The Elven King

22) The Elven King

De hele nacht lang was Lena geplaagd geweest door hevige nachtmerries. Ze droomde dat ze gevangen zat in de donkere wegen van het bos, ze kon nergens heen. Ze kent de weg niet, en ze raakte in paniek.
Toen kwam ze de koning tegen. Fier en trots, oplichtend in het donker. Stralend in het midden van het pad. Ze schreeuwde Hem om hulp.

Dan opende zich een gat in de grond, duister likt aan haar voeten, donkere schaduwen trekken haar naar beneden. Ze probeerde zich vast te houden in een poging om zichzelf te redden maar trok daarbij de broche van de Elfenkoning kapot. Het hart van de koning breekt, ze hoort het tot in haar botten versplinteren. Zijn schitterend licht dooft en hij valt op zijn zij waarna hij voor haar ogen een pijnlijk dood sterft.

Ze droomde het een paar keer opnieuw. Elke keer werd ze dan badend in het zweet wakker en had ze hoofdpijn.
Gelukkig begon er al licht door het raam te schijnen. Het is vroeg in de ochtend maar dat maakte haar niet uit.

Ze stond op en nam de ketel. Bij het werk atelier van Adaìn is een waterput. Ze vulde de ketel tot twee keer toe en leegde die weer in het bad. De derde ketel zette ze op vuur.
Terwijl ze dat deed zocht ze een handdoek. Allene had net dezelfde grote zachte handdoeken als Aírell er gebruikt had.

Ze hoorde het water pruttelen. Ze nam de hanger van de ketel vast en tilde hem met wat moeite op. Ze strompelde er mee naar het bad en liet de ketel op de rand van de leuning rusten. Met de handdoek beschermde ze haar hand alvorens de ketel leeg te gieten. Het kokende water mengde zich en het gevolg is een heerlijk warm bad.

Ze nam de haar olie die ze van Allene te leen had gekregen en legde die naast het bad. Ze kleedde zich uit en legde zich royaal in het warme water. Als de vogels buiten nog zouden fluiten zou ze helemaal gelukkig zijn.

Het water was zalig. Ze legde haar hoofd te rusten tegen de leuning en zakte onderuit. Buiten hoorde ze de stem van Lyrr en het slaan van de smidshamer.
Baden is zalig hier. De lichte steen kleur, alle plantaardige elementen rondom haar. Frisse lucht en rust. Bijna een kuuroord.

Ze liet haar hoofd naar achteren gaan tot haar haren in het water rond dreven. Traag kwam ze terug recht en greep naar de olie. De donkerblauwe, glazen flacon lag daar alsof het een magisch reliek was op de zachte handdoek.

Ze trok de dop eraf en liet wat olie in haar hand lopen. Ze liet haar vingertoppen door haar haren gaan en voelde de tinteling van verzorgende olie op haar hoofdhuid. Ze liet het even in trekken door weer helemaal neer te glijden en te genieten van het water met haar ogen gesloten.

Haar ontmoeting met de koning had een opmerkelijke invloed op haar gelaten. Anders zou ze er niet van gedroomd hebben. Meerdere keren op één nacht.

Hopelijk hield Erính zich afzijdig. Ze vond het al erg genoeg dat ze zijn naam noemde en buiten het feit dat de prins gezegd had dat hij niet alles wist van wat er met zijn vader gebeurde. De twee mochten elkaar niet tegenwerken moest Lena er in slagen om de koning te helpen.

Misschien moest ze eerst maar eens beginnen met de broche te laten herstellen. Het is ook de enige manier om opnieuw in (op z'n minst) de buurt van de koning te komen. Ze liet zich een laatste keer helemaal onderuit zakken en stond dan op. Ze nam de handdoek en begon zich af te drogen.

Ze deed enkel haar onder jurk aan, die is genoeg voor nu. Ze liep naar haar kastje waar ze de broche op gelegd had. Het ingewikkelde patroon van zilverwerk was over de volledige lengte gebroken en ook de spelt had ze op een manier stevig kapot getrokken. Niettemin dat de koning erg sterk is en daar logisch mee verbonden kan hij hard slaan. Gelukkig had ze deze keer slechts een flinke buil. De vorst droeg ook geen zwaar ijzeren harnas toen hij haar sloeg.

Dat ze er zelfs over nadacht...

Lena keek of Allene er niet was en ging dan stilletjes naar de smidse.
Adaìn had net een tang met iets (?) ertussen in het smidsvuur geschoven.
Lena liep naar binnen.

"Adaìn?"
Hij keek op en legde dan zijn spullen neer. Hij keek verbaasd.
"Lena?"
"Je moet me met iets helpen."
Ze liet hem de broche zien. Hij herkende direct zijn eigen werk (vakmanschap is meesterschap).
"Hoe kom je daar aan?"
"Laten we het er gewoon op houden dat mijn ontmoeting met de koning niet zonder slag of stoot gegaan is."

Bezorgd nam hij de broche over.
"Ik zal er meteen aan beginnen. Vanavond heb je hem terug."
Lena zuchtte opgelucht. Morgen zou ze dan naar de koning terug kunnen.
Ze was al op weg naar buiten toen ze even wachtte.

"Adaìn. Zeg alsjeblieft niets tegen Allene. Ze zou alleen maar ongerust zijn en dat wil ik niet."
De smid knikte eerst dat hij het begrepen had en schudde daarna afkeurend zijn hoofd. Hij wilde niet aan achterklap doen. Maar Elfen zijn eerlijk en hij moet zich aan dat principe houden. Die belofte is hij Lena schuldig.

Geschreven in Porto - Portugal :)