..... สิง.....
ผมเฝ้าโทรหาเดียร์จนมือถืออีกฝ่ายติดต่อไม่ได้ นั่งรอเขาที่หน้าทีวีทั้งคืน ผมไม่ได้นอนเลย ผมไม่สามารถอธิบายความรู้สึกของตัวเองตอนนี้ได้ทั้งโมโหทั้งเป็นห่วงทั้งเสียใจ ทำไมเขาคิดจะทำอะไรก็ทำ เขาไม่แคร์ความรู้สึกผมบ้างเลยเขาอยู่ได้ยังไงแบบไม่มีผม ในขณะเดียวกันผมขาดเขาไม่ได้ราวกับว่าผมเสพติดเขามาก
ผมร้องไห้ทั้งคืนเพราะคิดไปต่างๆนานาคิดว่าเขาจะไม่กลับมาหาผมแล้ว คิดว่าเขาคงจะหนีผมไปหาไอ้ดิว หรือเขาตกอยู่ในอันตราย เดียร์คงโกรธเรื่องที่ผมทำกับเขาที่โรงเรียน ผมยอมรับว่าผมผิดเองแหละที่ผมทำแบบนั้นมันรุนแรงเกินไป ผมขืนใจเดียร์ แล้วปล่อยให้เขาอยู่คนเดียว แต่ก็ใช่ว่าผมจะทิ้งเลยนะ ผมแอบดูจนกว่าเขาออกจากห้องน้ำผมถึงจะกลับห้องเรียน
ตอนที่ผมทำผมโมโหมาก อาการคุมตัวเองไม่ค่อยอยู่มันเริ่มกลับมาอีกครั้งอาจเป็นเพราะผมเสพยา หากครั้งนี้ผมกับเดียร์กลับมาคืนดีอีกครั้งผมจะหักดิบแล้วมันมีผลต่อความสัมพันธ์เรา ผมนั่งกระสับกระส่ายไปมา
แอร้ดด...
เสียงประตูบ้านเปิดผมรีบวิ่งไปดูทันที เดียร์กลับมาแล้ว เขานิ่งไปครู่นึงเมื่อเห็นผม ผมโมโหมากนะแต่พอเดียร์กลับมาผมก็ไม่กล้าที่จะดุเขาก็กลัวว่าเขาจะหนีไปอีก ไม่รู้จะเริ่มพูดยังไงดี
" กินข้าวมาหรือยัง" ผมถาม
"กินแล้ว" ตอบแค่นั้นแล้วเดินขึ้นห้องไป ผมรู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนไปของเดียร์ เขาเฉยชากับผมมาก ผมเดินตามมาบนห้องเขากำลังเปลี่ยนชุด ถ้าถามดีๆแล้วเฉยใส่งั้นต้องลองขึ้นเสียง
" เมื่อคืนไปนอนบ้านเพื่อนคนไหน!
พี่รู้จักไหม!? ละ.. แล้วทำไมไม่รับ.. สะสายพี่เมื่อคืน อึก.. อื่อ... แล้ว.. ไปเอาเสื้อ... ใครมาใส่... " ไม่ได้ ผมทำไม่ได้ ผมเก็บความรู้สึกไม่อยู่ ผมร้องไห้ออกมาก่อนจะทรุดลงกับพื้น ผมดีใจที่เดียร์กลับมา ร่างบางหันมามองอย่างตกใจก่อนจะวิ่งเข้ามาหาผม
"ฮื้อ... ทำไ ม... พะ.. พี่มันแย่มากเลยใช่ไหม.. ถึงได้ทิ้งพี่หนีพี่ไป.. อื้อ... "ร่างหนาพูดทั้งน้ำตาเขาปาดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด
"ถ้าเดียร์จะทิ้งพี่แบบนี้... ฮึก.. ฆ่าพี่ให้ตายไปยังจะดีกว่า... อื้อ.." สิง
"ไม่ใช่... อย่าร้องสิ.. เดียร์ไม่อยาก
เห็นพี่ร้องไห้เพราะเดียร์ เดียร์ไม่ได้ทิ้งสักหน่อย" ร่างบางพยายามปลอบ
" เดียร์ทิ้ง ฮึก... "สิง
" พี่ใจร้ายกับเดียร์ก่อนนะ ก่อนหน้านี้เดียร์ร้องไห้พี่ฟังเดียร์บ้างหรือเปล่า ทีนี้ถึงตาพี่ร้องไห้แล้ว เดียร์อยากจะใจร้ายบ้าง...... แต่เดียร์ทำไม่ได้ เดียร์ทนเห็นคนที่เดียร์รักร้องไห้ไม่ได้.. " ร่างเล็กพูดเสียงสั่นก่อนจะร้องบ้าง คำพูดนั้นเหมือนหอกเล่มคมที่แทงเข้ามาในจิตใจเขา เดียร์เองก็อยากเอาคืนที่สิงทำกับเขาแต่พอเห็นแบบนี้ก็ทำไม่ลง
ก่อนหน้านี้เดียร์ร้องไห้ขอให้เขาหยุดการกระทำที่ป่าเถื่อน แต่สิงเองกลับไม่สนใจ
" ฮึก.. อื้อ... พี่ขอโทษพี่ไม่ดีเอง พี่มันเลว พี่มันดีแต่ทำให้คนที่พี่รักมีน้ำตา พี่มันไม่ได้เรื่อง " สิงกำหมับทุบตัวเองอย่างเจ็บแค้น... ตัวเองได้มายืนอยู่ข้างๆเดียร์แล้ว ได้มายืนในถานะที่มีแต่คนต้องการ แต่กลับทำหน้าที่นั้นไม่ดี
" พอเถอะ... พี่ทำร้ายตัวเองแล้วรู้สึกดีขึ้นหรือเปล่า "ร่างบางถามพร้อมกับซับน้ำตา
" พี่ไม่ดีพี่ทำให้เดียร์เสียใจ "สิงเริ่มเงียบแล้ว
" ใครๆก็มีจุดที่ไม่ดีกันทั้งนั้นเดียร์เองก็มีเหมือนกัน เลิกร้องไห้เถอะ พี่โทษตัวเองไปก็ใช่ว่าอะไรจะดีขึ้น " ร่างบาง คำพูดประโยคท้ายทำให้สิงอยากจะร้องไห้อีกครั้ง
" ถ้าอยากให้มันดีขึ้นพี่ควรทำยังไง" หวังว่าคำตอบคงไม่ใช่ให้เลิกกันหรอกนะ สิงกลัวเขากอดร่างเล็กแน่น
" แค่พี่ไม่ทำเรื่องแย่ๆแบบนั่นอีกก็พอ" เดียร์ตอบ สิงรีบพยักหัวรับคำอย่างเร็ว
" พี่กลัว.. หึ.. พี่กลัวเดียร์ทิ้งพี่ไป...พี่ไม่อยากเป็นแบบนี้" ร่างหนากอดอีกคนไม่ปล่อย
"ถ้าพี่ไม่ทำเรื่องไม่ดีกับเดียร์ เดียร์จะทิ้งพี่ได้ไง" ร่างเล็กตอบ
"ฮื้ออ.. เพราะแบบนี้ไงพี่ถึงได้กลัว... อื้อพี่รู้ว่าพี่ไม่ดี... เดียร์ไม่ทิ้งพี่ไปได้ไหม"
สิงวอน
"ครับเดียร์ไม่ทิ้งพี่สิงไปไหน สัญญา"
ร่างบางลูบหัวคนในอ้อมแขนพร้อมกับชูนิ้วก้อย สิงรีบเกี่ยวนิ้วก้อยนั้นทันที
" ไม่ร้องไห้นะคนเก่ง"คำนี้สิงชอบพูดกับเขาทุกครั้งที่เขาร้อง สิงเริ่มเงียบบ้างแล้ว ดวงตาสิงช้ำจนเห็นได้ชัด มือเรียวสัมผัสใบหน้าคม
"เดียร์ขอโทษนะที่ไม่รับสาย.. ขอโทษที่หลบหน้าตอนนั้นเดียร์ไม่พร้อมคุยกับพี่จริงๆ..."
ร่างบางพูดพร้อมกับเอาหน้าผากแตะกับหน้าผากอีกฝ่าย
"ต่อไปนี้ถ้าทะเลาะกันไม่หนีพี่ได้ไหม? พี่เป็นห่วง" สิงพูดเสียงแหบพล่าน
"มันก็ขึ้นอยู่กับเรื่องที่เราทะเลาะกัน... เดียร์ยอมขอโทษพี่ ไม่ได้แปลว่าเดียร์จะยอมให้พี่ทำร้ายเดียร์ได้อีก ความรู้สึกเดียร์มันเปลี่ยนไปแล้ว"
เดียร์บอก ใบหน้าคมที่ดูนิ่งสงบกำลังจะกลับมามีน้ำตาอีกครั้ง
" ม่ะ... หมายความว่าไง... เดียร์จะบอกว่าเดียร์ไม่รักพี่แล้วหรอ.. ไม่รักพี่แล้วใช่ไหม"
สิงพยายามทำเสียงให้ปกติ
" ไม่ใช่ไม่รัก... แค่มันลดลง ทุกครั้งที่พี่ทำเดียร์เสียความรู้สึกพี่คิดว่าเดียร์จะรักพี่เพิ่มขึ้นรึไง.." เดียร์ตอบพร้อมกับลึกขึ้นยืน
"ไม่เอา!! ไม่เอาแบบนี้่... พี่อยากให้มันเหมือนเดิม.. ไม่ให้ลดลง... ต้องทำอย่างไง.. เดียร์.... เดียร์ครับ... พี่ต้องทำอย่างไงบอกพี่ได้ไหม? "
สิงวอนแทบจะกราบ ร่างหนากอดขาคนตัวเล็กแน่น เขาได้ยินแบบนี้ทำให้เขารู้สึกเจ็บเจียนตาย ไม่คิดว่าจะได้ยินว่ารักลดลงจากคนที่เขาเอาแต่รักมากขึ้นทุกวัน
" พี่สิงใจเย็นก่อน... ถ้าเราไม่ทะเลาะกันทุกวันเดี๋ยวอะไรๆก็คงดีขึ้น"
เดียร์ตอบ.. เหมือนครั้งนี้จะเป็นโอกาสแก้ตัวของสิง เขาต้องปรับตัวให้ดีขึ้นเพื่อรักษาความสัมพันธ์นี้ไว้ สิงรู้ตัวเองดีว่าควรทำอย่างไง ในหัวสิงคิดอย่างเดียวคือต้องไม่ทำให้เดียร์เสียใจอีก
ESTÁS LEYENDO
ยิ่งรักยิ่งแกล้ง(จบแล้ว)
Romance..เดียร์.. นี่มันเวรกรรมอะไรของผมวะถึงต้องมาเจอกับไอ้เสือคนที่ชอบแกล้งผมแถมยังชอบซ้ำเติมผมเวลาผมทำผิดพลาดด้วย ถ้าไม่ชอบหน้ากันก็อย่ามายุ่งสิ ทำแบบนี้ผมไม่ชอบเลย...>< กุเกียดมึงเสือ!! ..เสือ.. ใครบอกว่าผมไม่ชอบหน้า นี่ผมกำลังแสดงความรักในแบบของ...
