ยิ่งรักยิ่งแกล้ง​(จบแล้ว)​

บทที่ 51: สารจากกระทิง

....เดียร์....
ผมกำลังนั่งกินข้าวที่โรงอาหารโดยมีสิงและเพื่อนๆ ของเขานั่งอยู่รอบๆ ผมบอกไปแล้วไงว่าอย่าทำอะไรที่ผิดสังเกต
"ฉันหิวน้ำ"ผมบอกก่อนจะเตรียมตัวลุกไปซื้อน้ำ
"ไม่ต้อง กิตมึงไปซื้อมาสิ"สิง กิตเตรียมตัวไป
"กิต ไม่ต้องฉันหิว ฉันจะไปซื้อเอง"ผม สิงหันมามองค้อนใส่ส่วนกิตก็มีท่าทีลังเล ผมลุกขึ้น สิงกระชากผมกลับไปนั่งที่
"งั้นเดี๋ยวไปซื้อให้"ร่างสูงบอกก่อนจะเดินออกไป
"หวงเน้าะ ฮ่าฮ่าฮ่า"กิตว่าก่อนจะมองมาทางผม
"จงอางหวงไข่อ่ะ ไม่เคยเห็นพี่สิงเป็นแบบนี้มาก่อนเลย"อีกคนพูดขึ้น
"เดียร์ป่ะ? เย็นวันนี้พี่กระทิงจะมาหา"ผมหันไปมองตามเสียงก็เห็นเด็กนักเรียนยูนิฟอร์มโรงเรียนอื่นพูด สูงเท่าๆกิตตัวใหญ่กว่าผม หน้าออกดุๆหน่อยประมาณสองสามคน เขาพูดอะไร แล้วคนนั้นจะมาหาผมทำไม ผมนั่งงงในดงพวกสิง
"แล้วพี่กระทิงก็ฝากนี่มา"ผมเงยหน้ามองเขาอีกครั้ง ทีนี้มันขยับตัวเข้ามาชิดตัวผมพร้อมกับรวบแขน บีบคางผมขึ้นแล้วประกบจูบลงที่ปาก ไอ้เด็กเหี้ยยยยยย มันทำเรื่องน่าอายต่อหน้าคนกลางโรงอาหารทั้งผมและพวกสิงรีบผลักมันอย่างเร็ว ครั้งแรกที่เห็นพวกมันมาบอกก็ไม่คิดว่ามันจะใจถึงทำเรื่องแบบนี้กับผม
โครม!!!
ร่างเด็กคนนั้นลงไปนอนกองพร้อมกับถังขยะด้วยฝีเท้าของสิง มาตั้งแต่ตอนไหน
"พี่สิงๆๆ เดี๋ยวๆๆใจเย็น"กิตและพวกเข้าไปห้าม ไอ้เด็กกลุ่มนั้นพยุงเพื่อนำขึ้น
"กูไม่อยู่แค่แป๊ปเดียวมึงปล่อยไอ้เหี้ยพวกนี้มายุ่งกับเมียกุได้ไง!!"สิงพูดพร้อมเตรียมบวก
"เดียร์ปากหวานอย่างที่พี่กระทิงบอกจริงๆ"มันพูดทั้งๆที่ยังยืนไม่ค่อยไหว
"ไอ่เด็กเหี้ย"สิง ผมเดินเข้าไปห้ามสิงแล้วให้เพื่อนคนอื่นไปไล่เด็กพวกนั้นออกไป สิงหายใจเข้าออกช้่าๆแต่ก็ดูเหมือนยังไม่ดีขึ้น
ร่างสูงลากคนตัวเล็กให้ตามมาที่แปรงเกษตร
เดียร์เองเห็นสิงโมโหก็ไม่ฝืน
"นายใจเย็นก่อนได้ไหม"ผมพูด สิงปิดประตูกระท่อมก่อนจะขยี้จูบใส่ร่างบาง
"ของกุ นี่ก็ของกู"สิงพุดพร้อมเลื่อนมาจูบมือเรียว
"มึงเข้าใจไหม !?"สิง
"นายเป็นอะไร?"ร่างบางถาม
"กุจะกลบกลิ่นไอ้เด็กเหี้ย ทุกอย่างที่เป็นมึงเป็นของกุ ห้ามใครมายุ่งกุหวงเว้ย!"สิงขึ้นเสียงเล็กน้อย ก่อนจะหันไปถีบทั้งจอบเสียมล้มนะนาว
"เว้ย....ไอ้เหี้ยกระทิง ไอ้ควายไทย กุไม่โต้ตอบหน่อยเอาใหญ่เลยนะ"สิงสบด
"ใจเย็นๆก่อน อย่าพึ่งใช้อารมณ์ได้ไหม"เดียร์
"มึงไม่ระวังตัวเองเลย กูพยายามแล้วนะว่าจะไม่โมโหกุพยายามจะรักษาระยะห่าง ไม่แสดงให้คนอื่นสงสัยเรื่องเรา แต่กูก็ฟิลขาดพอเห็นไอ้เด็กนั่นจูบมึง กูคุมตัวเองไม่ได้ พวกมันรู้จุดอ่อนกุ แม่งเอ้ย"สิงพล่ามยาวก่อนจะถอนหายใจ
"ฉันจะพยายามระวังตัวเองแล้วกัน"ผม
"เรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้ว มึงอย่าไปไหนมาไหนคนเดียวนะ ถ้ารู้ว่าพวกไอ้กระทิงอยู่ไหน อย่าไปใกล้เลย เข้าใจไหม"สิงพูดพร้อมมองมาทางผม สายตาเขาดูเป็นห่วงมากกว่าทุกที
"รู้แล้ว"ผมรับปากโดยไม่สบตา เขาพูดเพราะห่วงหรือพูดไปเรื่อยกันนะ ร่างสูงมองอีกคนที่เอาแต่ยืนนิ่ง
"มานั่งนี่สิ"สิงพุดพร้อมตบพื้นที่ข้างๆตัว เดียร์ทำตามที่สั่ง
"กลัวกู...กลัวพี่หรือเปล่า"สิงพูดพร้อมใบหน้าที่ขึ้นสี ให้ตายเถอะดูพูดเข้าคิดว่าน่ารักรึไง>< ร่างบางคิด
"เป็นอะไรของนาย?"ร่างบางถามเพราะได้ยินสิงพุดแปลกไป
"กำลังปรับตัวไง"สิง ร่างหนาพูดโดยมองไปทางอื่นน
"อ๋อ..งั้นแบบนี้ผมจะต้องพูดกับพี่สิงแบบไหนผม ต้องเรียกผมหรือว่าเดียร์"ร่างเล็กแกล้ง
"อย่ามาแกล้งกันสิจะตั้งใจทำตัวดีแล้วนี่ไง"สิง
"พูดดี งั้นก็ต้องเรียนดีด้วยนะ"เดียร์
"ห้ะ!!กุจะไปทำได้ได้ไงกูเรียนอยู่ห้องท้ายนะ"สิงโวย
"เดี๋ยวติวให้ไง ทำให้กันไม่ได้หรอ โธ่เอ๊ยแล้วก็มาทำเป็นพูดว่่าจะทำให้เห็น ว่าจริงจังแค่ไหน เจอเรื่องเรียนแค่นี้ก็ใจเซาะซะแล้ว จะถอนคำพูดตอนนี้ก็ทันนะ แล้วเราก็ทำเหมือนเรื่องทุกอย่างก่อนหน้านี้ไม่ได้เกิดขึ้นเลย"เดียร์พูดอย่างจริงจังแต่ก็ ไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายเกิดความลังเลกับสิ่งที่เคยพูดไว้
"ฟังนะ เรื่องที่กูพูดไปมันใช้ผลการเรียนมาวัดไม่ได้หรอกแต่มึงบอกจะดูจากพฤติกรรมกู ถ้ามันดีขึ้นจริงๆก็หวังว่ามึงจะเปิดใจ ทุกอย่างที่มึงขอกุจะทำให้ดูแล้วหวังว่าคำตอบที่กูจะได้มันก็คงจะทำให้กูพอใจเหมือนกัน"สิง
"มันก็ขึ้นอยู่กับตัวนาย"ร่างเล็ก
"หลังจากวันนี้มึงต้องไปอยู่บ้านกู"สิง
"ไม่!! เราไม่ได้เป็นอะไรกัน"เดียร์
"งั้นกูจะไปอยู่บ้านมึง"สิง
"ไม่!!อยู่ใครอยู่มันนั่นแหละดีแล้ว"เดียร์
"ดีกับมึงคนเดียวสิ!! มึงต้องอยู่ในสายตากูแล้วกูจะได้อยู่ในสายตามึงด้วยไง มึงจะได้รู้ว่ากูไม่มีคนอื่น กูไม่ได้คุยกับใคร"สิงว่า
"ไม่ต้องขนาดนั้นหรอกนายจะทำอะไรนายก็รู้อยู่แก่ใจนายอยู่ ถ้าอยากให้คุมเรื่องผู้หญิง เอารหัสเฟซบุ๊กนายมาก็ได้ "เดียร์สวน สิงเถียงไม่ทัน
"ไง จะให้รหัสรึเปล่า"ร่างบางถาม
"แลกกัน"สิง
"ไม่!!ฉันไม่ได้บอกว่าจะยอมแลกนะ แต่ถ้านายไม่อยากให้เพราะฉันรู้ว่านายคุยกับคนอื่นก็ไม่เป็นไร"เดียร์
"บอกว่าไม่มี"สิง ร่างเล็กทำหูทวนลม
"ก็ได้ จะให้รหัสก็ได้"สิงยอมทั้งที่รู้ว่าไม่แฟร์กับเขา
"ไปเรียนได้แล้ว ตอนกลางวันมารดน้ำผักด้วย"สิงสั่งอีกคน
"แต่บ่ายนี้ฉันต้องไปจัดสถานที่งานกีฬา"เดียร์ตอบ เขาไม่ได้จะหนีแต่ครั้งนี้เป็นงานจริงๆ
"จัดอะไรม่ะวานก็จัดไปแล้วยังไม่เสร็จอีกหรอ"สิงงอแง
"ก็นายลากฉันออกมากลางครันแบบนั้น"ผม
"กูให้มึงทำแค่สองชั่วโมงแล้วก็รีบมาที่แปรงเกษตร"สิง
"แปรงเกษตรคนก็เยอะทำไมต้องใช้แค่ฉันล่ะ"เดียร์ถามอย่างเซ็ง
"กูไม่ได้จะใช้กูคิดถึง!!"สิงพุดจบ ทั้งคู่ก็หน้าแดงทั้งคนพุดคนฟัง
"ฉันขึ้นเรียนได้หรือยัง"ร่างบางถาม
"ไปเรียนได้แล้ว"อีกคนก็ตอบกลับอย่างเขอะเขินไม่ต่างกัน