ยิ่งรักยิ่งแกล้ง​(จบแล้ว)​

บทที่11:เสือไม่ปลื้ม

.....เดียร์......
ผมเล่าเรื่องให้จอมฟังหลังเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วอารมณ์จอมพุ่งขึ้นเร็วมากเขาแทบจะบุกไปหาห่าเสือในบ้านทันที แต่ผมก็ห้ามไว้เพราะ ไม่อยากให้เรื่องมันใหญ่ขึ้น ไอ้เสือมันมีพวก เยอะจอมสู้ไม่ไหวหรอกเจ็บตัวเปล่าๆ
"ขอโทษ..จะไม่ปล่อยให้อยู่คนเดียวแล้ว"จอม
พูดพร้อมกระชับกอดให้แน่น ไออุ่นนี้มันทำให้ ผมรู้สึกคิดถึงพี่ดิวขึ้นมา
"ไม่เป็นไร กุดูแลตัวเองได้"ผมบอกกลับ ผมรู้ว่าจอมมีหลายอย่างต้องทำเพราะเขาเป็น
ทั้งหัวหน้าและนักกีฬาแค่นี้คงวุ่นวายน่าดูแล้ว
ถ้าต้องคอยมาพะวงเรื่องผมอีกมันจะลำบากเปล่าๆ
"ดูได้แล้วจะโดนมันแกล้งหรอ "จอมว่า
"......"ผมนิ่งเงียบมันก็จริงอย่างที่จอมว่า
"ไม่รู้อ่ะ กุจะไม่ปล่อยให้มึงอยู่คนเดียวแล้ว"
เขาพูดเสียงเข้ม ก่อนจะขอกลับบ้าน
................
หลังจากเกิดเรื่องเมื่อวันจันทร์จอมก็เอาแต่ตัวติดผมไม่ห่าง ส่วนผมกับเสือก็ต่างคนต่างอยู่มี หลายครั้งที่ผมเห็นมันจ้องผม ผมก็ทำเป็นไม่ สนใจและช่วงนี้ดูเหมือนสิงจะมองผมแปลกๆ
ทำหน้าเหมือนกินรังแตนตลอดเวลาเลยทำให้ผมไม่กล้าเข้าใกล้ใหญ่
"เฮ้ยเจ ทำอะไรดีวะพ่อหมีไม่ อยู่ลูกหมีโดนแน่"เสียงเสือพูดดังเข้าหูผม มันพูดถึงหมีหรอ...ช่างมันสิผมไม่สนหรอก
ผมหันไปดูผู้ชายผิวเข้มข้างๆผม จอมขมวดคิ้ว
"จอม.."
"ไม่ไปล่ะ วันนี้ไม่ไปรด.ดีกว่า"จอมพูด
"บ้าหรอเดี๋ยวได้ตามแก้ทีหลังหรอกมึง"ผมว่า
"ไม่เอา ไม่ไว้ใจเหี้ยเสือ"จอมว่า
"อะไร มันไม่ยุ่งกับกุแล้ว เดี๋ยวตอนบ่ายกุก็ต้อง ไปทำแปรงเกษตร มึงลืมแล้วหรอ"ผมบอกจอม
"กุก็ไม่ไว้ใจไอ้ห้องสิบด้วย รู้จักกันได้ไม่นาน มึงไปไว้ใจมันได้ไง"จอมบ่น อันที่จริงสิงมันเคย ไปนอนบ้านกุแล้วจอม มึงไม่รู้อะไร
"เขาไม่แกล้งกุหรอก"ผมบอก จอมมองอย่าง พิจารณาก่อนจะถอนหายใจ
"หุ เออๆก็ได้"จอมพูดอย่างเซ็งๆ
...........
ผมกินข้าวเสร็จก็แยกกับจอมแล้วตรงดิ่งมาที่
แปรงเกษตรอย่างเร็ว ความจริงที่นี่ต้องมีแค่ผม
และสิงสิทำไมถึงมีพวกเขาอยู่เต็มไปหมดเลย
ผมกลืนน้ำลายลงคอตาขวากระตุกยิกๆ ก่อนจะมีผู้ชายคนหนึ่งวิ่งเข้ามาหาผม
"เดียร์ รีบเข้าไปหาสิงเร็ว"(?)เขาพูด ผมเดินมาหน้ากระท่อมก่อนสูดลมหายใจเข้า
"เดียร์ ระวังตัวด้วยนะเจ้าป่าอารมณ์ไม่ดีอยู่"กิต
พูดกับผม ผมเปิดประตูเข้าไปข้างใน เห็นสิงกำลังก้มหน้าบึ้งอยู่
"สิง มีอะ.."ยังไม่ทันพูดจบร่างหนาตรงหน้าก็
พุ่งเข้ามาบีบคอคนตัวเล็ก เดียร์รู้สึกงงที่อยู่ๆ
สิงก็พุ่งมาทำร้ายตน มือเล็กพยายามแกะมือ หนาออกแต่ไม่ได้ผล ทั้งที่สิงบอกตัวเอง อยู่ตลอดว่าจะไม่โมโหเมื่อได้เจอหน้าเดียร์ แต่พอเอาเข้าจริงๆก็ คุมตัวเองไม่ได้
"เมื่อวันอาทิตย์มึงไปช่วยไอ้กระทิงทำไม!!มึงรู้ไหมว่ากุกับมันเป็นศัตรูกัน!!!"พูดจบพวกที่อยู่ข้างนอกก็กู่เข้ามาดึงสิงให้ออกห่าง
"อย่าสะเออะเข้ามานะมึง!!"สิงตะคอกใส่พวก
"มึงทำแบบนี้เท่ากับมึงอยู่คนละฝ่ายกับกุ!"
สิงพูดจบก็ตบเจ้าของหน้าเรียวล้มไปกองกับพื้น
"แค่กๆๆ ฮึก.."เดียร์พยายามกวาดเอาออก ซิเจนเข้าปอดให้มากที่สุดและกั้นเสียงสะอื้นไว้
เขาผิดอะไรที่เขาไม่รู้แล้วทำไมต้องทำขนาดนี้
"พี่สิง ใจเย็นๆ"กิตว่าพลางเข้ามาดึง
"เย็นเหี้ยไร กุจะกระทืบมัน"สิงเตรียมง้างเท้า ขึ้นแต่พวกที่เหลือก็ขวางไว้ก่อนแล้วลากร่างเล็กที่ร่วงอยู่กับพื้นออกจากสถานการณ์
"เฮ้ย!!ปล่อยกุ!!"สิงตะโกนโวกเวก
"พี่สิงใจเย็นๆครับเดียร์มันกลัวแย่แล้ว"สิงหยุด
ชะงักก่อนจะมองหน้าลูกน้องตัวเอง อยู่ๆก็สำนึกผิดขึ้นมาทั้งๆที่ยังโกรธอยู่ สิงสะบัด แขนออกแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเดินตามออกไป
...........
เดียร์เดินกลับห้องมาพร้อมกับรอยแดงที่แก้มและมุมปากเพราะโดนฝ่ามือ
และรอยช้ำม่วงที่ลำคอ ยิ่งผิวขาวยิ่งเห็นชัด
"ไปไหนจ๊ะน้องสาว เดินคน..เฮ้ย!" เสือร้องอย่างตกใจ
เมื่อเห็นเดียร์เดินเข้ามาพร้อมรอยช้ำซ้ำยังเหลือคาบน้ำตาอยู่บนแก้มใสอีก อยู่ๆก็ไม่ปลื้มขึ้น มาเมื่อเห็นคนที่ตัวเองชอบแกล้งเจ็บตัว
เดียร์เดินผ่านไปอย่างล่องลอย พูดอะไรไม่ ออกตอนนี้อยากกลับบ้านมากที่สุด
"ใครทำอะไรมึงเตี้ย!!"เสือถามอย่างโมโห
ใครกล้าดีมาทำร้ายไอ้เตี้ยของเขากัน
"ฮึก...อื่อ..."เดียร์เช็ดน้ำตา หยุดร้องไห้แล้ว
เอาแบบฝึกขึ้นมาทำ เสือหงุดหงิดหนักกว่าเก่า
เมื่อเห็นเดียร์ทำเมิน
"กุถามมึงตอบกูมาดิ้!"เสือยังเค้นเอาคำตอบ
มือหนากุมไหล่เล็กทั้งสองไว้
"กวาง..มีคนมาหา"ใครบางคนเรียก เดียร์มองไปที่ประตูพอรู้ว่าเป็นใครก็หันมาสนใจ
หนังสือต่อ
"เดียร์!!ออกมาคุยกับกุให้รู้เรื่อง!!"สิง
"....."ร่างบางนั่งสั่นเทาไม่กล้าสบตาหรือโต้ ตอบกลับไป
"ออกมา!!!อย่าให้กุหมดความอดทนนะ"สิงตะโกนข้ามห้องมา
"...."ร่างเล็กเงียบ
"เดียร์!!ถ้าให้กุเข้าไปหา มึงจะเจ็บตัวนะ"สิงขู่
เสือได้เห็นก็เริ่มจะพอรู้ว่าเป็นฝีมือใคร แต่ทำไมล่ะ สิงหลงเดียร์ขนาดนี้ทำไมถึงทำ ร้ายเดียร์ล่ะ เสือสูดลมหายใจเข้าลึกๆกำหมัด
แน่นรอดูเหตุการณ์ต่อ สิงเดินเข้ามาหาร่างบาง
อย่างโมโหก่อนจะปัดของบนโต๊ะออกกระจาย
"กุบอกมึงแล้วนะเดียร์"สิงพูดพร้อมกระชากตัว
บางให้ลุกขึ้น เสือไม่ทนดูเขาเข้ามาดึงเดียร์ ออกจากสิงมาหลบหลังตัวเองแล้วผลักไหล่อีก
ฝ่ายให้ถอยห่าง
"เป็นเหี้ยไรมึง คุยดีๆไม่เป็นหรอวะ!!"เสือพูด
ทุกคนมองเหตุการณ์อย่างหวาดเสียว
"สะเออะ!ส่งมันมา!!"สิงสวนกลับแล้วกระชาก
ผมเดียร์ เสือเองก็ใช่จะยอมเขาคว้ามือสิงไว้
ออกแรงบีบอย่างโมโห
"ปล่อย!เหี้ยสิง เดียร์มันเจ็บ!"เสือว่าพยายาม คุมอารมณ์ตัวเองสุดๆ
"เจ็บก็ดี มันจะได้จำว่าอยากเสือกช่วยอริกุ"สิง
พูดจบเสือก็รู้สาเหตุที่ทำให้มันอาละวาดเดียร์
ลึกๆในใจเริ่มรู้สึกผิดที่ตัวเองทำให้เดียร์ต้องเจ็บตัว ถ้าวันนั้นเขาไม่ไปพูดเย้ยไอ้สิง เดียร์อาจจะไม่เจอเรื่องแบบนี้ก็ได้
"ปล่อยมือมึงได้แล้ว เดียร์มันเจ็บนะไอ้สัด!!"
เสือบอก ยังไงวันนี้กุต้องต่อยมึงแน่สิงแต่ไม่ใช่
ที่นี่ เสือคิดในใจ ทำร้ายเดียร์ลับหลังก็ทำให้ เสือโมโหเกินทนแล้วยังจะกล้ามารังแกให้เห็น
ต่อหน้าอีกเสือไม่เอาคืนก็ให้มันรู้ไป
"ฝากไว้ก่อนนะมึง อย่าให้กุเห็นว่าอยู่คนเดียว
นะ มึงเจอกุแน่"ต่อหน้าคนอื่นเขาไม่อยากจะ แสดงให้ใครรู้ว่าเขารู้สึกกับเดียร์เกินเพื่อนเพราะมันเป็นจุดอ่อนเขา
สิงยอมปล่อยแล้วเดินฟึดฟัดออกไป
เสืออยากจะเช็ดน้ำตาแล้วกอดคนตรงหน้าเหลือเกินแต่ก็ทำได้แค่มอง นายเดินเข้ามาหาแล้ว
ชวนเดียร์คุยเรื่องอื่นท่ามกลางสายตาเสือ
ไม่นานโรงเรียนก็เลิก เสือแอบเดินตามเดียร์อยู่
ห่างๆ เดียร์ขับรถกลับไปโดยไม่รู้ตัวว่ามีคนแอบ ตามมา พอเห็นว่าเดียร์ถึงบ้านอย่างปลอดภัย
ก็เลี้ยวรถกลับไปตามนัดของไอ้สิง หลังเคลียร์
เรื่องเมื่อตอนบ่ายจบแน่นอนว่าเสือต้องมาหา
เดียร์อยู่แล้ว