ยิ่งรักยิ่งแกล้ง​(จบแล้ว)​

บทที่ 36 : ความจริง

....... เดียร์.....
" ไม่ให้อภัย " จอมตอบพร้อมทำหน้ากวนประสาทใส่ ถ้าผมเป็นสิงเจอแบบนี้ คงจะวิ่งเข้าซัดหน้าจอมไปแล้วแต่สิงไม่ทำ อาจเป็นเพราะมีผมนั่งเฝ้าอยู่
" จำเป็นที่มึงต้องให้อภัยกูด้วยหรอ กูไม่ผิดสักหน่อย"สิง ที่สิงพูดเมื่อคืน บอกว่าตัวเองไม่ได้เริ่ม ทำให้ผมสงสัยละว่าเป็นเรื่องจริงไหมผมต้องถามจอม ถ้าหากสิงไม่ได้เริ่ม จริงๆ ผมคงรู้สึกแย่ ที่ผมมองเขาผิด โกธรสิงเข้าเต็มๆเลย
" สิงปลอกผลไม้ดิ้กุจะกิน"จอม ผมหันไปมองแบบงงๆ ทำไมจอมไม่ใช้ผม มึงกบ้าดีมากจอมสงสัยมันอยากจะนอนโรงบาลยาว
"จอม เดี๋ยวกุทำให้ได้นะไม่ต้องให้สิงทำหรอก" ผม
" ไม่เอาอ่ะเดียร์ทำมาเยอะแล้ว"จอม
"แล้วแขนมึงเป็นอะไรอัมพาตแดกหรอ"สิง
" กูเป็นแบบนี้เพราะใครล่ะ "จอม
" ทำกินเองไม่ได้ก็ไม่ต้องกิน "สิง
"เดียร์ไม่ต้องยกโทษให้สิงนะ"จอมพูดอย่างผู้มีชัย อ้ออออแผมมึงนี่เองจอม
"เออ!!!เดี๋ยวกุทำให้ อย่าให้ถึงทีกุ"สิง พูดอย่างหงุดหงิด
"สิงไม่ต้อง เดี๋ยวฉันทำเอง"ผมรีบแย่งผลไม้ในมือสิง
" ไม่ต้อง ในเมื่อมึงมองว่ากูเป็นคนผิดเดี๋ยวกูจะรับผิดชอบปลอกผลไม้แค่นี้กูทำได้ถ้ากูทำแล้วมึงยกโทษให้กู "สิง
"งั้น..เดี๋ยวฉันช่วย"ผมอาสา สิงยอมให้ผมช่วย
"กุบอกให้สิงทำไงเดียร์"จอมตะโกนไล่หลังผม
"อยู่เฉยๆ รอกินผลไม้ไป"ผมหันไปดุอีกคนจนสิงหลุดขำออกมา
"ขำอะไร?"ผมถาม
" ท่าทางเหมือนกับดุเด็กน้อยใครมันจะกลัว"
สิงตอบกลับ
"จริงๆ ไม่ต้องมาทำแบบนี้ก็ได้นะ"ผม
"ก็มึงโกรธกุ"สิง
"แล้วผิดไหมละ?"ผมถาม
"บอกไปแล้ว แต่มึงคิดว่ากุผิดกุก็ต้องทำให้มึงหายโกรธ"สิง
"สิง เดียร์อยากกินเกี๊ยวกุ้งไปซื้อมาสิ"จอมเอ่ยสั่งทันทีที่สิงเอาผลไม้ไปให้
"จอม!!!!"ผมดุอีกคนที่เอาแต่แกล้งสิงไม่หยุด
"ก็เดียร์ชอบกินเกี๊ยวไง"จอมพูดหน้าตาย ผมหันไปมองสิงที่ทำท่าทางคิดหนักอยู่
" ไม่ต้องไปหรอกสิง "ผมพูดอย่างเกรงใจ
" ชอบกินเกี๊ยวจริงหรอ"สิงหันมาถามผม
" ก็ชอบมีประโยชน์" ผมตอบ
" งั้นเดี๋ยวไปซื้อมาให้ "สิงตอบพร้อมเตรียมตัวลุกออกไป
"ไม่ๆ ไม่ต้องหรอก ไปเรียนเหอะ"ผม สิงไม่ฟังอะไรเขาลุกออกไปจากห้องโดยเร็ว ในขณะที่จอมกำลังนั่งหัวเราะอยู่บนเตียงอย่างพอใจ
" ดูสิมันอยากให้เดียร์ยกโทษให้ขนาดไหน สั่งอะไรก็รีบทำเชื่องจังเลยเน้าะ"จอม
" นิสัยแย่แบบนี้ไปเอามาจากไหน"ผม ระหว่างรอสิงมาผมก็นึกเรื่องที่ค้างคาใจได้
" จอม เรื่องที่เกิดที่โรงเรียนใครเป็นคนเริ่มก่อน " ร่างสูงตรงหน้าวางมือถือลงก่อนจะเหล่ตาไปทางอื่น
" อาจารย์ให้จอมเข้าไปห้ามสิงกับเสือ" จอมพูดโดยไม่หลบสายตาผม มึงโกหกกูอยู่ใช่ไหมมมม
" แล้วยังไงต่อ"ผมถามนิ่งๆ
" จอมก็เข้าไปห้ามไง "จอม
" ห้ามแบบไหนห้ามยังไงเล่าให้ละเอียด "ผม
"ก็...... เอาขวดน้ำที่เป็นแก้วฟาดหัวสิง"จอมตอบเสียงเบา ชิบหายละ แล้วอย่างนี้สิงก็ไม่ผิดสิ
ผมนี่แย่จริงๆ ที่มองว่าเขาเป็นคนผิด แถมยังไปโกรธเขาอีก สิงคงจะรู้สึกเสียใจ ที่ผมมองเขาอย่างนั้นผมต้องขอโทษเขา และคนบางคนแถวนี้ ก็ต้องขอโทษด้วย
"จอมทำแบบนี้ จอมผิดนะแล้วยังจะไปแกล้งเขาอีก สิงมาแล้วก็ขอโทษสิงด้วย"
ผมสั่งอีกฝ่าย
"ไม่มีทาง!!!"จอมพูดเสียงแข็ง
"ตัวเองเป็นฝ่ายเริ่มก่อนแท้ๆ ถ้าจอมไม่ขอโทษสิง เดียร์จะโกธรจอม แล้วก็จะไม่ไปนอนบ้านจอม"ผมพูดจบอีกฝ่ายก็มองค้อนใส่
"จะเอาไง?"ผม
"ก็ได้วะ!!"จอมตอบอย่างไม่เต็มใจ
ผมรอไม่นาน สิงก็วิ่งเข้ามาอย่างเร่งรีบเหมือนหนีอะไรสักอย่าง
"นี่สิง จอมมีเรื่องจะคุยด้วยฉันเองก็ เหมือนกัน"ผมบอกอีกฝ่าย ที่มือ เต็มไปด้วยเกี๊ยวกุ้ง
" ไว้วันหลังแล้วกันอ่ะนี่รับของไป "สิงตอบพร้อมยัดเกี๊ยวใส่มือผม
" เดี๋ยวสิ ฉันยังไม่ได้คุยธุระด้วยเลย"
" วันนี้กูรีบไปเรียนสายแล้ว ถ้าไม่จำเป็นก็อย่าเพิ่งออกไปนอกห้องตอนนี้นะ "สิงสั่งก่อนจะไป
ปกติเขาไม่ได้ตั้งใจเรียนขนาดนี้นะ ทำไมตอนนี้ถึงรีบไปเรียนล่ะแล้วเขาห้ามผมทำไม ข้างนอกมีอะไรหรอ พอสิงออกไปแล้ว ต่อมอยากรู้อยากเห็นของผม มันก็ทำงาน ผมเดินออกไปนอกห้อง มองหาสิ่งผิดปกติ มันก็ไม่เห็นมีอะไร แปลกไป
ผลัก!!
ตุ้บ!!
เสียงก้นผมกระแทกกับพื้น เจ็บเป็นบ้าเลยนี่ผมเดินชนอะไรวะเนี่ยผมเงยหน้ามองสิ่งขวางทางที่อยู่ข้างหน้ามันไม่ใช่ข้าวของครับ มันคือคนเป็นฝูงเลย ที่น่าตกใจไปกว่านั้นมันคือกลุ่มของพี่กระทิงพี่กระทิงหันมามองผมก่อนจะแสยะยิ้มที่น่าขยะแขยงมาให้
" พี่ว่าแล้วพี่เห็นไอ้สิงไวๆ แถวนี้ที่ไหนมีเดียร์ ที่นั่นมีไอ้สิงจริงๆด้วย มันอยู่ไหนหรอครับ"
พี่กระทิงถาม
" หน้าผมเหมือน ตำรวจหรอครับพี่ถึงมาถามหาคนจากผม "ผมสวนกลับ
"หน้าเดียร์ไม่เหมือนตำรวจแต่หน้าเหมือนเมียพี่ในอนาคต ไปกินอะไรมาหรอครับปากถึงที่ดีขึ้นขนาดนี้ ถ้าเดียร์ยังไม่เลิกปากร้ายพี่จะหาอะไรให้อมนะ"
มันพูดจบ ผมก็ขนลุกวาบไปทั้งตัว อี้...เกียดคำพูดมันจริง
" สิงอยู่ไหน !?"มันถามอีกรอบ
" ผมไม่รู้ "ผม
" โอเคครับไม่รู้ก็ไม่รู้ เดียร์กลับไปเฝ้าเพื่อนเถอะ ครั้งหน้าหากเดียร์จะได้มาเฝ้าใคร คนๆนั้นต้องเป็นไอ้สิงแน่ " มันพูดจบก็พากันถอยออกไปนับว่าเป็นบุญของผมที่ครั้งนี้มันไม่ได้ลุกลามเข้ามาใกล้ผมมาก ทำไมสิงไม่บอกแต่แรก ว่าไอ้กระทิงมา ผมจะได้ไม่ออกห้อง ให้ตายเถอะ  ผมรีบกลับเข้าห้อง ก่อนที่มันจะกลับมา คงไม่ต้องเจอมันอีกนะ  เท้าผมก็ยังไม่หายยังต้องมาเจอเรื่องแบบนี้อีก เดียร์เหนื่อยแล้ว ...