The Elven King

4) The Elven King

Het gele licht uit de oude lamp mengde zich met het witte licht van de Ledlamp.
"Zo moeilijk was die afdaling niet. Toch?"
Thomas legde een hand op zijn helm en bewoog hem een beetje. Zo stond de helm weer recht op zijn hoofd. "Ik ben niet zo fijn gebouwd als jij."
Lena moest lachen.

Ze waren net door de kathedraal van de grot gegaan en door een fijne opening in de wand van de grot gekropen. Ze stonden in een kleine open ruimte. Lena kijkt op haar horloge. "Mooi op schema, we hebben drie uur nog om de ruimte achter de tunnel te ontdekken voor we weer naar boven moeten."

"Net of jij let zo hard op de tijd. Jij kruipt toch door. Niets houdt jou uit de grotten weg." Thomas heeft 100% gelijk.

De volgende tunnel zou volgens de schattingen 7 m lang zijn. Wat erachter ligt zou naar alle waarschijnlijkheid een nog grotere ruimte zijn dan de nu al grote ruimte die de kathedraal genoemd wordt. Stalactieten en stalagmieten die een betoverend beeld scheppen en donkere puntige schaduwen werpen die ze kan laten dansen samen met haar door de lamp op haar hoofd.

Traditioneel worden in veel grotten de grote ruimtes kathedraal genoemd. Ze zou liever zelf een naam geven als zij de eerste zou zijn. En ze is de eerste. Maar dan moet ze veilig en wel de tunnel door.
De eerste tunnel was maar recentelijk ontdekt doordat niemand in de grot toegelaten was en dus ook niemand onderzoek deed. Tot ze toestemming kreeg van de overheid. Als archeoloog en antropoloog met jaren lang ervaring in grot onderzoek was de overheid gezwicht.

Wie weet welke soort mens of mensachtige ze er zou kunnen vinden. Of muurschilderingen of voorwerpen. Maar dan moet ze eerst die tunnel door.

Ze neemt de houweel en haar vertrouwde oude lamp met geel licht. Zolang deze zou werken wilde ze geen nieuwe. Kwestie van principe. Zulks dergelijk spul als uit grootouders tijd maken ze niet meer. En dat telt voor veel zaken. Ze neemt haar walkietalkie beet.

"Lena voor basis. Het is 11:56, ik ga nu de tunnel in."
"Gegevens genoteerd, succes! En voorzichtig met de houweel. Laat niets instorten."
"Ik zal voorzichtig zijn."

Thomas wist al dat haar vorm van voorzichtig zijn haar eigen zin doen betekend. En dat betekend ook dat ze pas als ze in de problemen komt de regels zal volgen.

Voorzichtig zet ze haar gelaarsde voet op een rots blok en hijst zich in de tunnel. De lamp en het houweel voor haar uitduwend. De tunnel is net groot genoeg voor haar. Het is er nat. Steen kleurig water vindt zijn weg tot tussen haar kleding en haar handen waren al vies van de eerste tunnel.

"En?" roept Thomas?
"Het is hier erg nat en tot nu toe breed genoeg voor mij. Ik denk wel dat jij het moeilijker gaat krijgen."
Thomas zuchtte ontmoedigd.
"Ik denk dat ik halfweg ben. Het laatste stuk van de tunnel loopt wat omhoog dus ik zie de rest van de grot nog niet."

Eindelijk kan ze zich naar het eind van de tunnel hijsen. De houweel, die ze nog niet nodig gehad heeft hangt ze over de rand van het waterput vormige tunnel einde. De lamp houdt ze omhoog. Met de andere hand en haar voeten aan weerszijden van de tunnel kan ze zich omhoog hijsen.

"En?" roept Thomas.
Maar Lena is sprakeloos. Overal om haar heen hangen stalactieten majestueus aan de golvende gewelven boven haar. Stalagmieten zoeken zich statig en gestaag een weg naar boven. Een stroompje met kristal helder water krult door de enorme stenen kolossen die ooit water waren geweest en door de grond heen was gesijpeld.

Voorzichtig klimt ze uit de put. Het houweel laat ze hangen, de lamp zet ze naast de put neer. Met haar go pro en koplamp heeft ze genoeg. Voorzichtig loopt ze de immens grote hal in.
Dit is gaan kathedraal meer, dit is meer. Dit is kolossaal, gigantisch, buiten proportioneel. Nog nooit had ze zo een grote grot ontdekt, laat staan ooit gezien.

De totale grot heet Naledi. De sterren grot. Een plaatselijke term van de Zuid Afrikaanse bevolking. Er was net nog een mensachtige gevonden die onmiddellijk de Homo Naledi genoemd werd. De Sterrenmens'. Daarom was de grot ook toe. Niemand mag iets beschadigen. Naledi... Nou, dan is dit de 'Hemelgrot". Flauw misschien maar dit is alles wat ze ooit gehoopt had.

Zonder na te denken spreidt ze de armen en begint ze zachtjes om haar as te draaien terwijl ze neuried.

"Mag ik komen?"
Het is Thomas.
"Even niet." zegt ze zonder nadenken.
Thomas vraagt gelukkig niet waarom en blijft waar hij is.

Lena is in haar hemel nu.

"Zij is het. Het kan niet anders. Zij is uitverkozen ik voel het!"
Verbaasd blijft Lena staan. "Thomas was jij dat?"
Maar niemand antwoord. Ze meende mensen te horen. Maar het was niet iets dat ze verstond. De wind kan niet. Dat is een domme uitdrukking en dat kan niet zo diep onder de grond. Het water dan?

"Is hier iemand?"
Een beangstigend gevoel besluipt haar. Snel loopt ze naar de tunnel terug en neemt de grote lamp en de houweel.

Voorzichtig begint ze de grot te doorzoeken. Alles is er zo dood en zo levend als een grot hoort te zijn. Maar een levend wezen is er niet. Of daar vergist ze zich in.

Achter een grote stenen zuil staan twee mannen. Ze zijn redelijk groot. Beiden hebben ze het gezicht van een topmodel. Jong, een beetje bleek en strakke uitdrukkingen. Beiden dragen ze een tuniek in een vreemd uitziende stof. De oudste van de twee, ook al lijken ze beiden jong, draagt er een mouwloos vest over. Met een lange sleep en losse arm openingen. Over hun hoofd met lang, donker en sluik haar dragen ze een metalen hoofdband. Ze dacht dat het ijzer was, gekruld en met mooie steentjes als afwerking in het midden.

Maar het mooiste was, en dat durfde ze amper te geloven, waren hun subtiele, puntige oortjes.

Ze liet de houweel vallen. De jongste liep op haar af. Ze deed een stap achteruit. Hij maakte een zwijgend gebaar. Uit het niets haalde hij een smalle reep stof. Op een manier protesteerde ze niet. Haar helm werd afgenomen, de blinddoek werd haar voorgedaan. Haar muts lieten ze aan. Alles verliep in stilte. Zonder beweging, zonder nadenken.