ยิ่งรักยิ่งแกล้ง​(จบแล้ว)​

บทที่ 35: ไม่ใช่เรื่อง

....สิง.....
ผมยืนมองทั้งคู่พูดคุยกันอย่างสนุก ไอ้มืด มันคิดจะเอาเดียร์ไปจากผม เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด จะว่าผมผิดฝ่ายเดียวก็ไม่ได้ ไอ้จอม มันจะไม่เจ็บตัวเลย ถ้ามันไม่สะเออะเข้ามายุ่ง
ผมไม่ได้อยากมวยกับไอ้มืดเท่าไรหรอก เพราะถ้าผมทำมันเดียร์ก็โกธรผมอีก แต่ก็อดไม่ได้ อยากเข้าไปหาเดียร์แต่ไม่อยากเจอหน้ามัน ผมไม่คิดว่าผมจะฟิวขาดขนาดนี้นะ
ทำพวกมันนอนโรงบาลไปหลายคนเลย เรื่องต้องหูแม่ผมแน่ๆ =="
"กลับโรงเรียนได้แล้วสหสิงห์"เสียงครูดังข้างๆ ผมหันไปมองคนพูด อย่างไม่สบอารมณ์ประเทศไทยไม่ยุติธรรม ผมโดนไอ้มืดตีหัวแตกทำไมเดียร์ไม่มาดูแลผมบ้าง
"แล้วเดียร์?"ผมถามสั้นๆ
"คือ....เขาต้องอยู่ดูแลเพื่อนเขาน่ะ"ครู
"เดียร์กลับ ผมกลับ"ผมตอบ
"เธอต้องกลับไปคุยเรื่องนี้กับครูที่โรงเรียน!เร็วเข้ากลับโรงเรียนได้แล้ว เลิกเรียนค่อยมาหาเขาก็ได้" ครูพูดเสียงขุ่น ผมจำใจกลับ นี่ไม่ใช่การเข้าห้องปกครองครั้งแรกของผม เลยทำให้ผมไม่รู้สึกกังวนเท่าไรที่กังวนคือผมต้องฟังเสียงบ่นของแม่นี่ดิ พูดแล้วก็หงุดหงิด
ไม่นานแม่ผมก็มาโรงเรียยพร้อมกับสีหน้าบึ้งตรึง
"รบกวนให้คุณแม่ดูแลน้องด้วยนะคะ"ครูฝ่ายปกครองพูดก่อนจะปล่อยผมออกมา
"ทำไมชอบใช้กำลังจังห้ะ แม่ไม่อยากมาฟังเรื่องเดิมๆจากครูแล้วนะสิง" แม่เริ่มบ่น
"หนูไม่ได้เริ่มก่อน"ผมบอกก่อนจะแยกกับแม่ สถานที่ที่ผมจะไปตอนนี้คือโรงพยาบาล ผมจะทำให้เดียร์หายโกธรก็ต้องแกล้งทำดีกับไอ้ดำ ผมซื้อกระเช้าผลไม้ติดมือไปเยี่ยมคนป่วยที่เข้าโรงบาลเพราะฝีมือผมเอง
ก้อก ก้อก ...
ผมเคาะประตูก่อนเดินเข้าไป ทั้งคู่หันมามองผมเป็นตาเดียว
"มาทำซากอะไร?!"ไอ้ดำถาม ปากมันแบบนี้ไงเดี้ยวซ้ำให้ทรุดเลยไอ่ห่านี่
"มาเยี่ยมควาย"ผมพูดพร้อมวางตะกร้าผลไม้ลง เดียร์มองผมอย่างค้อนๆ
" ยังจะกล้าโผล่หัวมาอีก มึงกลับไปเลย"จอม
"กุขอโทษที่ทำร้ายร่างกายมึง"ผมพูดตาม
สคลิปที่กิตมันจดมาให้ ไอ้ดำดูอึ้งๆเล็กน้อย
"เดียร์ออกไปคุยด้วยกันข้างนอกหน่อยได้ไหม"ผมถามร่างบางที่เอาแต่นั่งนิ่งเป็นหุ่นขี้ผึ้ง เดียร์หันไปมองไอ้ดำอย่างลังเล
"มีธุระอะไรก็คุยในนี้แหละ"คนตัวเล็กตอบผม
"ขอร้อง แค่คุย"ผมพูดเสียงอ่อน
"คุยในห้องนี้แหละกุจะฟังด้วย"ไอ้มืดแทรก
"กุขอเดียร์คุยแค่สองคนก็แปลว่าอย่าเสือก"
ผมบอก
"จอม เดี๋ยวเดียร์มานะ"เดียร์บอกไอ่มืดก่อนจะเดินนำออกมานอกห้อง
"มีอะไร"คนตัวเล็กถามโดยไม่สบตาผม
"ทำไมอ่ะ โกธรกุเรื่องอะไรวะ อยู่ๆถึงเป็นแบบนี้อ่ะ"ผมรู้ว่าเพราะอะไรแต่ก็อยากจะถาม
"นายทำร้ายเพื่อนฉัน ฉันต้องโกธรอ่ะถูกแล้วยังจะมาถามอีกหรอ"มันตอบหน้างอใส่ผม
"ไอ่มืดมันเอาขวดฟาดหัวกุก่อนนะ กุแค่สวนคืน มึงจะให้กุยืนเฉยๆให้มันเอาขวดฟาดหัวกุเล่นหรอ"ผมตอบอย่างฉุนๆ
"ไม่จริง จอมจะทำแบบนั้นก่อนได้ไง"เดียร์
"ทำไม! ถ้าบอกว่ากุเริ่มมึงถึงจะเชื่อ มึงไปถามมันสิ เรื่องทั้งหมดกูไม่ได้เป็นคนเริ่มก่อนเลย
ในสายตามึงกุเหี้ยมากเลยใช่ป่ะ"
ผมอธิบายก่อนจะส่งมือถือให้อีกคน
"....."มันเงียบ
"กุขอโทษที่กุทำมัน แต่กุไม่ได้ผิดคนเดียว แล้วคืนนี้..."ผมไม่กล้าถามตรงๆ
"นอนที่นี่ เฝ้าจอม"อีกคนตอบ
"แล้วถ้ามันออกล่ะ"ผมถามแบบไม่สบตา
"นอนบ้านจอมล่ะมั้ง"อีกฝ่ายตอบเสียงแผ่วเบา
"ยกโทษให้กุรึเปล่า?"ผมถาม
"ไปถามจอมสิ"มันบอกกลับ
"มันไม่ใช่เรื่องที่กุต้องมาขอโทษทั้งๆที่กุไม่ผิดนะเดียร์ กุไม่แคร์มันหรอกกุแคร์มึงที่กุยอมพูดแบบนี้ "ผม ทำไมต้องมองว่าผมผิด ทำไมไม่ฟังผม ผมดูแย่ในสายตามันมากเลยใช่ไหม
"ไว้คุยกันวันอื่นดีกว่านะ"มันตัดบท
"คุยวันนี้แหละเดียร์ กูผิดอะไรวะ?!"ผมใช้แขนทั้งสองข้างดักไว้ไม่ให้หนี
"นายกลับไปก่อนได้ไหม ฉันอยากให้จอมพัก" มันเปลี่ยนเรื่อง
"ก็พักไปดิ มึงไม่ต้องเอาไอ้ดำมาอ้าง กุคุยกับมึงข้างนอกนะหรือมึงจะรีบเข้าไปนอนกับมัน!!"ผมขึ้นเสียงจนคนรอบตัวหันมามอง
"ถ้านายยังโมโหอยู่แบบนี้ฉันว่าคุยไปก็ไม่รู้เรื่อง นายกลับไปก่อนแล้วพรุ่งนี้ค่อยมาใหม่"
เดียร์พยายามหวาดล้อมผม ที่มันพูดก็ถูกอยู่ถ้าผมโมโหคงคุยไม่รู้เรื่อง ผมโค้งตัวลงเข้าใกล้ใบหน้าเรียว
"แล้วเจอกันพรุ่งนี้"ผมยอมกลับอย่างสันติ จะกลับไปให้ไอ้กิตเขียนสคลิปมาอีกครั้งนี้จะเอาให้พูดแล้วคนฟังน้ำตาไหลพรากเลย
.........เช้า..........
.....จอม.....
ผมมองตะกร้าผลไม้อย่างระแวง อย่างไอ้สิงนี่นะยอมขอโทษคนอื่น มันต้องมีแผนแน่ๆ
ผมสืบหาเรื่องมันมาพักนึงละ ตั้งแต่เพื่อนล้อมันกับเดียร์ของผม ไอ่นี่มันไม่ใช่คนยอมคนง่ายๆแถมชอบใช้กำลังสุดๆ ขี้โมโห ใครขัดใจไม่ได้เลย
วันก่อนผมเห็นมันเดินชนครูฝ่ายปกครองล้มมันยังไม่ขอโทษสักคำแถมยังบอกว่าครูขวางทางมันอีก แล้วที่มันยอมขอโทษผมง่ายแบบนี้ยิ่งไม่น่าไว้ใจ ในตะกร้านี้จะมีระเบิดซ่อนอยู่ก็ได้
"จอม หิวข้าวไหม"เดียร์ถาม
"หิวแล้วค้าบบบ"ผมรากเสียงยาว
"อ่ะนี่"คนตัวเล็กส่งอาหารมาให้พร้อมยิ้มอ่อนๆ
"ป้อนหน่อยดิ ไม่มีแรงอ่า เจ็บแขนด้วยเนี่ยย"ผมแอคติ้งเล็กน้อย
"แสดงเก่งจริงๆ เรียนจบจะต่อนิเทศน์ช่ะ"
เสียงใครบางคนดังขึ้น ผมหันไปมองตามเสียงก็เจอเจ้าป่าเจ้าเขายืนอยู่ตรงประตู
"สิง"เดียร์เผลอพูดชื่ออีกฝ่ายออกมา
"มาแต่เช้าเลยเน้าะ บ้านไม่มีให้อยู่หรอ"ผม
"เก็บปากไว้ทานข้าวเถอะครับ"มันพูดนิ่งๆ แต่รับรู้ได้ถึงรังสีอำมหิตจากตัวมัน
" นี่มันวันพุธนะ ทำไมไม่ไปเรียน " เดียร์ถาม
" คุยเรื่องของเราให้รู้เรื่องก่อน"สิง ร่างบางทำหน้าหมุ่ย
" ขอโทษจอมสิ "เดียร์
"มันไม่ใช่เรื่อง" มันตอบพร้อมกับมองเดียร์ยังไม่พอใจ
" งั้นก็แล้วแต่ จอมหิวข้าวหรือยัง" คนตัวเล็กตอบกลับก่อนจะหันมาสนใจผม
" หิวมาก ป้อนหน่อยได้ป่ะ"ผมอ้อน ผมรู้แล้วว่าไอ้สิงกำลังมองผมอย่างไม่พอใจ แต่ผมสะใจอ่ะ
" เมื่อคืนพูดไปแล้วไง "สิง 
" เมื่อคืนกูไม่ได้ยินอะไรเลย " ผมกวนประสาทมันกลับ ถ้ามันยอมขอโทษผมอีกรอบนึง ก็แปลว่ามันหลงเดียร์สุดๆแล้ว ขอโทษผมเพื่อให้เดียร์พอใจ ทั้งๆที่มันไม่ใช่คนผิด แสดงว่ามันชอบเดียร์เอามาก
" ไอ้เหี้ยจอมมึงเคยตายป่ะ "มันถามอย่างหงุดหงิด ผมได้แต่อมยิ้มกวนตีนมัน เอาคืนที่มันทำผมเข้าโรงพยาบาลสักหน่อย
"ขอโทษ!!!"สิงพูดอย่างไม่พอใจ ผมหันไปมองอย่างไม่น่าเชื่อ มันชอบเดียร์มากจริงๆหรอ
" ไม่ให้อภัย "ผมตอบพร้อมยักคิ้วหลิ่วตากวนตีนมัน ต้องแกล้งมันซะหน่อยล่ะนี่เป็นโอกาสของผม