~~Karanlık Ruhlar~~

Bölüm 4: Oyun Zamanı ~~

Selamlar Millet! (:

Evet, biliyorum bugün perşembe değil amaaaa bugün benim canım Merve Nur'umun mrvnr1905 doğum günü ve o, benden çokkk uzakta. Eh hal böyle olunca da fiziksel olmasa da manevi bir hediye vereyim istedim, kuzuma. Canımmmm, doğum günün kutlu olsun. 🎉🎉🎉
Nice huzurlu, sağlıklı ve mutlu yılların olsun. (Benim de olduğum yıllar tabi ki de *-*) Çok değerlisin ve çokkk seviliyorsun! ❤❤ Öperim ki kocamannnnnn :* 😘😘😘

Keyifli okumalar! 

***

4. Bölüm

Toplantı bitip de herkes yavaş yavaş ayrılırken odadan Savaş, burnundan soluyordu. Bu iş, onun için çok önemliydi. Bu ihaleyi kaybetmesi demek yıllarca inşa etmek için savaştığı şirketi başta olmak üzere her şeyi kaybetmesi demekti. O şirketi ele geçirmek için yıllar içinde adeta boka batmış ve her türlü pisliğe bulaşmışken şimdi bir yeni yetmenin kendisini alt etmesine izin veremezdi!

Hırsla yerinden kalkarken kendisine korkuyla bakan asistanına öldürürcesine bir bakış atıp çantasını ve bilgisayarını toplaması emrini verdi. Toplantı odasının çıkış kapısına doğru yol almadan hemen önce son kez o buz mavisi gözlerle karşı karşıya gelirken gözlerinden ateşler saçıyordu ama hayatında ilk defa bakışları, karşısındaki adamda istediği etkiyi yaratmadığı gibi onun soğukluğu karşısında tükenip gidiyordu. Damarlarındaki kanda akan öfke neredeyse somut bir hal almıştı. Bir an daha düşünmeden terk etti toplantı odasını. Asansörde geçirdiği birkaç dakika öfkesini daha da harlamıştı. Şirketten çıkıp arabasına bindiği an telefonunu eline alıp en güvendiği adamını aradı.

"Bana hemen bugünkü toplantıya katılan ve işi elimden alan piç ve onun destekçisi olan herif hakkındaki her şeyi bulacaksın! Analarından çıktıkları andan itibaren aldıkları her nefesin bilgisini istiyorum. Hemen!" deyip kapattı telefonu. Onun görüşmeleri de böyleydi işte, insanlara karşı asla tolerans göstermezdi. Onun için çalışıyorsanız onun mallarıydınız. Sizi istediği zaman, istediği şekillerde kullanırdı. Nasıl olduğunuzu, isteyip istemediğinizi sormazdı. Eğer o istiyorsa sizin ne istediğiniz ne hissettiğinizin bir önemi yoktu.

Barlas, suratına kapatılan telefonla birlikte dişlerini sıkmış, telefonu neredeyse parçalayacak kadar yoğun bir kuvvet ile yumruk yaptığı elinde kıstırmıştı. Yıllardır bu adama karşı gösterdiği müsamaha dayanılır gibi değildi ama hayatı tam da boka sarmışken ve yaşaması yalnızca bir saniyelik bir karara bağlıyken ona hayatını bağışlayan kişiydi Savaş. O yüzdendi yıllardır yanında olup ona sadıkmış gibi davranması. Aslında istediği an alaşağı edebilirdi onu. Her şeyini elinden alabilirdi. Tüm adamlarını yıllar içerisinde kendi seçmiş, o, sıcacık ve güvenliği hat safhada olan şirketinde her hafta değiştirdiği fıstık gibi sekterleri ve asistanları ile gününü gün ederken kendisi İstanbul'daki her türlü pisliği öğrenmiş, birçok gücü eline geçirmişti. Ama umurunda değildi. Savaş'ın adını kullanmak, kendi adını kullanmaktan daha iyiydi. Gün gelip de işler istediği gibi gitmezse bok yoluna giden kendisi olmayacaktı. Bu düşünce ile yüzünde şeytani bir tebessüm belirirken yer altı dünyasının en iyi hackerlarından birini aradı. Tabi ki de yer altı dünyasının o öldürücü karanlığını ve kimi nasıl elinde tutması gerektiğini, hayatta kalmak için ne yapması gerektiğini avucunun içi gibi biliyordu. Tıpkı kimin ne işe yaradığını bildiği gibi...

Yalnızca birkaç saat sonra Ateş ve Azad'a dair tüm bilgiler, fotoğrafları ve birçok önemli belgenin fotokopisi ile birlikte masasında dururken geriye doğru yasladığı sandalyesinde oturmuş, viskisini yudumluyordu. O bilgileri Savaş'a henüz vermeyecekti. Adamın sinirden kudurması ve bilgiler için kendisini yeniden araması için bir süre daha beklemesi gerekiyordu. Savaş'ın kendisine muhtaç olması hayvansı bir tatmin yaşatıyordu ruhuna.