The Elven King

12) The Elven King

Lena kon niet geloven dat ze toegezegd had. Geen zadels, geen tuigen, niets. Ze zat op een hert en dat was het. Ze moest zich om de nek van het beest vasthouden en om te sturen het gewei van het beest kantelen.

Het paste niet in haar hoofd. Rijden op herten doe je niet. Maar toch. Erính reed naast haar. Het bos is donker en dicht. Licht komt er bijna niet binnen en hoewel er ooit een pad gemaakt is hadden de elfen toch de natuur in beperkte mate haar gang laten gaan. Takken, mos, blaadjes,... Het lag er allemaal. Enkel het grint van het pas scheen er nog vaag tussendoor.

Tijdens de rit was het Lena niet toegestaan de mantel uit te doen of zelfs nog maar de kap af te zetten.
"Er zijn heel wat wezens in dit bos die weten dat ze een Elf niet te pakken kunnen krijgen. Maar een mens is een makkelijke prooi. Ze zullen zeker proberen. De kleren zullen hopelijk je geur wat verbergen ook. Je ruikt niet naar het bos en dat merken ze. En ze zullen proberen."
"Wat is 'ze' zelfs?"
Maar de prins zweeg en voelde met zijn vingers aan het gevest van zijn zwaard, de boog op de rug.

Hij vond het beter om er wat vaart achter te zetten.
"Je zal zien. Deze dieren kunnen prima in de bossen sprinten. Je zal echt geen last hebben."

Last? Ze stierf van de schrik en vervreemding. De donkerheid van de bossen kon haar niet gerust stellen. Zelfs de prins even niet. Gelukkig doken er in de verte lichten op. Niet alleen lampen, ook zonlicht vond zijn weg steeds meer.

"De stad van de Urdún."
Lena juichte diep vanbinnen. Eindelijk van dat hert af.

De prins stapte af en begeleide het hert voor Lena naar binnen. Het waren lemen huisjes met daken van bundels twijgen en sommige hadden dakpannen. Er waren kralen waar verschillende soorten dieren in rondliepen. Velden en een kleine molen. Verschillende mensen kwamen hen tegemoet. Lena van haar kant was misselijk.

De Urdún zijn inderdaad net iets kleiner als zij. Ze zijn stevig gebouwd en hun bouwstijl getuigd van een Boven Aards verleden. Ook hun kleding heeft nog steeds iets weg van de Vroege middeleeuwen. Ze herkende een paar dingen van op schilderijen die ze ooit gezien had.

Alle mannen hadden baardgroei. De vrouwen droegen hun haar in een of twee vlechten die ze over hun schouders hangen. De meesten kwamen zo het veld af en hadden hun werktuigen nog in de hand. Anderen zweetten of waren vuil. Kinderen, sommigen met een soort kip onder de arm liepen het eerst op hun af.

Vooral de meisjes, zij dromen tenslotte van een prinselijk leven. Een Elfen prins is iets, oke, iemand verwonderlijk.

Het dorpshoofd (schijnbaar) trad naar voren. Hij droeg een muts met daarop een kleine elfen broche gespelt. En hij droeg een zwaard.

"Erính! Welkom terug! We hadden je niet echt verwacht maar binnen een aantal tellen staat er een heel festijn voor jou en je gezel klaar!"
Daarop boog de man het hoofd.

De prins hielp Lena van het hert af en iemand nam de herten mee. Lena kwam weer op adem nu ze gewoon weer met haar twee voeten op de grond stond.
"Geen problemen gehad?" vroeg de prins.
Het dorpshoofd schudde zijn hoofd "slechts wat khun in de buurt maar dat is het seizoen ook hè. We houden de lammeren in het dorp en bewaken de schapen. Zo maken we niet te veel verlies."

Ze liepen het grootse gebouw in dat in het midden van de stad staat. Er stond een lange tafel met heel veel stoelen. De prins mocht aan het hoofd zitten. Lena en het dorpshoofd elk aan een kant van de prins op de ere stoelen.
Eerst kwamen de vrouwen binnen met kleine tonnetjes en plateaus vol met kroezen.

"Wijn of bier?" werd er geschreeuwd. Na die rit, en het idee dat er nog een rit aan zit te komen wilde Lena geen alcohol.
Iedereen die een plaatsje kon vinden zette zich aan de tafel. Vooral kinderen leken de nabijheid van Lena te verkiezen.
Er werd eten gebracht en Lena voelde zich opnieuw op haar gemak. Normale broden, groentesoep, geroosterd of gedroogd vlees. Eieren! Waterzooi, kaas en nog van alles anders. Maar uiteraard ook zaken die ze van deze wereld hebben moeten overnemen en meer geschikt zijn voor de prins.

Er wordt gegeten, gelachen en gepraat.
Een meisje van -in mensenjaren- misschien zeven jaar oud raakt voorzichtig de elleboog van Lena aan.
"Ben jij een Elfen prinses?"
Lena slikt voorzichtig haar slok water door.

"Nee" zegt ze zacht.
"Waarom draag je dan zilver onder je mantel?"
Lena doet de kap af.
"Ik ben geen Elf." zegt ze. Het meisje zet grote ogen op.
"Ooh je hebt kort haar! Ben je mens?"
Lena knikt en gaat met haar vinger zachtjes over haar oorschelp.
"Zie je? Geen Elfen oortjes."
Het meisje straalt waarschijnlijk hoopt ze op iets.

"Toch lijk je op een elfenprinses. Die dragen ook zilver."
Lena knikte overdreven.
"De prins heeft ze de gegeven. Daarom zijn ze zilver."
Het meisje gaat voorzichtig langs de kroon. "Mooi" mompelt ze op zo een manier dat ze het woord lang en enthousiast uitrekt.

"Waarom draag je een verband?"
"Elfen soldaten zijn niet altijd vriendelijk. Maar de prins is dat wel en hij heeft me verzorgd."
Mooier kon het voor het kind niet worden. Ze neemt de arm van Lena vast en leunt naar haar toe. Met een kinderlijke lacht schatert ze, "ik vind jou leuk."

Lena streelt over de krullenbol.
"Dank je" zegt ze.
Na het eten, als de kinderen van tafel gaan en gaan spelen komen de anderen in hun plaats aan tafel. Er komt een vrouw naast Lena zitten die al een aardige leeftijd heeft.

"Heeft Gudrun u niet te veel verveeld prinses?"
Nu wordt Lena het beu.
"Wat is er met me dat iedereen me een prinses noemt? Ik ben een mens van Boven Aarde."
De vrouw bekijkt haar eventjes goed. Lena zuchtte, zette de kroon af, wikkelde het verband los en zette toen de kroon terug op. Ook wel omdat ze het niet durfde om hem ergens te laten liggen.
De vrouw zag nu goed haar oren.

"Oh! Je bent inderdaad geen Elf! Wat heb ik me vergist. Maar je lijkt zo hard op de prinses! Ik kon bijna niet anders dan me vergissen."
Lena kon niet volgen.
"Op welke prinses lijk ik dan?"

De vrouw stond recht.
"Kom maar mee naar m'n huisje. Ik zal je alles uitleggen. Of toch voor zover ik dat mag natuurlijk. De woede van... Nee dat mag ik ook niet zeggen."
Raadsels. Allemaal raadsels.

Lena volgt de vrouw terwijl de prins met diepe, donkerder ogen haar beweging naar buiten volgt. Blijkbaar is er toch iets aan het gebeuren dat niet helemaal volgens de regels is.