The Elven King

53) The Elven King

"Dat is diefstal!" roept Lena luidop van ontzetting.
Met haar rug gaat ze tegen de rotswand staan. Dat Gurdan zijn paard neemt is begrijpelijk. Maar waar is het hare dan?

Geïrriteerd speelde ze met haar licht bal.
Mooi dat gaat dus niet door.
Ze kan op z'n minst wat met die bal leren overweg gaan.
Ze richt hem naar de felle zon die langzaamaan naar de top van de hemel klimt.

Wat hadden ze weer gezegd? Eerlijke gedachten, puurheid,... Lena moest eerlijk bekennen dat ze te opgefokt was om daar over na te denken.

"Alsjeblieft zonnestralen, verzamel jullie in deze licht bol."

Hoelang je zoiets moet doen weet ze niet maar zolang ze geen plan heeft heeft ze niet veel beters te doen. Zonlicht krult in de bol van kristal.

Van boven haar vallen steentjes en ander gruis naar beneden.
Boos kijkt ze omhoog.
"Een Ald?" dat verbaasde haar.
Maat ze moet toch dringend eens stoppen met luidop tegen zichzelf te praten. Het wordt nu gewoon gênant.

Dat kan ze proberen.
Ze kent een Ald, ze kent er de naam van en de 'eigenaar'.

Lena gaat op een paar stappen van de berg staan. Nu hopen dat het lukt.
Ze vouwt haar handen tot een kommetje en zet die aan haar mond. Dit is echt wel het laatste dat ze wil proberen. Daarna gaat ze wel te voet of helemaal niet.

"Danle!"
Niets.
"Danle!!!" nu roept ze uit volle borst.

Lena kan haar vreugde niet op. Lena herkent de crème kleurige vacht van Danle. De andere Ald die ze eerst zag was grijzer.

Het duurt een beetje voor Danle het pad naar beneden gekozen heeft maar het laatste deel springt ze stijl naar beneden. Stevig landt ze op haar vier poten.

"Dag Danle, ken je me nog?"
Ze laat het beest snuffelen aan haar hand. Terwijl ze dat doet knuffelt Lena de Ald in haar pels. Uiteindelijk duwt Danle haar kop tegen het lichaam van Lena.
"Ik zie dat je me nog herkent. Hoe gaat het met je?"

Ze probeert er niet meer bij na te denken dat het bizar is om op een serieuze manier met dieren te praten maar voor magie loetz je vrienden maken en daar moet ze ooooit eens mee beginnen.

"Danle. Ik heb een speciale vraag voor je. Je moet me bij je baasje brengen."
Het beest kijkt haar aan en haar ogen blinken. Dat is een duidelijke ja.

"Eerst moet ik wat spullen hebben."
Lena begint een plan te krijgen.
Ze doorzoekt zo veel mogelijk ruimtes. Ze wil niet onvoorbereid vertrekken maar weet niet goed wat mee te nemen.

Toch blijft haar oog plots op iets heel speciaals maar toch vertrouwd hangen. Een houweel. Resoluut neemt ze de steel ervan vast. Het enige wapen (hoewel het een gebruiksvoorwerp is geworden tegenwoordig) dat ze kan gebruiken.

In de andere houdt ze haar bol.
Nu zal ze toch ooit moeten gaan. Genoeg tijd verloren (denkt ze).

"Danle!"
Het beest is opnieuw één en al aandacht.
"We gaan. Maat ik kan niet zomaar op je rug."
Wat een stomme problemen die ze nu tegenkomt. Ze moet dringend volwassener worden.

Danle gaat door een voorpoot zodat Lena er makkelijker opkan. Ze stapt op.
"Naar je baasje alsjeblieft! Zo snel mogelijk voor er slachtoffers vallen."

Danle zette zich snel in beweging. Lena had moeite met overeind te blijven op de Ald. Ze sloot haar armen stevig om haar hals. Maar ze moet toch bekennen dat ze dit leuker vind dan op een hert zitten.

Danle kiest niet bepaald de zelfde route als degene die Lena eerst had genomen. Ze kiest de weg omhoog en Lena, die op haar rug zit heeft een heilige schrik om eraf te vallen.

"Doe alsjeblieft voorzichtig. Ik ben geen berggeit."
Danle koos gelukkig snel een ander, minder stijl pad. Lena had nog nooit last gehad van hoogtevrees en keek naar beneden. De bloemen de bloemen en de met vruchten gevulde bomen zwaaiden haar na. Enkele Elfen keken haar na.

Wat doet een mens met een bronzen houweel, een licht bol op een Ald in de bergen.
Het moet er inderdaad bijzonder bizar uit gezien hebben.

Lena voelde zich ook bizar. Vooral omdat ze eindelijk wist hoe de vork aan de steel zat. Vast tussen twee werelden. Dat is het. Meer niet. En dat kon ze voor zichzelf niet bedenken.

Danle stond nu op het topje van een kleinere berg. Lena had een goed zich naar beneden. Ze beet op haar tanden.