็กรู้สึกใจอ่อนแต่ก็อยากจะลองใจร้ายใส่ก่อนเอาคืนที่เสือทำกับเขา
"ไม่!!!"เดียร์ตอบเสียงแข็ง
"โห่..เดียร์...กุจะไม่ทำแบบนั้นแล้ว.."เสือ