ยิ่งรักยิ่งแกล้ง​(จบแล้ว)​

บทที่23:ความบังเอิญที่ไม่น่าเกิด

เราเลือกหาร้านง่ายๆชิวๆสำหรับคุณสิงที่ห่างจากโรงเรียนโคตรๆ!!แถมยังเป็นทางที่ผมไม่คุ้นเคยอีกนะ เหมือนเขาตั้งใจจะแกล้งผมอ่ะ
....สิบนาทีก่อนหน้านี้.....
"กินที่ไหนดี?"ผมถามขณะที่กำลังเดินมารถ
"อืม..ไม่รู้ว่ะ"สิงตอบแบบไม่ใส่ใจ
"งั้นก๋วยเตี๋ยวหน้าโรงเรียนไหม ใกล้ดี"
"ทำไมอ่ะ กินไกลๆไม่ได้หรอ?"ถามเสียงขุ่น
นี่ผมพูดอะไรผิดไปรึเปล่า รู้สึกว่าช่วงนี้ทำไมอะไรก็ผิด
"แล้วจะไปกินไกลๆทำไม ใกล้ๆก็ง่ายกว่า"ผม
"อืม...งั้นไปกินร้านนี้ดีกว่า"สิง
และนั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้ผมมานั่งเกาะท้ายรถ
สิงอยู่ซึ่งตอนนี้ยังไม่ลงเอ่ยร้านไหนสักที
"อีกไกลไหม"ผมถาม
"จะถึงแล้วๆ"สิงตอบ สิงตอบก่อนจะเลี้ยวซ้าย เข้าร้านอาหารที่อยู่ไม่ไกลบรรยากาศในร้านตกแต่งไปด้วยธรรมชาติประกอบด้วยกิ่งไม้และเถาวัลย์เป็นหลัก มองอีกมุมมันก็ไม่ต่างกับป่า อเมซอนสักเท่าไหร่ ทำไมเขาไม่พาผม ไปหาข้าวกินที่เขาดินให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยล่ะ
"เห็นแบบนี้ อาหารนี่...อร่อยมากเลยนะ"สิง
บอกผมขณะที่กำลังนั่งรอออเดอร์
"รับอะไรดีครับ"พนักงานถาม
"ผักผักบุ้ง ต้มจืด ไข่เจียวหมูสับ ผักคะน้า แล้วก็เป๊ปซี่สอง"ผมไม่ทันได้เอ่ยปาก สิงก็รัวรายการอาหารใส่เด็กเสิร์ฟแบบถี่ๆ
"กินเสร็จไปไหนต่อ"ผมถามสิงไหนๆวันนี้เขาก็เอาวันหยุดผมไปแล้วก็เอาไปทั้งวันเลยสิ-3-
"ไม่รู้ มึงอยากไปไหนอ่ะ"สิง
"กลับบ้าน"ผมตอบแบบไม่ต้องคิด
"น่าเบื่อ อยู่บ้านไม่เห็นมีอะไรน่าทำเลย"
"ก็นอนกับเล่นเกมไง สบายดีออก"ผมตอบ
ระหว่างรออาหารก็มีอะไรบางอย่างที่ทำให้เราทุกคนในร้านพากันมองไม่ละเมื่อเห็น มันคือกลุ่มวัยรุ่นอายุราว29-21ปีที่ผมค่อนข้างมั่นใจว่าจะต้องเป็นคนที่ผมเคยรู้จักแน่แต่นึกไม่ออกนี่สิ หนึ่งในกลุ่มนั้นหันมามองผมก่อนจะ คลี่ยิ้มเต็มที่
"น้องลูกชิ้นนนน!!"เขาชี้มาทางผมแล้วตะโกนเสียงดังจนคนในร้านมองมาทางผมเป็นตาเดียวโดยเฉพาะคนที่นั้งตรงข้ามกับผม เพียงคำว่าลูกชิ้นก็ทำให้ผมจำเขาขึ้นมาได้ต้นเหตุที่ทำให้ผมเจอสิงซ้อมเพราะผมช่วยเขาคนนี้ไว้ พี่นักวิ่ง เจอกันจังๆแบบนี้ทีนี้ผมจะโดนอะไรจากสิงซ้อมอีกไหมเนี่ยยย พ่อแก้วแม่ขวดช่วยหนูด้วย
"ใคร!?"คำๆเดียวที่ออกมาจากปากสิงทำให้ผมสัมผัสได้ถึงความรุนแรงที่กำลังจะตามมา
"พี่...กระทิง"ผมพูดประโยคหลังให้เบาที่สุด เท่าที่จะทำได้
"มาทานข้าวกับใครครับผม"พี่กระทิงถามพร้อม
เดินตรงมาที่โต๊ะ ทั้งคู่หันหน้าไปมองกันก่อน ทุกอย่างจะเงียบ เป็นไปได้ตอนนี้ผมอยาก หายตัวไปจากจุดๆนี้จังเลย พี่กระทิงทิ้งตัวลงนั่ง
ข้างๆผม ตามด้วยพักพวกที่เหลือที่นั่งลายล้อม รอบผมและสิง สิงยังคงนิ่งไม่แสดงอาการ อะไรออกมาต่างจากผมที่ตอนนี้ได้แต่นั่งเกร็งและภาวนาขออย่าให้พวกมึงตีกันเลยนะ อยู่ในใจ
"พี่คิดว่าไอ้เสือมันหวงก้างเลยบอกว่าเดียร์กิ๊กกับมัน"พี่กระทิงพูดพร้อมกับหยิกแก้มผมเล่น
"เกี่ยวอะไรกับกูวะ"สิงพูดเสียงนิ่ง ทำไมมันถึงได้นิ่งขนาดนี้นิ่งจนผมรู้สึกกลัว
"ก็มึงกับน้องเดียร์ไง"
"ประสาทเชื่อไอ้เสือก็ออกลูกเป็นควายไป"สิงพูดอย่างไม่เกรงกลัว สิงเอ้ยยช่วยดูสถาน การณ์ตอนนี้ด้วยว่ามึงไม่มีพวก!!
"มึงนี่ปากเก่งตลอดเลยนะช่วยแหกตาดูด้วยว่ามึงมากับเดียร์"พี่กระทิงพูดพร้อมส่งยิ้มเจ้าเล่ห์
"แล้วเกี่ยวอะไรกับมันวะ?!!"ครั้งนี้สิงขึ้นเสียง
อย่างเห็นได้ชัด
"หึหึหึ เกี่ยวเต็มๆเลยล่ะสิงเอ้ยย...สนุกก็ตรงนี้แหละ"พี่กระทิงพูดอย่างอารมณ์ดี
ให้ตายเถอะเขาคุยอะไรก้านน><
สิงเตรียมพุ่งใส่พี่กระทิงแต่ถูกพวกพี่กระทิงที่นั่งอยู่ด้านหลังล็อกไหล่ไว้ พี่กระทิงกระชากผมเข้าไปหาตัวเองก่อนจะใช้นิ้วเกลี่ยแก้มผมเล่น ผมเองก็ใช่จะยอมให้เขาทำตามใจชอบแต่ผมสู้แรงเขาไม่ไหวT-T
"สัด!!มึงเอามือออกเดี๋ยวนี้เลยนะเว้ย!!"สิงพูดพร้อมกับมองขวางใส่
"ขอร้องกุดิ เดียร์โชคร้ายมากเลยนะ ที่มากับมัน"พี่กระทิงหันมาบอกผม
"เลือกมาว่าจะมากับพี่หรืออยู่กับมัน?"พี่กระทิง
ถาม ทำไมต้องให้ผมเลือก นี่พวกเขาทำอะไรอยู่เนี่ยยยย>< จอมจ๋า..เดียร์อยากกลับบ้าน สิงมองผมด้วยสายตาเดา
ออกยากก่อนจะหลบ
"ถ้าเดียร์เลือกพี่ พี่จะไม่ทำอะไรเดียร์เลยแต่ถ้า
เดียร์เลือกมันรู้ใช่ไหมว่ามันจะเป็นอย่างไร"
นี่คือเนื้อแท้ของไอ้กระทิงป่าหรอเนี่ย น่ารังเกียจ
"ผมเลือกเพื่อนผมพี่อย่ามาก่อกวนเราได้ป่ะ"
ผมถามอย่างหงุดหงิด นี่ผมคงจะโมโหหิวแน่ๆ
"หื้มม ปากดีแบบนี้เดี๋ยวก็ตายคาอกพี่หรอก"
ไอกระทิง(?)พูดออกมาอย่างไม่อายปากเลยหรอ นี่ผมนั่งฟังยังขยะแขยงเลย
"อย่ามาโดนตัวผม พี่มันนิสัยไม่ดี" ผมพูดตามความคิด
"น่ารักแบบนี้พี่ชักจะอดใจไม่ไหวแล้วนะ"ไอ้กระบือสันขวาน(?)มันพูดพร้อมโน้มตัวลงหาผม
"เหี้ยเอ้ยย!! "
ผวะ!!! โครม!!!
สิงสะบัดพวกที่เกาะแกะออกก่อนจะเหวี่ยงหมัดใส่หน้าไอ้กระทิงตามด้วยฝ่าตีนแล้วดึงผมออกมา แล้ววิ่งออกจากร้านคงไม่มีใครนั่งอยู่เฉยๆ ถ้ารู้ว่าสิ่งที่ตามมาคือฝ่าเท้าของพวกไอ้กระบือ
เราขี่รถหนีไอ้กระบือป่าอยู่นานกว่าจะหลบพ้น
ก็เล่นเอาซะน้ำมันรถแทบหมด
"สิง เราอยู่ไหน?" ผมถามคนตัวใหญ่ที่นั่งอยู่ในศาลา ก่อนหน้านี้รถเรามีน้ำมันแต่ตอนนี้มันหมดและรถก็มาดับอยู่หน้าโรงแรมแห่งหนึ่งในย่านนั้น
"แถวบ้านกุ"สิงตอบหน้าตาย
โอ๊ย...อยากกลับบ้านนนน ข้าวเที่ยงก็ไม่ได้กิน
น้ำมันรถก็หมดแถมยังเจอพวกไอ้กระบือไล่กระทืบอีก ชีวิตมันเศร้าอะไรอย่างนี้
ทำไมผมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย
นึกแล้วก็โมโหคนที่ลากผมมาเจอเรื่องแย่ๆ
ก็รู้ว่าไม่ใช่ความผิดเขาแต่ผมจะโกรธ ใครจะทำไม โมโหหิวนะรู้ไหม><
"มึงทำหน้าแบบนั้นหมายความว่าไง โกรธที่กุพามาเจอเรื่องแบบนี้หรอ!!?" สิงถามผมด้วยน้ำเสียงหาเรื่อง ให้ตายเถอะเขารู้ได้ไงกัน ผมไม่ตอบ
"หึ ไม่ตอบ งั้นมึงก็หาทางกลับบ้านเอง
แล้วกัน!!!"สิงตวาดผมก่อนจะเข็ญรถไปรอที่ร้านอาหารที่อยู่ถัดจากโรงแรม นี่เขาพาผมมาลำบากแล้วยังจะไล่ผมอีกหรอ!!
ไอ้บ้าสิงงง>< รู้งี้ปล่อยให้ไอ้กระบือกระทืบ ซะก็ดี ชีวิตผมเจอแต่คนนิสัยไม่ดีทั้งเสือทั้งสิง
ในเมื่อสิงไล่ผมแล้วผมจะหน้าด้านตามเขาไป ทำไม ผมเดินแยกออกมาอีกซอยหนึ่ง แล้วใช้เซ็นต์การเดาในการเลือกทางกลับบ้าน ผมไม่ง้อเขาหรอก มือถือผมมี ผมใช้GPSก็ได้