The Elven King

31) The Elven King

Allene ging voor Lena staan.
"Ze begrijpt jouw taal niet. Daarom spreekt ze niet."

De verkenner staarde over de schouder van Allene naar Lena. Haar hoofd, deels gehuld in de kap van de mantel draaide ze naar beneden.

Allene liet haar hand onder haar mantel gaan en Lena hoorde het schuiven van metaal. Toen ze weer opkeek had Allene een zwaard vast. En niet zomaar een zwaard.

Het wapen (dat is en blijft het) was prachtig bewerkt. Over het hele lemmet waren fijne ingesneden patronen in de typische Bos Elfen stijl gesneden. Het gevest bestond uit allerlei fijne gevlochten zilveren draden.

Ze hield het met twee handen voor haar.
"Jij bent hier de indringer Elf. En ik vertrouw je niet. Vertrek uit Anlun of ik jaag je eruit."
Lena beet op haar lip.

Aan de stem van Allene kon ze horen dat ze begon te dreigen. Lena snapte niet waarom of wat de achterliggende reden zou kunnen zijn. Maar gewoon het feit dat ze een zwaard mee had genomen en op het punt stond dat te gebruiken zei genoeg.

De verkenner kreeg er genoeg van. Blijkbaar had hij een zeer grote interesse in Lena want hij duwde er Allene zomaar voor opzij. Lena schrok eerst want een mannelijke Elf in Wapenuitrusting tegen een vrouwelijke Elf en een onwetend mens is geen eerlijke partij.

Maar Allene reageerde bliksemsnel zoals Elfen dat kunnen. In haar val had ze de arm waarmee de verkenner haar geduwd had beet. Ze trok hem met niets ontziende kracht tegen de grond.

De verkenner verloor tijdelijk zijn interesse in Lena en ging het gevecht aan met Allene. Hij trok twee machete lijkende messen te voorschijn van brons en ging over Allene staan die ondertussen ook weer op haar voeten stond.

Lena zette drie stappen achteruit.
Allene deed de eerste zet en hief het zwaard met twee handen boven haar hoofd. Ze had haar mantel afgegooid en droeg vreemd genoeg een licht zilveren borststuk. Waarom leek het alsof ze wist dat dit ging gebeuren? Voorgevoel?

De twee vochten tegen elkaar alsof het gelijken waren. Allene was in lichte groene kleuren met zilver. Het haar half opgestoken en juwelen.
Over haar een grote gespierd uitziende Elf met goud gele kleuren en een bronzen wapenuitrusting die er zwaar uitziet. Hij ziet er wat ouder uit dan de gemiddelde Bos Elf (if that makes sence). Zijn haar is heel donker bruin, een beetje de zelfde kleur als Lena. Verschillend van de mannelijke Bos Elfen draagt ook hij half opgestoken haar.

Maar geen van hen twee leek de bovenhand te kunnen halen of deed onder voor de andere.

Maar Allene moest plots toch het onderspit delven. Om een onbekende reden werd ze tegen een boom geslingerd zonder dat de soldaat een beweging deed. Een oude, grote kastanjeboom met gigantische waaiervormige bladeren ving haar op.

De verkenner liep op Lena af. Bij elke stap die hij vooruit zette deed Lena er een achteruit. Maar voor een keer ging het niet volgens de wetten van de voorspelbaarheid waarin mensen dan vallen en overmeesterd worden en zo verder.

Lena voelde de grond lichtjes naar beneden hellen en langs haar hiel kwam water binnen.
"Kom me halen als je wilt maar ik zal me hoe dan ook verdedigen!"

Het had weinig zin om tegen die Elf te schreeuwen. Hij verstond haar immers toch niet. De verkenner kwam naar haar toe zonder wapens. Die legde hij wederom neer.

Lena deed twee stappen naar voor om haar voeten droog te houden. De discussie is oneindig maar elke mens denkt ten slotte toch alleen maar aan zichzelf.

Ze dacht dat ze bij Allene de meeste kans had. Ze zette het op een lopen. De verkenner vond er echter wat beter op en brak een tak af. De wind huilde door de kalende boomtakken en vervolgens gooide hij de stok met bijzondere pricisie tussen de benen van Lena. Ze viel plat op de grond en kreunde.

De Elf was naderbij gekomen en Lena draaide zich op haar rug. Ze was tussen Allene en de verkenner in gevallen. Allene lag schijnbaar bewusteloos tussen de dikke wortels van de immense kastanjeboom.

Lena haar kap was afgevallen en haar mantel knoop was stuk. Waarom voor te domme moest ze ook zilver dragen van iedereen. Hier zat ze nu.

De Elf daarentegen was heel verrast.
"Arela?"
Lena had werkelijk geen idee wat de Elf aan het zeuren was.
Langs hem heen zag ze tot haar verbazing dat de takken en bladeren van de boom Allene opgetild hadden en haar zachtjes heen en weer wiegde als een moeder die haar kind troost.

Lena deed ontzettend haar best om niet verbaasd te kijken. Dat zou immers de aandacht terug naar Allene lijden. Ze koesterde de hoop dat de bomen Allene wel zouden helpen omdat ze een Bos Elf is. Hoopt ze!

Ze hoort Allene tegen alle verwachtingen in plots woorden zeggen. Mooie woorden, maar ze zegt het bloedserieus. Het lijkt of er zachte klokjes door de wind geluid worden. De wind zingt door de bomen.

Lena maar ook de verkenner kijken nu. De verkenner wordt er bang van. Lena kan het niet geloven. Allene zit tussen de takken zoals een mens zicj Elfen inbeeldt. Ze mompelt woorden die zowel Lena als de verkenner niet lijken te verstaan.

De vreemde Elf loopt naar zijn twee korte zwaarden maar de boomtakken lijken een eigen leven te beginnen op de sierlijke woorden van Allene. Ze grijpen de zwaarden weg voor de verkenner ze ook maar kan aanraken.

Een grote dikke tak komt ineens in beweging alsof hij jong en slank en van rubber is. Met een grote beweging draait de tak zich rond de mannelijke Elf en tilt hem hoog op. Net als Allene daarnet valt de Elf plots in een soort staat van bewusteloosheid.

Lena was het allemaal eventjes kwijt nadat ze in een wilde duizeling door haar knieën zakte van angst.

Deel 2 :)