The Elven King

39) The Elven king

Iedereen die nog aanwezig was in de ruimte trok verschrikt weg. De koning was op zijn zij gevallen.
"Iedereen naar buiten!"

Iedereen keek naar Lena.
"Ik kan hem helpen. Maar dan moet ik alleen zijn. Alleen Dainn. Hij mag blijven."
Mopperend ging iedereen naar buiten. Dainn bleef op een afstand staan.
Lena stond recht en liep naar de koning toe.

Ze knielde naast hem neer en ze omhelsde hem. Ze zij niets, alleen troost.
"Vergeet die verkenner. Hij is het je niet waard."
Lena had ten slotte geen idee waarover het gesprek gegaan is.

De koning kneep plots in haar arm. Het deed verschrikkelijk veel pijn maar Lena beet door.
"U bent niet alleen. Ik blijf bij als u dat wenst."
Daar antwoordde hij niet rechtstreeks op. Hij verslapte zijn greep op haar arm.
Lena nam zijn hand vast en wreef zachtjes met haar duim over zijn hand. Hij had ongelooflijk zachte handen.

En toen merkte Lena dat de koning eindelijk ontspande. Hij was niet meer aan het, ja wat aan het doen eigenlijk...
Niet meer volledig overstuur.
"Dainn als u wilt mag u gaan. Ik denk niet dat ik hulp nodig heb. Of ja! Zeg dat de koning voor de rest van de dag geen tijd meer heeft."

De rest van haar zin fluisterde ze tegen zichzelf.
"Voor alle pijn van deze wereld."

Pas toen ze de deur in het slot hoorde vallen durfde ze te bewegen.
De koning merkte het.
"Ben je nu gelukkig Grotten Wandelaar? Een koning als een zwakkeling moeten zien!"
"Ik treur met u mee. Ik doe alleen iets waarvan ik denk dat het u kan helpen. En dat is onder andere u troosten.

Ze herinnerde zich de woorden van Allene.
"Verdriet wordt niet alleen gehuild."
Die woorden schenen bij hem bekend te klinken.
"Je leert de gebruiken hier snel."
"Nee. Wie alleen zijn pijn verwerkt gaat daar aan kapot. Aírell troostte me door gewoon naar me te luisteren."

"Aírell."
"De voedster van uw zoon."
"Je weet meer dan goed voor je is." siste hij.
Hij ging rechtop zitten.
"Is het verboden dan om interesse te tonen in de Elfen die ik graag heb? Iedereen heeft zijn geheimen. En ik hoef die niet te weten. Maar het verleden is geen schande."

Ze wachtte even.
"Ik weet dat ik op die prinses lijk. Daarom verwacht iedereen veel van me. Maar het doet u alleen maar pijn. Wat is er met haar gebeurd dat u me haat? Ik vraag zelfs niet om het antwoord. Ik wil gewoon weten of dat de reden is van uw afkeer ten opzichte van mij."

"Je lijkt op iemand die ik goed gekend heb maar..."
Hij zweeg. Lena besloot niet verder te vragen. Daar was de koning niet voor te vinden.

"Ik lijk op die prinses. En zij was van Over De Velden. Heeft die verkenner je aan haar doen denken?"
De koning stond recht.
"Je weet het. Tijd genoeg om me met rust te laten."

Lena werd boos. Ze stak veel moeite en energie in hem. De koning grijnsde.
Ze hield het niet meer en voor ze het wist gaf ze hem een rake klap in het gezicht. Ongetwijfeld deed haar hand meer pijn dan hij zou hebben maar hij keek haar diep beledigd aan.

"Dat is hoe jij je gedraagt tegenover mij. Je verdraagt die klap niet? Mooi, ik verdraag je gedrag niet! Ik heb het je al een keer gezegd. Van mij hoef je geen last te hebben. Maar u twijfeld nog steeds aan me, als enige! Luister goed 'majesteit', ik eis dat u me NU onmiddellijk naar mijn eigen wereld laat terug keren. Wat zou het dat ik iemand vertel over jullie bestaan. Ze geloven niet dat jullie bestaan, ze zouden me hierboven voor gek verklaren. Net zoals ik u ook voor gek verklaar! Bedankt voor uw ontvangst 'majesteit'! U bent uw titel echt wel waardig."
Stilte van zijn kant.

Ze kruiste haar armen.
"Wel? Mag ik naar huis?"
Hij reageerde niet.
"Goed ik zie het. Maar reken er maar op dat ik mijn zin krijg. U zal wel zien."

Ze stampvoette naar buiten.
"Zie het niet als wraak" schreeuwde ze hem toe, "eerder als je verdiende loon!"

De koning die alleen achterbleef met gemixte gevoelens zakte wederom neer op de grond. Angstig keek hij om zich heen alsof de plots opgedoken schaduwen hem zouden meesleuren.

Lena van haar kant merkte hoe het zonlicht verdween en er buiten paniek heerste. Vanaf de galerij kon ze zien dat het water in haar favoriete fontein nagenoeg zwart was geworden.