The Elven King

5) The Elven King

Lena wachtte tot iets zou gebeuren. Voorzichtig stak ze een hand uit om de blinddoek weg te nemen. Eén van haar twee gezellen echter hield haar hand tegen. Ze voelde hoe ze haar lichtjes aan de bovenarm vast hielden.

Ze probeerde te raden wat er aan het gebeuren is maar kon zich niets voor de geest halen. Stiekem begon ze te hopen dat ze door Feeën of Elfen was meegenomen. Of Nimfen. Of....
Ze wist het niet.

Plots voelde ze dat ze tegen de grond ging. Ze ging door de knieën, kon zich afzetten met haar linkerhand. De twee hadden haar armen losgelaten. Opnieuw probeerde ze de blinddoek weg te nemen. Ze werd niet meer tegengehouden. Ze maakte de knoop los en liet de blinddoek voor haar ogen wegzakken. Ze stond niet meer in haar Hemelgrot.

Voor haar strekte zich een wijde omgeving uit. Er waren bloesemende bomen. Witte, roze maar ook licht blauwe bloesems. Een vale zon verlichtte deze onbekende plaats. In het rots plateau waren openingen, waarschijnlijk huizen. Weiden met grazende paarden, velden, tuinen met schitterende vijvers en prachtige bossen in de verte.

"Wat prachtig" mompelde Lena tegen zichzelf "waar zijn we?"
Maar er werd niet geantwoord. De oudste van de twee wenkte haar. Ze stond voorzichtig op en liep een beetje schichtig mee.
Er werd haar een stoel aangewezen.
Traag ging ze erop zitten.

De oudste van hen liep nu naar een houten kastje dat versierd was met ingesneden krullen. Het was van erg donker hout en was ingelegd met glas. Hij haalde er een lange smalle flacon uit en een soort penseel. Hij liep terug naar Lena. Hij ging door een knie en trok haar mouw omhoog. Dat vond ze niet echt geruststellend.

De man opende de flacon en doopte de penseel in het glazen flesje. De vloeistof die erin zit is doorschijnend als water.
Met de penseel begint hij symbolen op haar onderarm en hand te tekenen. Het waterachtige spul droogt snel op terwijl de man vreemde woorden uitspreekt. Ze gebruiken veel klinkers en veel r'en en de Engelse 'th' klanken.

Plots stopt de man met praten en staat recht. "Verstaat u me?" vraagt hij plots.
Lena trekt ogen zo groot als schoteltjes. Voorzichtig knikt ze ja terwijl ze naar haar arm kijkt. In het juiste licht kan ze nog vaag de symbolen op haar arm en hand zien.

"Het spijt ons voor die vreemde actie maar die vloeistof en die spreuk zorgen ervoor dat we kunnen praten. Hoe gaat het met je?"
De ietsen proberen heel vriendelijk en kalm te blijven. "Het gaat wel" mompeld ze verbaasd "dit is zo onwaarschijnlijk..."
De jongste van de twee knikt.

"Het lijkt misschien allemaal heel drastisch maar we hebben eigenlijk je hulp nodig."
Lena kijkt hem voorzichtig aan. "Ik weet niet wat ik voor jullie kan doen. Ik weet niet eens wie of wat jullie zijn!"

De oudste knikt en praat voordat de andere dat kan doen. "Wij zijn Elfen van Onder Aarde. Dit is Dogaun, ik ben Irính. Maar verfris je eerst.".
Alsof ze klaar stond voor dit bevel komt een vrouw het vertrek binnen gewandeld. Ze is mooi. Haar bruine haren vallen tot onder haar staartbeen. Net zoals de mannen heeft ze zo sluik haar als maar kan. Het enige verschil is dat zij haar haar half opgestoken houdt om het uit haar gezicht te houden. Het loopt langs haar achterhoofd naar beneden.

Haar gelige jurk is prachtig met gouddraad versierd. Een belangrijke vrouw dus. Pardon, Elf. "Kom je?" vraagt ze beleefd "er staat een waren bad voor je klaar."
Dat deed bewijzen dat het ze naar hier is gehaald let voorbedachte rade.

Ze staat op en loopt met de Elf mee verder het vertrek in, naar een soort badkamer. Er staat een bad van metaal met water in. Daarnaast danst een ketel kokend water op een vuur.
"Vreemde kleding draag je, mens."
Lena kijkt naar haar kleding. De geel, oranje kledij met fluo strepen is inderdaad niet alledaags.

"Ik onderzoek grotten" verklaard ze "voor gewone mensen zou dit ook vreemde kleding zijn." Traag maakt ze haar veters los en trekt ze de dikke schoenen met stevige zool uit. Daarna haar broek en jas en muts. Haar plukken haar vallen naar beneden. Als kind al had ze zo donker haar dat ze altijd kort gehouden had. Ze was net weer naar de kapper geweest en haar haar viel tot aan haar kaaklijn.

Dat interesseerde de Elf.
"Ik wist niet dat mensen kort haar hebben." lacht ze verbaasd en gaat ongevraagd met haar zachte handen door haar korte haar. Elfen hebben dus allemaal lang haar.
"Het is zo droog" mompelt de Elf verder.
"Droog? Ik verzorg het elke dag!"

De Elf schud haar hoofd, haar haar beweegt nauwelijks en blijf perfect liggen. "Ik zal olie gebruiken." zegt ze tegen zichzelf. "Kleed jij je al maar verder uit."
Lena, die in haar thermische onderkleding stond wilde nu protesteren. "Alles?"
"Ja alles, het bad staat klaar."

De Elf scheen er geen probleem van te maken en verslagen trok Lena haar ondergoed uit. Ondertussen goot de Elf het warme, kokende water in het bad.
"Ga er maar in zitten."

Zonder Lena anders te behandelen dan toen ze kleren aanhad stapte ze in bad. Het deed ontzettende deugd. Heerlijk warm en er zat iets van bloemen extract in of zo. Alle schaamte achter zich latend zakte ze onderuit. Elfen schamen zich dus niet voor elkaar. Of toch niet op deze manier.

"Ik heb me nog niet voorgesteld." zei Lena. Ze kruiste haar armen over de rand van het bad en liet haar hoofd erop rusten. "Nee, ik mij ook niet." antwoorden de Elf terwijl ze een nieuwe flacon nam.

"Ik ben Lena."
Ze zei het zelfzeker.
"Ik ben Aírell, ik ben de vrouw van Irính."
Een belangrijke Elf dus, zoals ze al dacht.

"Ga even recht zitten, ik zal je haar verzorgen. Dat heeft het nodig."
In mensen omgeving had ze perfect gezond haar, zeker nu ze net naar de kapper is geweest.
De Elf liet wat van het spul in haar gehand lopen en wreef en masseert het door haar haar. Het rook naar lavendel en nog iets. En wat deed Aírell het professioneel.
"Laar dat maar even trekken" zei ze zacht "je haar is bijna dood."
Ondertussen stak ze een heel aantal kleurige geur kaarsen aan.