The Elven King

33) The Elven King

Aangekomen aan de Hallen van de Bos Elfen begon Allene op een fluitje te blazen. Onmiddellijk kwamen soldaten, burgers en raadsleden op hen afgelopen. Ze haalden de verkenner van de schroefhoorngeit terwijl Allene in horten en stoten uitlegde wat er gebeurd was. Lena stond er wat verloren bij.

De massa week uiteen toen Dainn het toneel betrad. De halfbloed bekeek de situatie aandachtig, bekeek kort de verkenner, Allene die haar uitleg probeerde te doen en Lena die de schroefhoorngeit op zijn gemak stelde.

"Zo mens. Je komst gaat hier niet ongemerkt voorbij."
"Als je wilt weten wat ik gedaan heb eerwaarde, dan kan ik u vertellen dat het niet meer is dan riet zoeken, onverstaanbare conversaties aanhoren en vervolgens flauwvallen."

De halfbloed grijnsde.
"Deze wereld is blijkbaar nog heel nieuw voor je."
"Nog steeds eerwaarde."
Hij hief zijn oude hand op en wenkte haar mee.

"Vraag me wat je wilt weten."
"Misschien als eerste. Wat moet ik met die schroefhoorngeit aanvangen?"
"De wat?"
"Deze knuffel verslaafde hier" en ze wees naar de berggeit.
"Noemen jullie die zo? Wij noemen ze Ald. Maar goed. Volg mij."

Lena liep met Dainn mee.
"We zullen hem een stal geven. Daar zal hij voorlopig zijn thuis in moeten vinden."
Maar eigenlijk zag het beest er niet uit alsof dat zo een ramp is om in een stal te slapen.

Ze zagen een heel aantal stallen. De meesten met damherten. Sommige leeg, slechts heel sommigen hadden een paard.
Lena bleef staan bij een gesloten stal.
Door een kier staarde ze naar binnen. Op de grond naast een bergje hooi lag een hert.

Schitterend wit, gigantisch gewei en majestueuzer dan alle andere herten. Dit was geen damhert. Dit was een prachtig wit edelhert. Helaas lag het dier moedeloos op de grond. De kop neer. De ogen af en toe knipperend. Hij ziet er ziek en eenzaam uit.

"Sta me toe dat ik raad. Dit is het rijdier van de koning?"
Dainn knikte, "helaas, het lijdt samen met hem een onbekende ziekte. De levenslust is weg, de eenzaamheid groot."

Lena kon het niet aanzien en liep door.
"Deze stal is voor de Ald. Ik denk dat het hier alles wel zal vinden dat het nodig heeft."
Het beest leek honger te hebben want hij begon redelijk gretig te eten.
"Zo dat is dan ook opgelost" grinnikte Lena.

Ze liep met Dainn mee de tuin in.
"Kies maar waar je wilt zitten" begon Dainn het gesprek.
"Aan de vijver eerwaarde."

Maar de vijver zag er veel minder levendig uit dan vorige keer. De gekleurde siervissen hadden een grauwe indruk. Sommigen van hen lagen stil op de bodem. Van de lelies hier bleef haast niets over. Voorzichtig ging ze met haar vinger door het water.

Geen enkele druppel kleefde aan haar handen. "Weldra ziet het water zwart" mompelde ze "in het bos aan de vijver was het verschrikkelijk."
Dainn knikte.

"Laat ons onze aandacht even naar iets anders gaan. Vraag maar wat je wil weten mens."
Lena had miljoenen vragen.

"Magie" begon ze "Allene heeft magie gebruikt. En die verkenner bewusteloos gemaakt. Hoe? Hoe gewoon kan dat?"

"Maak vrienden. Men is nooit alleen. Begin bij de bomen. Ze zijn niet snel boos en heel hulpvaardig. En ze zijn heel goed in je gedachten en gevoelens voelen. Bovendien vertellen bomen elkaar wat je gezegd hebt. Als je lief bent tegen één weet vervolgens heel de soort het.

Ik snap je ongeloof.
De moeilijkste stap is de taal van je hart in woorden omgezet krijgen. Geen spreuk staat op papier. Geen spreuk is twee keer het zelfde. Als de gevoelens erachter maar waardig zijn.

Eens je die taal gevonden hebt zal elk levend wezen dat je vertrouwd je helpen. Onthou dat geen twee woorden het zelfde zijn, geen twee talen gelijk."

Lena was overdonderd en enthousiast.

"Wat zowel die verkenner als Allene hebben een zeer risico volle spreuk gebruikt die de gedachten van een andere kan stoppen. In het beste geval beland men in een soort slaap. In het ergste geval...
Gelukkig voor Allene zijn er in een bos veel bomen."

"Wat gaat er met die Elf gebeuren?"
"Waarschijnlijk de cel in en uren ondervraagt worden. De koning weet wel hoe Hij die Elf kan laten praten."
"Bent u het daar mee eens?"
"Luister Lena. Iedereen mag doen wat hij kan en wil. Gaat dat niet dan zal hij daar zelf de last van dragen."

"Mag ik erbij zijn als de koning hem spreekt? Ik moet vaker bij Hem zien te raken. Ik moet elke kans nemen."
Hij knikte. Lena kon wel overeind vliegen van blijdschap.

"Kunnen Urdún eigenlijk ook magie gebruiken?"
"Kunnen wel. Moesten ze weten dat ze het kunnen en niet alleen van ons verwachten het altijd op te lossen. Urdún zijn bijgelovig. Helemaal in het begin beschouwen ze het, hoe noemden ze het? Iets met hel..."

Lena wist onmiddellijk waarover het ging.
"Waar ik vandaan kom speelde het geloven in een hogere macht een enorme rol. Die macht was altijd goed en vergevend en zo verder. En als je goed leefde zoals die macht het wil dan ga je na je dood naar het paradijs dat ze in het westen de hemel noemen.

En alles wat slecht is is van de hel. En er werd door de onwetende, goedgelovige mensen geloofd dat wie toverde slecht is en gevaarlijk. Heel veel Urdún zijn vermoord met die beschuldigingen. Onterecht dachten we eeuwenlang. Want niemand gelooft nu nog in magie.
Maar wie weet wat ze echt konden..."

Nu nog, wie weet tot wat een boom knuffelaar in staat is...
Eigenlijk.