The Elven King

21) The Elven King

Lena had geen idee wat er net gebeurd was maar ze begon langzaam tot het besef te komen dat wat ze nu aan het doen heel fout is.
Ze raapte de stukken op.

"Ik zal Adaìn vragen om ze te herstellen. De koninklijke smid."
Ze stond recht.
"Het spijt me majesteit. Ik zie U nog wel. En dan zal ik de broche terug geven."

Er kwam geen reactie meer en Lena liep voorzichtig naar buiten.
Ze voelde zich heel slecht. Ze ging met haar vinger over het zilverwerk.
Over de broche had ze nog het meeste spijt. De soldaten aan de deur lieten haar verder lopen terwijl ze hen met gehangen hoofd passerde.

Het feest kon haar niets meer schelen. En de andere Elfen ook niet meer denkt ze. Naar haar kamer is het beste dat er kon doen. Elfen doen nu niet bepaald hun deuren op slot en Lena kon makkelijk binnen.

De gebroken broche legde ze op het kastje. De duisternis was in de kamer gevallen. En Lena begroef haar gezicht in haar handen. Ze kon er met haar hoofd even niet bij.

Ze had het in haar hoofd gehaald de koning te troosten. En de koning had het aanvaard. Wat???
Maar als dat gebaar die kruiden opnieuw liet bloeien, is dat de manier om de koning te genezen. Alles was dus toch niet gelogen! Ze kan de koning genezen! Haar gelijkenis met die prinses is slechts om haar tot bij de koning te krijgen. Anders had hij nooit met haar willen praten.

Ze moest niemands plaats innemen. Uiteraard niet, daarom was de koning zo boos geworden dat hij haar zelf geslagen had. Ze hebben haar gekozen voor haar gelijkenis. Aan die gedachte vond Lena heel wat troost. Even voelde ze zich zelfs speciaal.

Lena hoorde Allene thuiskomen met Lyrr. Ze kon een beetje mee luisteren. Ze hoorde Allene zeggen dat ze het niet moest aantrekken en dat ze maar snel in bed moest. Toen Lena zeker was dat Lyrr niet meer in de leefkamer was ging ze in de deuropening staan.

"Allene" zei ze zacht. De Elf sprong uit haar vel toen ze Lena zag. Prompt liep ze op haar toe en gaf ze een knuffel.
Lena was een beetje overwelmd.
"Ik was bang. Dat kan ik je eerlijk vertellen."

Lena besloot te liegen.
"De koning heeft me slechts wat vragen gesteld. Bij wie ik woon, met wie ik om ga en van wie ik deze kleren kreeg."
Allene kon moeilijk verbergen dat ze doorhad dat Lena loog maar besloot in al haar geluk te zwijgen.

"We maakten ons erg zorgen."
"Dat is lief van je Allene maar de koning heeft me geen pijn gedaan of gestraft of beledigd. (Dat eerste loog ze). Maar ondertussen heb ik denk ik ontdekt hoe ik de koning kan helpen."
De ogen van Allene begonnen te blinken.
"Oh ik wist dat je het zou kunnen! Ik wist het! Iedereen zal zo opgelucht zijn."
Lena kalmeerde haar.

"Ik zei dat ik DENK dat ik weet hoe ik hem kan helpen. Ik heb nooit gezegd dat ik de oplossing al heb."
Allene knikt gehoorzamend.
"Ik snap het. Maar op mij kan je vertrouwen. Ik vertel niemand iets zolang jij me zegt te zwijgen."
Lena kon niet vanonder het enthousiasme uit van de vrouwelijke Elf en kon niet anders dan haar opnieuw een knuffel geven.

"Mag ik nu naar bed? Ik denk dat ik dat nodig heb."
Allene zwichtte, "slaap goed uit. Morgen wordt niets van je verwacht."
Daarop liet Lena zich volledig onderdompelen in de wonderen van de nacht.

Geschreven op Rock Werchter 2016.
😊😘