The Elven King

47) The Elven King

Lena kan haar ogen niet geloven. Ze staan op een soort rots plateau. Overal groeien planten en bomen en er is een waterval. Beneden zijn Elfen hun alledaagse dingen aan het doen.
De zon is hier ineens wel te zien.

Haar stralen zoeken zich nog snel een weg tussen de berg toppen om een licht te werpen op de gemeenschap Berg Elfen.

Gurdan zelf is helemaal van zijn melk.
"Wat mooi!"
Lena legt haar hand op de schouder van de oude man. "Geniet van de eer" fluistert ze "iemand moest de eerste zijn."

De Elfen lopen langs een breed pad verder naar beneden. Het is breed genoeg voor de paarden die best vrolijk zijn.

Beneden ziet Lena de gemeenschap Elfen. Ze dragen allemaal geel bruine kleuren, op een paar uitzonderingen na. Je hebt altijd individuen die voor zichzelf bepalen dat ze andere kleuren dragen.

Hun haar is lichtbruin en zowel de mannen als de vrouwen steken het half op. Bij de Bos Elfen doen de mannen dat alleen bij een belangrijke gelegenheid.

Ook opvallend is dat de mannen korte tunieken dragen. Niet tot op de grond maar tot op knie lengte. De vrouwen dragen lange jurken en zijn veel minder kwistig met hun juwelen. De designs zien er eenvoudiger uit en zijn van brons gemaakt. De meesten van hen dragen als enige juweel slechts een kroon.

"Is het land van de Bos Elfen ook zo mooi?"
"Voorheen wel. Nu jammer genoeg niet."
Lena knikte. Ze wist niet wat ze anders moest doen.
Een van de Elfen zwaaide naar beneden. Iemand zwaaide terug. De ontspannen sfeer deed Lena goed.

"Wenst u de koning onmiddellijk te spreken of eerder morgen?"
"Vandaag" antwoord Lena direct "heer Gurdan moet op tijd terug naar zijn volk."
De Elf knikte.

Lena was blij toen ze beneden waren. Ze was er!
De vrouwelijk Elf zei iets tegen de oudere Elf.
"Ze vraagt of jullie haar willen volgen naar de stallen. Daar kunnen jullie de paarden voor vannacht laten."
Alsof de dieren begrepen dat er over hun gepraat werd hieven ze hun hoofd op en snuffelden aan de Elf.

Lena liep graag mee.
De oudste wachtte op hun beneden aan het pad. De twee andere lieten hen de weg zien. De vrouw sprak blijkbaar geen Oud Elfs, de man echter een beetje.

"Alleen Ald hier maar plaats voor gasten vrij."
"Lena knikte vriendelijk en lachtte zachtjes terwijl ze Gurdan zag rond kijken.
In een kleinere berg was een grote holte uitgegraven waar overal stro lag.
"Ald slapen op berg. Paard hier."
De twee paarden liepen onmiddellijk de stal in en deden zich te goed aan al het drinken en eten dat er voorzien was. Gurdan zadelde de dieren af nadat Lena voor hem vertaalde dat ze niet weten hoe een zadel losgemaakt moet worden.

"Nu naar koning." lachte de Elf.
Lena volgde hem terug naar het pad waarvan ze gekomen waren. De vrouwelijke Elf bleef bij de paarden.
De oudste ontving hen terug.

"Deze kant op."
Lena en Gurdan liepen mee de grootste berg in. Er was een brede trap van enkele treden lang naar boven.
Licht scheen vanuit glazen bollen die in een soort ouderwetse, Elfen lantaarns hingen.

Toen ze boven kwamen stonden ze op een plateau dat in de berg begon.
Onder het deel dat afgeschermd was door nog een rots plafond lage stonden tafels, stoelen en een paar kasten met rollen erin.

Om het terras deel was een bronzen leuning. Er stonden drie Elfen.
Twee mannelijke Elfen en één vrouwelijke Elf.
Een van de twee mannen was heel groot.
De andere man scheen de jongste te zijn.

"Majesteit?"
De grootste van hen drie draaide om. Hun begeleider legde een hand op de borst en boog zijn hoofd.
Lena ging door een knie en Gurdan boog eveneens zijn hoofd.

"De koning" vermelde de Elf.
Daarop verliet hij stilletjes het grote terras. De Elf die de koning bleek te zijn liep naar hen toe.

"Een mens in deze grotten. Het gebeurd voor het eerst."
Lena lacht ongemakkelijk.
"Iemand moest de eerste zijn."

De koning stelt zichzelf voor.
"Ik ben Amrynn van Connak Aubron. Koning van de Berg Elfen."
De koning had al aan de oudste gehoord dat hij Oud Elfs gebruikte en niet regionaal Elfs.

Lena wees naar haar reisgezel.
"Dit is Gurdan, heer van het Urdún volk aan de andere kant van de Velden. En ik ben Lena. Niets anders."
"Echt niet?"
De koning lacht wat guitig.

Ook al ziet hij eruit alsof hij de Bron van de Eeuwige Jeugd gevonden heeft, zijn lage stem en manier van doen duidden op een redelijke leeftijd (waarschijnlijk is hij immens oud).

Gurdan verbreekt de stilte.
"Ik weet dat het laat aan het worden is en dat u me niet verstaat maar, Lena heeft heel wat problemen en vragen waar ze antwoorden op zoekt."
De koning lacht "ik spreek uw taal Urdún leider. Laat ons gaan zitten en vertel me alles terwijl jullie genieten van een late maaltijd."

Ze gingen naar de stoelen en die het dichts bij het open terras lagen.
"Laat mij jullie hen ook voorstellen. Mijn zoon Ryänn en mijn dochter en troonopvolgster Erea."

Lena en Gurdan groetten hen beiden en ze gaan zitten.
"Terwijl er een maaltijd voorzien wordt vertellen jullie me jullie avontuur. Ik denk niet dat jullie voor een plezier bezoek gekomen zijn."

"Nee inderdaad majesteit. Het is een hele geschiedenis. En ik weet dat U en uw opvolgers zich niet zullen vervelen."
De koning zette zich neer en zei op geïnteresseerde toon:
"Ik luister zolang jij kan vertellen."