ยิ่งรักยิ่งแกล้ง​(จบแล้ว)​

บทที่25:คงต้องค้างที่นี่

"อยากกลับบ้าน"ร่างบางพูดพร้อมเบะปากเตรียมร้องไห้
"มันดึกแล้ว นอนนี่แหละพรุ่งนี้ค่อยกลับ"สิงว่า
"อยากกลับบ้าน...อื้อ.."เดียร์เริ่มร้อง
"มึงอย่าร้องได้ไหมกูไม่ชอบ!!"สิงดุ ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาข้างๆอีกฝ่าย เดียร์เองก็ขยับตัวหนี ทำให้ร่างสูงกระตุกคิ้วอย่างหงุดหงิด
"ขยับหนีทำไม?"สิงถามทันทีที่นึกขึ้นได้ว่าเดียร์ยังโกรธเขาอยู่
"อื้อ...อยากกลับบ้าน.."ร่างบางพึมพำประโยค เดิมๆ
"ก็นอนที่นี่แหละเดี๋ยวพรุ่งนี้ไปส่ง"สิงพูดเสียง
เรียบแต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่เดียร์อยากได้ยิน ร่างเล็กพอจะเดาออกว่าสิงคงไม่ยอมให้เขากลับคืนนี้แน่
"อยากโทรหาจอม"ครั้งนี้เดียร์หยุดร้องแล้วพูดดีๆ กับสิง
"หึ ไปอาบน้ำซะเดี๋ยวจะลงไปทำกับข้าวให้กิน
ถ้าหิวก็กินขนมในตู้ก่อน" สิงบอก
"ไม่....อื้อ"เดียร์ตอบพร้อมร้องไห้อีกครั้ง
"โอย...เดียร์ กุต้องทำไงมึงถึงจะเลิกร้องวะ?"
สิงถามอย่างอ่อนใจ เขาไม่เคยเจอผู้ชายที่ไหน
เจ้าน้ำตาขนาดนี้มาก่อน
"ก็โทรหาจอมสิ ไม่งั้นก็ไปส่งบ้าน..อื้อ"เดียร์
งอแงหนักขึ้น
"มันไกลเข้าใจไหม อยู่นี่มันเป็นอะไรห้ะแค่ คืนเดียว ทำไม อยู่นี่มันหนักใจมากหรอ"สิง
"อื้อ..ไม่เอา ไม่อยากอยู่ ไม่ชอบ ฮื้อ.."เดียร์
ตอบไปร้องไป
"ทำไมไม่อยากอยู่ ไม่ชอบคืออะไร"สิงถาม อย่างสนใจอยู่ไม่น้อย
"ไม่ชอบๆอื้อ.. ไม่ชอบหน้า"คราวนี้ตอบ แล้วหันหลังให้ สิงอึ้งไปพักหนึ่งก่อนจะหันตัว
อีกฝ่ายให้มาทางเขา
"ไม่ชอบหน้า นี่คือกุหรอ"สิงถามเสียงเศร้า
วันก่อนยังดีๆตอนนี้ถูกไม่ชอบหน้าซะแล้ว
ร่างบางไม่ตอบอะไรนอกจากสะอื้น
"ทำไม ตอบหน่อยได้ไหม"สิงถามพร้อมกับกำ
ชายเสื้อตัวเองแน่น
"ม่ายย..อื้อ ไม่อยากยุ่ง" เดียร์บอกกลับแล้วหันหน้าหนีไปด้านอื่น
"ขอร้อง..ล่ะ"สิงเริ่มน้ำตาคลอ เดียร์มองคนถามด้วยภาพไม่ชัดเจน
"สิง อื้อ..นายไล่ฉันให้หาทางกลับบ้านเอง อึก
รู้ไหมว่ามันน่ากลัว..ฉันไม่เคยมาที่นี่ ฉันหลงทาง เหนื่อยก็เหนื่อยหิวก็หิว ฮื้อ..แล้วยังจะต้องเจอคนอื่นหาเรื่องอีก อื้อ..ไม่เอาแล้ว...ไม่อยากอยู่ด้วยแล้ว..อยากกลับ
บ้าน อื้อ..คนบ้าอะไรขับรถก็เร็วมันน่ากลัวนะรู้ ไหม อื้อ.. แล้วยังจะบอกว่าจะพาไปหาคนที่ชื่อ
เซ่ยอีก อยากให้ฉันถูกมันทำร้ายนัก แล้วจะพามาที่นี่ทำไมไม่ปล่อยให้อยู่กับพวกมันเลยล่ะ อึก ฮื้อ..."เดียร์พูดจบสิงก็เข้าใจ
"ที่ไล่อ่ะพูดเล่น ไม่คิดว่าจะทำจริงขอโทษ
แล้วที่ขับรถเร็วแค่อยากจะให้กอด...หมายถึง
อยากให้สนใจ แล้วที่บอกว่าจะพาไปหาเชี้ยเซ่ย
แค่ขู่ ใครมันจะบ้ายอมให้คนอื่นมาทำแบบนั้น"
สิงพูดจบก็เช็ดน้ำตาบนใบหน้าหวานจนหมด
"ขอโทษที่ทำให้เจอแต่เรื่องแย่ๆ ขอโทษที่ทำให้เสียใจ ขอโทษที่ปากเสีย
ขอโทษจริงๆ "สิงดึงร่างบางมาซุกอกแล้วกอด แน่ๆจนหายอยาก และยังคงสัมผัสได้ถึงแรง สะอึกสะอื้นของร่างเล็กอยู่บ้าง
"ไม่หายโกรธหรอก!"ร่างบางตะคอกใส่
"ต้องทำยังไง"สิงถาม
"ไม่มีทาง!!"เดียร์ตะคอก มันไม่ต่างอะไรจาก เด็กดุคนโต ภาพตรงหน้าเลยดูน่ารักซะมากกว่า
"ไปอาบน้ำไป เดี๋ยวหาข้าวให้กิน"สิงพูดก่อนจะ
หาชุดให้เปลี่ยนส่วนตัวเองก็ไปทำกับข้าว
....20นาทีต่อมา....
สิงจัดเตรียมโต๊ะอาหารรอเรียบร้อยจะเหลือก็แต่แขกที่อาบน้ำบนห้องไม่ยอมลงมา สิงเดินขึ้นมาตามก็เห็นร่างบางนอนหมุนตัวไปมาบนเตียงกว้าง เห็นแล้วก็อยากจะกอด
ร่างหนาเคาะประตูห้องก่อนจะเดินเข้ามา
"ลงไปกินข้าว หิวไม่ใช่หรอ นี่จะสามทุ่มแล้ว" สิงบอกอีกฝ่ายที่ปั้นหน้างอ
"ไม่"เดียร์พูดเสียงแข็ง
"มีผัดผักบุ้ง กับต้มจืด แล้วก็ไข่เจียวไม่กินจริงดิ" สิงถาม
"เฮ้อ...เออก็ได้"เดียร์แทรงทำเป็นถอนหายใจ
สิงรู้ทันเลยไม่ได้ท้วง ร่างบางเดินผ่านไปอย่าง
อารมณ์ดี
"เดี๋ยว!!!"สิงดักร่างบางไว้
"คอ!!ไปโดนอะไรมา!"สิงถามอย่างหงุดหงิด
เดียร์รีบตะคุบคอแล้วทำเนียนลงไปด้านล่าง
ร่างโปร่งยังคงไม่เลิกสงสัย ทั้งคู่ร่วมโต๊ะอาหารด้วยกันโดยสิงจะรอบมองที่
ต้นคอคนตัวเล็กเป็นระยะๆ
"ที่คออ่ะ ไปโดนอะไร"น้ำเสียงเรียบๆที่ไม่พอ ใจถูกส่งออกมาโดยสิง เดียร์ไม่ตอบก่อนจะเดินไปนั่งเล่นที่ชิงช้าหน้าบ้าน ร่างเล็กเปิดมือถือของตัวเองที่
ชาร์จแบตเตอรี่แล้วขึ้น ก็พบเบอร์ที่ไม่ได้รับ จำนวนหกสิบกว่าสาย
จอ 14
เสือ37
สิง21
พรุ่งนี้เขาคงถูกจอมเช่งหัวเป็นแน่ แต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเสือถึงโทรเยอะขนาดนี้
พอดูอีกรายชื่อว่าเป็นใคร เดียร์ก็หงุดหงิดขึ้นอีก เป็นคนไล่เขาแท้ๆแล้ว จะโทรหาเขาทำไมกัน
"ใครน่ะ!? โจรหรอ?"เสียงเด็กผู้ชายวัยสี่ขวบ
ดังขึ้น ทำให้เดียร์หันไปสนใจ
"ไม่ใช่ครับ"เดียร์ตอบกลับ เด็กน้อยเดินเข้า มาหาร่างบางแล้วนั่งลงข้างๆ
"งั้นพี่สาวก็เป็นแฟนพี่สิง"เด็กน้อยว่า
"อย่างนั้นยิ่งไม่ใช่ใหญ่ พี่เป็นผู้ชายครับ"เดียร์
"อ่อ..กินข้าวรึยังที่บ้านผมมีข้าวนะ"เด็กน้อย
เชิญชวนทำเอาคนฟังหลุดยิ้มในความมีน้ำใจ
"พี่ทานมาแล้วครับผม"เดียร์
"พี่ชื่ออะไร"เด็กน้อยจอมสงสัยถามต่อ
"เดียร์ครับ แล้วน้องอ่ะ"เดียร์
"หมีครับ"เด็กน้อยตอบ
"ทำไมไม่มาอยู่บ้านกับสิง แยกอยู่ทำไม"เดียร์
ถามเพราะสงสัยตั้งแต่เข้ามาแล้ว ทุกคนอยู่ด้วย
กันยกเว้นสิงที่อยู่บ้านหลังนี้คนเดียว
"พี่สิงไม่ชอบให้ใครยุ่ง"หมีตอบ
"พี่สิงอารมณ์ร้ายหรอ"เดียร์ถาม
"พี่สิง ขี้โมโห ทุกคนกลัว ไม่มีใครกล้าขัดใจพี่
สิง พี่เดียร์ผมอยากนั่งตักพี่"หมีกล่าว
"ม่ะๆ แล้วน้องหมีกลัวสิงรึเปล่า"ร่างบางอุ้ม ตัวเล็กขึ้นตักแล้วโยกชิงช้า
"กลัวตอนโมโห"หมีตอบ
"เดียร์.....อยู่ตรงไหน"เสียงโวยวายดังจากใน
บ้านทำให้เด็กในอ้อมแขนลุกลี้ลุกลน
"ไม่ต้องกลัวอยู่กับพี่ สิงไม่ทำอะไรหรอก" เดียร์บอกคนตัวเล็กกว่า ก่อนที่ร่างโปร่งจะเดิน
มาหาตัวเอง
"อยู่นี่เอง เฮ้ยไอ้หมีทำไมยังไม่นอนกลับบ้าน
ไปได้แล้วไป"สิงพูดเสียงเรียบแล้วทำท่าจะอุ้ม
เด็กอวบจ่ำม่ำออกจากร่างบางของเขา
"ไม่"เดียร์พูดขึ้น ทำให้สิงหยุดการกระทำและ
ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆเดียร์
"มันดึกล่ะ เด็กควรจะนอน!"สิงบ่น
"หมีง่วงหรือยางงง?"เดียร์ถาม
"ไม่ง่วงครับ หมีอยากอยู่กับพี่เดียร์ก่อน"
"แต่มันดึกแล้วน้าา..งั้นหมีมานอนกับพี่ไหม"
ร่างบางพูดจบทำเอาเจ้าของบ้านที่มองอยู่นาน
คิ้วกระตุก
"ไม่ได้!กุไม่ชอบให้เด็กมาวุ่นวายที่นี่!!"