~~Karanlık Ruhlar~~

Bölüm 19: Geçmişle Yüzleşme - Part I ~~

Selamlar,

Yeni bir bölümle geldim. Son birkaç bölümdür gördüğüm kadarıyla aramıza yeni yeni katılan okuyucular var bunun beni ne kadar mutlu ettiğini tahmin bile edemezsiniz...

Ard arda bölümleri okuyup oy veren, yorumlar yapan ve yeni bölüm bekleyen birilerinin olduğunu bilmek ilham verici.

Hepinize benimle olduğunuz için çok teşekkür ederim.

Keyifli okumalar! ~~

***

19.Bölüm:

Yalçın'ı zorla arabanın arka koltuğuna yatırdıktan sonra Aymira ve Kumru'nun yanına gitmek istese de kendine engel olmuştu. Neredeyse bir saattir otelin karşısındaki gölgelik bir yerde oturmuş, bekliyordu. Nihayet Aymira'dan gelen mesajla hemen telefonunu eline aldı.

"Kumru'yu yatırdım. Biraz dinlenmesi onun için iyi olacak."

"Tamam, çok iyi düşünmüşsün. Bu durumu çözeceğim merak etme, ikisinin de bu şekilde üzülüp kendilerini mahvetmelerine izin vermeyeceğim."

"Bilmiyorum ama belki de bir süre birbirlerinden ayrı kalmaya ihtiyaçları vardır..."

"Öyle olduğunu mu düşünüyorsun, gerçekten?"
"Bilmiyorum Azad, ben insanların aralarındaki ilişkiler nasıldır, nasıl olmalıdır bilebilecek en son kişi bile değilim..."

"Afedersin ben kendini kötü hissetmen için söylememiştim. Her ne olursa olsun sen de bir kadınsın o yüzden Kumru'yu şu anda benim anladığımdan çok daha iyi anlıyorsundur diye düşünüyorum o yüzden gerçekten sen ne düşünüyorsan öyle yapalım."
"Ben kimse için karar veremem. Üzgünüm..."

"Aymira, bak biliyorum sen hepimizin yaşadığından çok çok daha zor şeyler yaşadın, insanlardan, hayattan hep korktun, hep kaçtın ama Aymira ile aranızda bir bağ olduğunu biliyorum, görüyorum. Onu sevdiğini, bağlandığı ve tıpkı benim gibi onların mutlu olması için elinden gelen her şeyi yapacağını biliyorum. Bu konuda senin desteğine ve yardımına ihtiyacım var lütfen kaçma, benimle ol..."

Genç kız, gözünde yaşlarla okudu Azad'dan gelen son mesajı. Yüreğindeki korku, Kumru'nun halini gördüğü o ilk andan beri içinde filizlenen çaresizlik duygusu, kaçıp saklanma dürtüsü ruhunu ele geçirmek için savaşıyorken Azad'ın söyledikleri... Kendisine bir kez daha düşünme izni vermedi ve bir mesaj daha attı.

"Tamam... O halde bence İstanbul'a dönelim..."

Azad'ın yüzündeki tebessüm umudun müjdeleyicisi gibiydi. Gelecek için atılacak daha birçok adım vardı. Hemen Mehmet'i aradı. Otele geri dönüp odanın ödemesini yaptıktan sonra kapıda bir taksinin hazır beklemesini söyleyerek oradan ayrıldı. Eve vardıklarında Yalçın'ı uyandırdı.

"Kardeşim kalk hadi, 2 saat sonra uçağın var, anca yetişirsin," dedi.

Yalçın bütün gece boyunca Kumru'yu izlemiş, ne yapacağını düşünmüş ve bir an olsun uyuyamış olduğundan Azad kendisini arabada yatmaya zorlayınca adeta sızmıştı. Kafası çatlar bir vaziyette kendine gelmeye çalışırken dostunun söylediklerini idrak edememişti.

"Ne uçağı be? Dur bir kendime geleyim."

"Aymira, İstanbul'a dönmenin herkes için en iyisi olacağını düşünüyormuş, açıkçası ben de öyle düşünüyorum. Döner dönmez babanı araştırmalıyız, gerçekten öldü mü? Ölmediyse nerelerde saklanıyor, senden ne istiyor? Ve en önemlisi Kumru'nun seni affetmesini sağlamak için ne yapmamız gerekiyor?"