ผมเดินเลือกซื้อของที่จำเป็นเพียงไม่กี่ชิ้นโดยมีสิงที่เกิดผิดปกติอะไรขึ้นมาไม่รู้ที่อยู่ๆก็อาสาอุ้มหมีเดินตามอยู่ติดๆ
"หมีหิวรึยังครับ"
ผมหันไปถามเด็กน้อยที่อยู่ในอกพี่ชายขาโหด
"หมีอยากกินลูกชิ้น"
เด็กน้อยตอบ ผมเดินนำมาที่ร้านลูกชิ้นก่อนจะให้เด็กน้อยเลือกลูกชิ้นทอดลายการ์ตูนต่างๆ
"ม่ะ เดี๋ยวพี่ป้อน"
งั่มม
เด็กน้อยเอี่ยวตัวมางับลูกชิ้นไปกิน
จ๊อกก~~
เสียงท้องใครบ้างคนร้อง ไม่บอกก็รู้ว่าอายแค่ไหน
สิงหลบตาผมทำเอาผมอดขำไม่ได้
"อ่ะ"
ผมป้อนลูกชิ้นอีกฝ่าย แต่สิงกลับเอาแต่มอง. แค่มองจะทำให้อิ่มหรอ
"ไม่...กินเองได้"
สิง
"อุ้มหมีอยู่แล้วจะกินยังไง เป็นทศกัณฐ์หรอมีหลายมือไง"
ผมกวนตีนใส่
(- - )
"กินไม่กิน"
ผม
ร่างโปร่งโค้งตัวลงมากินลูกชิ้นในมือผม เขามองตาผมไม่ละ ให้ตายเถอะสายตาสิงดูอบอุ่นจนผมต้องมองไปทางอื่น นี่สินะคนเป็นพี่มักจะมีสายตาอบอุ่นเสมอ(ไปเอาตรรกะนี้มาจากไหนน)
"จะ..จะซื้ออะไรเพิ่มไหม"
ผมถามอีกฝ่าย
"ม่ะ..ไม่ ไม่แล้วเดียร์ล่ะ?"
สิง
"ไม่แล้วหาอะไรกินก็พอ หมีอยากกินอะไรเพิ่มไหมครับ"
ผมถามคนตัวเล็ก เด็กน้อยส่ายหน้า
"หมีง่วง"
หมีเอ่ยพร้อมขยี้ตาตัวเอง เด็กน้อยน่าเอ็นดูผมอยากเอาหมีมาอยู่บ้านโผมม><
สิงมาส่งผมที่บ้านประมาณค่ำๆ
"ไว้เจอกันพรุ่งนี้^^"
สิงพูดแล้วยิ้มให้ จริงๆสิงเวลายิ้มแล้วโคตรดูดีเลยนะแต่ทำไมเจ้าตัวถึงได้ชอบทำแต่น่าหงิกไม่รู้
ВЫ ЧИТАЕТЕ
ยิ่งรักยิ่งแกล้ง(จบแล้ว)
Любовные романы..เดียร์.. นี่มันเวรกรรมอะไรของผมวะถึงต้องมาเจอกับไอ้เสือคนที่ชอบแกล้งผมแถมยังชอบซ้ำเติมผมเวลาผมทำผิดพลาดด้วย ถ้าไม่ชอบหน้ากันก็อย่ามายุ่งสิ ทำแบบนี้ผมไม่ชอบเลย...>< กุเกียดมึงเสือ!! ..เสือ.. ใครบอกว่าผมไม่ชอบหน้า นี่ผมกำลังแสดงความรักในแบบของ...
