ยิ่งรักยิ่งแกล้ง​(จบแล้ว)​

บทที่​45​: ไม่ต้องร้องกลับบ้านกัน

..... เดียร​์....
สิง​เขา​เป็น​อะไร​อยู่​ๆก็มาโมโห​ใส่กัน​มาว่ากัน​ ผมยังไม่​ได้​ทำอะไร​ให้เขา​เลย​นะ
เสียงดัง​ใส่​กัน​ไม่พอ​ยัง​จะ​มาว่าผม​ว่าแรดอีก​ ผม​ไม่อยาก​อยู่​ด้วย​แล้ว​ชอบด่าแบบไอ้เสือเลย​TT​คุย​กัน​ดี​ๆ​ไม่​เป็น​หรือ​ไง​ นี่​เป็นครั้งแรกที่สิงว่าผม สิงเรียกชื่อผมอีกครั้ง ผม​ไม่​ตอบ​กล​ับ​ สิงถอนหายใจก่อนจะเดินไปนั่งท้ายกะบะรถ แบบนี้แล้วผมควรทำอย่างไรจะเดินตามสิงไปดีไหม เขาอาจจะกำลังโมโหอยู่
หรือผมควรจะนั่ง รถกลับบ้านเองดีจะได้ไม่รบกวนเขา ผมเดินมาที่ป้ายรถเมล์ ให้ตายเถอะตังมีติดตัวมาแค่20.บาท มือถือก็อยู่ที่รถ
ผมนั่งรอรถได้ประมาณสิบนาทีก็มีกลุ่มวัยรุ่นเดินมาที่ป้ายรถเมล์เช่นกันหนึ่งในนั้นมีคนที่จะขอเฟซผมด้วย ผมจะทำไงดี สิงไม่อยากให้ผมไปยุ่งกับเขา

"อ่าววว ตัวเล็กทำไมมานั่งคนเดียว จะไปไหนหรอครับให้ผมนั่งเพื่อนไหม"

เขาพูดพร้อมนั่งลงข้างผมก่อนที่เพื่อนๆเขาจะถยอยมานั่งเรียงกันใกล้ๆ

"อ่ากลับบ้าน"
ผมตอบก่อนจะฝืนยิ้มให้

"งั้น..ให้เรานั่งรถไปส่งนะกลับคนเดียวอันตราย"

ให้มึงไปส่งก็อันตรายเว้ยยย ผมไม่น่าห้าวทำเก่งมานั่งโง่ๆที่ป้ายรถเมล์คนเดียวเลย
สิงงงงงงฉันขอโทษ

"ไม่เป็นไรเรากลับได้"
ผม

"นะ นะๆเราขอไปส่ง"
ยังจะตื้อกุอีกหรอออ

"คือ...."

"งั้น....เราไม่ไปก็ได้แต่เราขออย่างอื่นแทน"
เขาพูดพร้อมโน้มตัวเข้ามาใกล้ผม

"อะไร!"
ผมขึ้นเสียงอย่างตกใจพร้อมใช้แขนดันตัวเขาออกห่าง

"อย่าทำเล่นตัวไปหน่อยเลยผัวก็มีมาคุมขนาดนั้นไม่น่าจะซิงแล้วมั้ง ใกล้นิดใกล้หน่อยทำหวงตัว"

มันรวบมือผมก่อนจะดึงผมเข้าไปใกล้

"จะทำอะไร ปล่อย!!"
ผมขืนแรงเขาแต่ทำไม่ได้เลย