ยิ่งรักยิ่งแกล้ง​(จบแล้ว)​

บทที่20:เกือบจะเป็นพระเอก

"ที่นี่ถ้าไม่มีสิงคนอื่นก็ไม่ค่อยมาเลยหรอ?"ผม
ถามกิตเพราะตอนนี้มีแค่ผม กิตและรุ่นน้องอีก
สองคน
"อ่าห้ะ พวกนั้นติดพี่สิงจะตาย"กิตตอบ ทำไมต้องเรียกพี่ทั้งที่อยู่ชั้นเดียวกัน
"ทำไมต้องเรียกพี่?"ผมถาม
"ไม่รู้หรอว่าพี่สิงเขาอายุ19 เขาซ้ำชั้น"กิตว่า
"จริงดิ แล้วอย่างนี้ฉันจะเรียกสิงว่าไงดี"ผม ถามเพราะรู้สึกว่าเริ่มวางตัวไม่ถูก
"เรียกเหมือนเดิมนั่นแหละพี่สิงชอบแบบนั้น"
กิตตอบก่อนจะพร่วนดินต่อไปเห็นแล้วผมก็อยากช่วย ผมไปหยิบปุ๋ยสีดำมาใส่ต้นไม้อย่างขันแข็ง
"เดียร์..หยุดก่อน ทำอะไรอ่ะ"กิตถามอย่าง ตกใจ
"ใส่ปุ๋ย"ผมตอบ
"นั่นไม่ใช่ปุ๋ยมันคือแกรบดำต้องเอาไปผสมขี้วัว
ก่อนส่งมานี่"กิตบอกพร้อมกับแย่งกระถังปุ๋ยไป
จากมือผม ส่วนผมน่ะหรอ..หน้าแตกสิครับ
"แฮะๆ มันเป็นแบบนี้นี่เอง^^"ได้แต่ยิ้มแก้เขิน
"พี่กิตๆ พวกไอ้เสือมาครับ มันคงรู้ว่าพี่สิงไม่อยู่"เสียงรุ่นน้องคนหนึ่งดังขึ้น
พร้อมกับอาการหอบจัดเพราะวิ่งมา แล้วเสือมันมาทำไมวะปกติไม่มาเหยียบด้วยซ้ำ
"ไม่เห็นต้องตกใจขนาดนั้นเลย"ผมบอกน้องก่อนจะทำหน้าที่ตัวเองต่อไป
"กิต ขอปุ๋ยหน่อยสิ"ผมเอ่ยในขณะที่กำลัง พรวนดินอยู่
"มึงมาทำไมวะ!!เราแบ่งเขตกันแล้วจำไม่ได้หรอ!"เสียงกิตดังขึ้นทำให้ผมหันไปสนใจ กลุ่มที่พึ่งมาถึงเมื่อครู่
"จำได้..แต่แค่อยากแวะมาดูว่าสิงไม่อยู่พวกมึง
ทำอะไรกัน"เสือตอบ
"เสือกว่ะ"กิต
"หึ ปากดีนักนะมึง..เดี๋ยวเจอดีหรอก"เสือว่า
ทำไมมันนิสัยแย่แบบนี้มาหาเรื่องคนอื่นถึงที่เลย แย่จริงๆ
"คิดว่ากุกลัวหรอวะ"กิตโต้กลับ เสือตรงเข้ามาทางกิต
"อย่านะ!!"ผมตะโกนออกมา ก่อนจะเดินมา หากิต
"อย่ามายุ่งกับเพื่อนกุ ถ้าจะมาเพื่อหาเรื่องก็
กลับไปซะ"ผมบอกมัน
"มึง...เย็นนี้มึงเจอกุแน่"เสือชี้หน้าผมก่อนจะ
เดินออกไปพร้อมเพื่อน(ฝูง)
........สี่ชั่วโมงต่อมา.........
ตอนนี้ก็ห้าโมงเย็นแล้วผมตื่นขึ้นมาก็ไม่เจอคนอื่นนอกจากกิต นี่เพ้อหลับไปตอนไหนเนี่ย..
"ตื่นแล้วหรือ กำลังจะปลุกพอดี"กิตว่า
"กลับบ้านกันเถอะ"ผมบอกอีกฝ่าย
"อืม..เดียร์กลับเลยเดี๋ยวเราออกหลังโรง เรียน"กิตบอกผมก่อนที่ผมจะขอลากลับ
ร่างบางเดินโซเซมาที่รถอย่างงัวเงีย แล้วสตาร์รถเหมือนทุกที แต่ครั้งนี้มันกลับไม่ติด เวรแล้วน้ำมันหมดหรอเนี่ย..ใช่โทรหาจอม
ร่างบางคิดก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมา เอ้าาา...
แบตเตอรี่หมดนี่เราต้องกลับรถเมล์หรอเนี่ย
เดียร์คิดอย่างเซ็งๆ ป้ายรถเมล์ก็อยู่ไกลโรงเรียนอีกนะกว่าจะเดินถึงก็ใช้เวลาไปครึ่งชั่วโมงต้องเหนื่อยแน่ ร่างบางเดินต้วมเตี้ยมเหมือนเต่ามาที่
หน้าป้ายรถเมล์ ทางเปรี่ยวมืดไม่มีผู้คนเดินผ่าน
ปี้นนนน....ปี้นนนน....
เสียงแตรรถมอเตอร์ไซค์ดังจากด้านหลัง
ร่างเล็กหันไปมองก็เห็นวัยรุ่นอายุราว20สี่คนขี่รถจักรยานยนต์สองคันซึ่งเดียร์ไม่รู้จัก
"ให้พี่ไปส่งบ้านไหมครับ?"หนึ่งในกลุ่มถามพร้อมกับเดินลงมาจากรถ
"เอ่อ...ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวเพื่อนก็มารับแล้ว"
สัญชาตญาณบอกให้โกหกไป
"ขี้โม้รึเปล่าเนี่ย ถ้าเพื่อนมารับทำไม ถึงมาเดินคนเดียวล่ะ"ชายอีกคนถาม
แย่แล้ว...จะตอบไงดีวะเนี่ย ร่างบางไม่ตอบแล้วเร่งฝีเท้าออกเดินให้เร็วกว่าเดิมโดยไม่สีเสียงร้องเรียกคนข้างหลังชายสี่คนวิ่งตามลงมาดึงร่างเล็ก
"ปล่อยฉันนะเว้ย!! พวกแกจะทำอะไร"เดียร์
ถามเสียงสั่น
"จับมึงทำเมียนั่นแหละ!!"หนึ่งในกลุ่มพูดเสียงห้าวก่อนจะต่อยท้องน้อยของร่างบางอย่างแรง
"อึก"เดียร์รู้สึกจุกไปทั่วท้องเรี่ยวแรงตอนนี้ไม่มีเหลือ นี่เขาจะต้องถูกไอ้พวกเศษสวะพวกนี้
จริงๆหรอ
"เฮ้ยมึง!!!ทำเหี้ยไรกับเมียกุวะ!!"เสียงใครคนหนึ่งที่เขาคุ้นเคยดีดังขึ้น ก่อนทุกอย่างจะมืดไป
..........เสือ...........
ผมเห็นกลุ่มชายวัย20สี่คนกำลังมุงทำอะไรบ้างอย่างระหว่างกำลังกลับจากซื้อของ ความจริงผมก็ไม่ใช่คนที่ชอบเผือกเรื่องของชาวบ้านหรอกถ้าเด็กที่พวกมันกำลังมุงนั้นไม่ใช่
เดียร์ ผมแทบจะหยุดรถกลางถนนแล้ววิ่งลงไป
หาพวกเดนมนุษย์กลุ่มนั้น "เฮ้ยมึง!!!ทำเหี้ยไรกับเมียกุวะ!!"พวกมันหันมามองเป็นตาเดียว ผมไม่รอให้มันตั้งตัว อยู่ๆมือไม้มันก็ไปเอง ผมซัดหน้าไอ้คนที่กำลัง
เดินเข้ามาตามด้วยจัดการกับไอ้ตัวที่เหลือ
และตอนนี้ผมก็มาอยู่ที่บ้านเดียร์ซึ่งยังคงหลับอยู่ ไม่คิดว่ามันจะมาเจอเรื่องแบบนี้ยังดีที่ผมไป
ช่วยทัน เมื่อเช้าเห็นขี่รถไปโรงเรียนเองแล้ว ไหงตอนเย็นถึงมาเดินล่อตะเข้แถวป้ายรถเมล์ได้ ผมจะยังไม่บอกเรื่องนี้กับจอมขอรอดู พฤติกรรมไอ้เตี้ยนี่ก่อน เดี๋ยวคอยดูนะตื่นมาจะดุซะให้เข็ดหลาบเลย
"โอย.."เสียงครวญบนเตียงดังขึ้นทำให้ผม ลุกมาดู เดียร์ค่อยลืมตาขึ้นคงจะเจ็บที่ท้องอยู่
"ไหวป่ะ?"ผมถาม
"อืม...ทำไมกุถึงมาอยู่นี่ได้"เดียร์ถามพร้อมกับ
กุมขมับตัวเองไว้
"มึงจำไม่ได้จริงๆหรอ"ผมถามอีกครั้ง
"ก็..กุกำลังเดินไปที่ป้ายรถเมล์แล้วเจอกับ..
พวกนั้นมันทำอะไรกุไหมวะ"เหมือนจะจำได้แค่นั้นจะบอกมันดีไหมว่าผมเป็นคนช่วย มาคิดดูแล้วไม่บอกดีกว่าผมมันเป็นคนไม่ดีให้สายตามันอยู่แล้วถ้าบอกไปมันก็คงไม่เชื่ออยู่ดีปล่อยไว้อย่างนี้แหละดีแล้ว
"อืม...พวกมันไม่ได้ทำอะไรมึงหรอก"ผมบอก
"มึงรู้ได้ไง มึงเป็นคนช่วยกุหรอ!"มันถามน้ำตา
คลอ เออดิกุช่วย
"ก็กุเห็นมีผู้ชายคนหนึ่งเข้าไปช่วยซัดพวกมันซะเละเลย แล้วกุก็พามึงมานี่ไง"ผมตอแหลไป
"จริงหรอ เขาหน้าตาเป็นยังไง"มันถาม
"ก็....สูงประมาณกุ ขาว หล่อ"ผมตอบซึ่งมัน
คือลักษณะตัวกุเอง กุหล่อ
"อายุเท่าไหร่?" เหี้ยยยถามเยอะจังวะ
"รุ่นเดียวกับมึงนั่นแหละ"ผม
"โรงเรียนเดียวกับเรารึป่าว"
"ไม่รู้เว้ยยย..เลิกถามเถอะกุตอบไม่ทัน"ผม
มันก้มหน้าลงแล้วร้องไห้
"มึงจะร้องไห้ทำไมมึงยังไม่โดนพวกนั้นจับทำเมียสักหน่อย"ผมโมโหกลบเกลื่อน
"ก็กุกลัว...อื้อ..ถ้ากุไม่ได้คนนั้นช่วยกุไว้ป่านนี้ กุคงจะ...เหี้ยเอ้ย"เดียร์ร้อง
"ผ่านแล้วผ่านไป อย่าไปคิดถึงสิวะ แล้วมึงไปเดินอ่อยเหยื่ออะไรแถวนั้นวะ ไม่รู้หรือไงว่ามันอันตราย รถมึงมีทำไมไม่ขับ กลับวะแล้วไอ้ห่าจอมมันไปหมุดหัวอยู่ไหนทำไมชอบปล่อยมึงไว้คนเดียวจังวะ"ผมบ่นหัวเสีย
"อื้อ...ฮื่อ..."เดียร์เบ้ปากร้องไห้หนักกว่าเดิม
"เฮ้ย!หุบปากไปเลย!กุไม่ชอบเสียงร้องไห้"
ผมดุอีก ความจริงผมแค่ไม่อยากเห็นไอ้เตี้ย
มันมีน้ำตาก็แค่นั้น
"ฮื่อ...รถกุน้ำมันหมด โทรศัพท์แบตก็หมด..อึก..ก็เลยจะกลับรถเมล์...แต่..ฮื่อ.."เดียร์เล่า
อย่างลำบากทั้งสะอื้นและร้องไห้ปนกันผมเอง
ก็ฟังลำบากหลังจากนี้ผมคงต้องค่อยๆคุยกับเขาแล้วล่ะ