The Elven King

34) The Elven King

"Dat wil dus ook zeggen dat ik het zou kunnen?"
Dainn knikte, "Je mag proberen van mij maar doe het dan wel hier. Niet alleen en nog minder in het bos. Daar trek je vijanden mee aan."

Lena knikte. "Allene zei dat ze geen brons kan aanraken, anders zou ze zich verbranden."

"Dat heeft ze voor je gelogen mens. Ze zal bang geweest zijn om hem aan te raken. Brons is een metaal. Niets magisch. Het zou slechts kwaad kunnen moest je het met magie bezielen maar dat proces is zo moeilijk en lang dat het de moeite niet waard is. Wat we wel doen is de macht van de verkenner breken door hem te bekleden met zilver. Het zilveren juweel, bijna altijd een kroon in deze tijden helpt ons daarin. Stenen, van welke soort ook leven en die kan je dus ook iets vragen. In dit geval zal Allene haar juweel gevraagd hebben om de macht te breken."

"Dus, een voorwerp betoveren zeg maar kan bijna niet, maar de steen heeft ze net als de bomen om hulp gevraagd."

Dainn knikte. Onwaarschijnlijk deze wereld.

"Ik weet dat je zal proberen om een gave te ontwikkelen mens, maar ik kan je een goede raad geven. Wees er zuinig op. Jouw empathie doet op dit ogenblik meer wonderen dan je het zelf geloofd."

Daarop stond de oude halfbloed recht. Zijn donkergrijze kleding sleepte achter hem aan. Zijn lange diepbruine haar hing tot ver over zijn rug. Zijn passen waren daadkrachtig en sierlijk. Op drie passen bleef hij staan zonder om te kijken.

"Ik lees in je hart dat je twijfelt over jouw kunnen om de koning te genezen. Twijfel niet Lena, je bent er bijna."

Daarop liep hij door. Lena was er al verbaasd genoeg over dat hij haar bij haar naam genoemd had. En waar was ze bijna? Bij de koning genezen? Nee toch zeker. Alles sterft hier verder.

Ze besluit om rationeel te blijven en gaat eerst naar haar kamer. Ze frist zich snel op. Haar langer wordende haar legt ze terug in model. Op haar bed liggen twee pakken. Een heel dik, in de ander lijkt een doos te zitten. Lena maakt het grote pak voorzichtig open.

Er zitten vier jurken in. Allemaal zilver. Slechts details onderscheiden ze van elkaar. Patroon, de mouwen, de kraag,... De doos is het volgende dat ze opent. Erin zit een inktzwarte mantel. Verder zit er een juwelen kistje in met zilveren juwelen. Kronen, broches en koninklijk uitziende kettingen. Er zitten een aantal gebruiksvoorwerpen in.

Een zachte borstel en een handspiegel die in kostbaar zilver zijn gemaakt. Er zit een patroon in bewerkt van zilveren blaadjes en bloemetjes. Ertussen zijn smaragden ingewerkt. Dit is allemaal zo kostbaar. De prins kan dit toch niet menen van haar alleen dat te laten dragen. In ieder geval is een nieuwe jurk meer dan welkom. Ze kiest een met een mooie kraag en losse sierlijke mouwen. Ze improviseert wat vlechten in haar haar, zet een mooie kroon op die bij haar geïmproviseerde kapsel past en bekijkt zich dan in de spiegel. Ze zou best voor een Elf kunnen doorgaan.

In de doos zitten nog twee onderjurken, twee paar zilveren schoenen en nog wat andere redelijk basic spullen die schijnbaar van de prinses geweest zijn. Lena schikt alles snel in haar kamer en gaat dan weer naar buiten. Naar de koning. Ze wil zo veel en zo vaak mogelijk bij hem zijn. Bovendien, en dat kan ze echt niet ontkennen, kijkt ze heel erg naar hem op.

Ze informeert even bij de Elfen die ze kent. De meesten weten van niets, Allene kan ze niet vinden. Dogaun, die moet vast wel wat kunnen vertellen. Ronddwalend door de gangen zal ze hem wel vinden.
En uiteraard.

"Dogaun!"
Hij ziet er wat opgejaagd uit.
"Mag ik je wat heel speciaals vragen? Ik weet dat het nu allemaal waar lastig is met die Elf van Over De Velden maar kan ik alsjeblieft waar vaker bij de koning zijn? Ik weet dat dat lastig is om zijn functie en ik en indringer ben en zo maar... Anders sta ik nergens! Ik krijg hem amper te zien. En van Dainn kon het."

Ze was eigenlijk heel hard aan het slijmen. Iets dat absoluut tegen haar principe en karakter is. Lena is het gewoon om eerlijk en zelf dingen gedaan te krijgen. Niet door eerst te zeuren bij een ander. Eentje die nog erg naïef is op de koop toe.

"Kom dan nu mee. Hij zit nu in een cel. Als we ons haasten dan hebben we niets gemist."
Hij nam haar aan de arm mee.

Dat ging vlot. Te vlot eigenlijk. Zouden ze beginnen te aanvaarden dat ze evenveel waarde heeft? Dat ze niemand in de weg loopt? Dat ze echt aanvaard wordt.