The Elven King

13) The Elven King

De middagzon straalde ook hier maar erg zacht. De vrouw begeleide Lena eervol naar haar huisje.
Binnen was niet veel. Een wastobbe, een tafeltje een klein kastje. En een bed.

Lena mocht gaan zitten waar ze wou en de gastvrije vrouw liep met haar speciale loopje naar het kastje. Ze trok de bovenste lade open en rommelde door de papieren. "Wat zoekt u?"
"Een prent" mompelde ze zonder opkijken.

Uiteindelijk had er er eentje vast, hield die in het licht en knikte toen tevreden. Ze duwde de lade met veel moeite dicht. Alle papieren lagen overhoop.
Ze ging naast Lena zitten en liet haar een vergeelde prent zien waar iemand op geschilderd was. De verf was vervaagd. Op de prent was een vrouw geschilderd.

Ze draagt bijna identiek de zelfde zilvergrijze kleding en de zelfde kroon op haar hoofd. Haar haar is lang en heel erg donker. Ze zit op een grote Elfen troon. Een beetje schuin, de handen op haar schoot rustend. Lena kon zien dat ze een paar gelijkenissen had. Haar postuur was redelijk hetzelfde als die van de vrouw op de foto. Als de vage kleur haar niet bedroog hadden ze de zelfde haar en oogkleur. De vorm van haar gezicht is wat anders en over haar neus zou Lena uren kunnen discussiëren. Maar de gelijkenis is er wel.

"Ze lijkt best wel op me."
"Dat doet ze zeker. En zeker nu je die kleding draagt."
"Wie is ze? Of wie was ze?"

De vrouw zucht.
"Een hemel van een Elf."
Wel dat is een zinvolle beschrijving.

"Het klinkt bijna een sprookje. Een jonge Elfen prins ontmoet een eenvoudig meisje van Over De Velden. Hij wordt verliefd op haar, zij op hem. Het perfecte koppel. Twee prachtige Elfen bij elkaar. Het was de mooiste tijd van het elfen rijk. Dat weten we van onze voorouders. Onze stad was nog nooit zo rijk en bloeiend geweest en iedereen dronk onze fantastische wijn."

De wijn die deze koning nog steeds drinkt had ze eerder al vernomen.

"Onthoud dat lief, mooie verhalen blijven niet duren. Maar slechte gelukkig ook niet."
"Een verhaal eindigt pas wanneer jij wilt dat het eindigt."
De vrouw moest schaterlachen "zie? Je hebt al bijna hetzelfde karakter!"
"Niet bepaald. Ik haat het om op een hert te rijden."
"Oh nee, zij ook niet. Over De Velden rijden ze zelfs niet. Geen hert en ook geen paard. Maar goed, daar hadden we het niet over. Elfen van Over De Velden hebben niet zo veel ervaring in de donkere bossen van de Boselfen. En zij viel ten prooi aan de roofdieren die zich in het donker verschuilen. De jonge prins, die net koning was geworden veranderde. Zijn hart werd koud."

Net nu het spannend werd hield de vrouw haar mond.
"Wel?" vroeg Lena.
Wild schudde de vrouw haar hoofd.
"Ik had je gezegd dat ik niet alles kon vertellen. De rest zoek je zelf maar uit. Het kost me m'n kop als ik je meer zou vertellen. De Elfenkoning is onze heer. Ik ben niet van plan hem te verraden."

Dat middeleeuwse zat er nog heel stevig ingebakken.