The Elven King

17) The Elven King

Aan de rand van de berg met grot openingen en uitgehakte zalen waar de Elfen in wonen was de markt. Op rotsblokken stonden schalen, potten, voorwerpen, zakken en nog veel meer ten toon gesteld. Alles verliep in absolute rust. Vooral omdat het einde van de dag naderde.

Elfen van schijnbaar alle leeftijden praten om de beurt tegen elkaar.
"Zo had ik me nooit een markt kunnen inbeelden." mompelt Lena.
"Nee?" vraagt Allene "hoe dan wel?"

"Wel. Er zijn allemaal kraampjes en als het een markt is voor spullen, wat wij een rommelmarkt noemen, dan zijn het meestal mensen die hun oude spullen verkopen en zitten rustig in een speciaal afgesproken plaats. Mensen die groenten en zo verkopen die reizen rond met grote kramen en dan roepen ze door elkaar om klanten te lokken en het is er druk. Dit is zo anders!"

"Is alles bij jullie zo druk?"
"In de tijd dat de Urdún nog boven leefden niet. Dan was bijna iedereen boer of handelaar en werkte je heel het jaar door. In mijn tijd,.. Laat ik het beschrijven met één woord; chaos. Tijd kist geld, er is van alles te doen, dit moet geregeld worden, daar moet ik op tijd raken, die persoon moet ik nog spreken en die moet me dat voorwerp nog terug geven... Zo iets ongeveer. Stilte en rust zijn zeldzaam. Vooral stilte. Heel veel mensen zouden de rust van jullie koninkrijk nodig hebben maar als ze zóuden komen zouden ze het onmiddellijk saai vinden hier. Jullie zullen als ouderwets of middeleeuws of weet Joost veel wat genoemd worden... Het is erg gesteld daarboven. Jullie denken een probleem te hebben met jullie verdorrende planten, wij kappen en vergiftigen alles zelf! Niet letterlijk maar grote bedrijven doen het en we weten het en doen er niets aan."

Allene was bleek geworden (zo ver een Elf dat nog kan) en geschokt.
"Ik wil nooit naar jou wereld toe denk ik."

Lena had misschien wat overdreven maar een leugen is het niet. En dat voelde Allene tot in het diepste van haar botten.
Toch wou ze nog één ding weten, "wat zijn middeleeuwen?"
Lena moest lachen.

"Zo noemen wij de periode waarvan de Urdún komen. Mensen geven graag namen aan van alles en nog wat. Zelfs verschillende namen voor verschillende perioden."

Allenes nieuwsgierigheid was genoeg geprikkeld.
"En hoeveel jaar later leef jij dan middeleeuwen?"
"In mensen jaren? Om het makkelijk te houden, neem vijfhonderd jaar."
"Dat is niet lang."
"Nou Allene, in mensen jaren is dat ontzettend lang."

Allene dwaalde van het gesprek af toen ze iets zag liggen dat haar interesseerde.
"Is deze vaas iets voor jou?"

Ze nam hem op en hield hem omhoog. Het was een licht beschilderd vaasje met smalle, sierlijke inkervingen. Ze gaf hem aan Lena. "Hij is erg mooi."
"Mooi, dan nemen we hem mee."

Ze wende zich tot de verkoper.
"Vraag je wat voor de vaas?"
"Wat kan je ervoor geven?"
"Kruiden uit eigen tuin." en ze liet haar mand zien.
De verkoper knikte goedkeurend. Allene gaf twee takjes aan de verkoper en Lena nam de vaas aan. Ze hield het dicht tegen haar lichaam.

"Welke bloemen vind je mooi?"
Lena voelt aan de bloem die Lyrr in haar haar had gestoken. De bloem was in snel tempo verdord. Snel haalde Lena ze eruit. Ze was er een beetje van geschrokken maar zei toch dat ze de mooie donker roze bloemen wilde.

Allene wandelde de rots wat meer af tot ze weer aan de voet van de berg stonden, aan de rand van de tuin. Er stonden verschillende struiken en bloemen en planten. Versere bloemen dan dit had Lena nog niet kunnen kopen.

Verwonderd keek ze over de struik met bloemen.
De verkoper, een Elf die schijnbaar erg oud was stond achter de struik.
"Jij bent het mens dat naar hier gehaald is door Irính en Dogaun." mompelde hij.
Lena knikte.
"Ik had ze nog gevraagd om het niet zomaar te doen. Helaas."

Met doffe ogen keek hij naar Lena.
"Kies je bloemen maar mens. Je mag er zoveel kiezen als je wil. De Elfen vertrouwen je." fluisterde hij.

Lena koos een aantal bloemen maar wilde zo snel mogelijk van de Elf weg. Allene stond voor een struik en rook aan verschillende bloemen. Lena ging naast haar staan. "Heb je bloemen gekozen?"
Ze knikte "alleen die verkoper is een beetje zonderling."
"Dat is Dainn. Na de koning de oudste Elf. Hij is een belangrijk lid van de raad en een halfbloed, de enige in het rijk voor het ogenblik. Half Elf, half Urdún. Daarom ziet hij er wat vreemd uit, hij verouderd zoals een Urdún maar ziet er uit als een Elf. Onderschat hem niet, hij is heel wijs."

Lena keek naar de Elf. Zijn oren waren inderdaad niet zo puntig als al de rest. Hij was wat kleiner dan de gemiddelde Elf (die al best groot zijn) en zijn haar werd lichter en pluiziger.

"Zijn Elfen Eigenlijk sterfelijk? Jullie zijn wel oud en zo maar sterven jullie ook? Hoe grof het ook klinkt..." Lena trok een scheef gezicht terwijl ze het vroeg.
"Wij zijn zeker sterfelijk. Alleen is het niet zo makkelijk om een Elf te doden. We kennen geen ziekte of ouderdom. Enkel een goed getrainde krijger of een andere Elf is in staat ons te doden."

Praktisch onsterfelijk dus. De perfect held zelve.
Allene had haar kruiden gekozen en samen liepen ze weer verder.
"Wil je graag wat hebben verder?"
"Je zei dat ik nog een ketel moet hebben."
Allene kwam tot het plotse besef dat dat absoluut zo was.

"Dan gaan we nog een ketel halen, en als je ondertussen nog iets vind zeg je het maar!"

Lena had het zichzelf niet kunnen inbeelden. Shoppen met een Elf in Onder Aarde.