The Elven King

56) The Elven King

Anluen had er genoeg van en stormde de massa binnen van op zijn hert. De Elfen die er voor vrede riepen werden uit elkaar gehaald.

Lena vluchtte tussen de veel grotere Elfen in. Wat ze gedaan had was bijzonder mooi in gebaar, maar tactisch gezien niet bijzonder slim.

Ze zocht ergens toenadering en probeerde Elfen aan te spreken maar het lukte niet.

Enkele koningsgetrouwe Bos Elfen storten zich samen met hun koning op de massa. Lena kon aan het geluid van zilver op brons horen dat er gevochten werd. Maar waar ze naar toe kon of wat ze ging doen wist ze niet.

Haar oog viel op haar (niet echt de hare maar kom) houwel. Ze wilde er naar toe lopen maar werd een keer stevig geduwd. Hevige pijnen trokken door haar lichaam terwijl ze viel.

Iemand stapte in paniek op haar arm. Het gebeurde een tweede keer nadat ze door iemand anders weer plat op de grond werd geduwd terwijl ze overeind wilde komen.

Ze probeerde opnieuw en raakte bijna wonderlijk genoeg recht. Ze strompelde met zware pijnen in haar benen en andere naar de houweel. Het was een magisch moment toen ze haar handen eromheen kon sluiten.

Ze hief hem op en joeg hem over haar schouder.
Nu Danle. Waar is Danle gebleven?

Lena zag een beetje op de achtergrond dat de Ald op een andere plaats terecht gekomen was en opnieuw op de grond lag. Snel liep ze erop af.

Terwijl ze dat deed kreeg ze verschillende duwen te verwerken en ook enkele rake klappen met voorwerpen die te snel gehanteerd werden om te zien wat het was. Op verschillende plaatsen kreeg ze ongelofelijke pijn. Haar zenuwen stonden gespannen en in haar hoofd was alles leeg.

Ze stortte zich neer naast de Ald. Danle reageerde afzijdig en niet geïnteresseerd op haar. Haar rechter voorpoot was gezwollen aan de enkel en op de flank had ze een schaafwond. Waarschijnlijk opgelopen door de val van eerder vandaag. Lena had te veel gevraagd van het dier.

Omdat ze niets kon doen met de Ald liet ze haar ter plekke rusten. Ze kon immers niet lopen en Lena wou niet weg vluchten. Ze hees zich moeizaam overeind. Dat haar kleren op enkele plaatsen stuk waren kon ze niet zien.

Ze duizelde. Met de houweel in de hand, hangend naast haar zij liep ze terug naar het strijdtoneel dat ondertussen inderdaad op een oorlog was uitgedraaid. Ze vocht niet. Ze probeerde zich slechts een weg te zoeken tussen de strijdende Elfen.

Het eerste dat haar aandacht opnieuw (maar voor een deel toch) kon trekken was het lichaam van Amrynn.

Of het gelukkig te noemen is valt maar te zien maar het lichaam lag niet in het strijd toneel. Ze knielde ernaast. Alles dat ze wou was naar huis gaan. Niet meer. Door haar is het oorlog!

Ergens op haar torso deed het pijn. Maar nu merkte ze dat de pijn verder trok doorheen heel haal borst en buik.
Ze wist niet waar het precies pijn deed op wat ze voorhad.

Ze duizelde opnieuw.

"Gurdan!" riep ze.
Hij moet haar helpen. Hij heeft medicijnen. Ze strompelde niet nadenkend op de vechtende Elfen af.

"Erea!"
Maar Lena had bijna geen stem meer over. Even merkte ze het gezicht van Erính. Hij vocht niet maar verdedigde zich enkel.
Zijn gezicht stond op haar gericht.

Lena hief haar hand op en probeerde te wijzen. Verloor ze net haar evenwicht even? Ze stond nog overeind maar haar hoofd draaide slap heen en weer alsof ze knikkebolde. Voor eventjes toch. Voor haar ogen werd alles zwart en het volgende dat ze zag was een zwarte leegte.

Erính had het gezien.
"Lena!"
Hij brulde door het strijd toneel.
De stok waarmee hij zich verdedigde liet hij vallen en hij stormde op haar af.

Ze was gevallen. Ze had verschillende kleinere wonden en een paar schaafwonden. Blauwe plekken begonnen zich langzaam te vormen.
Hij wist niet goed wat er was.

Gurdan ondertussen had het ook gemerkt. Zo snel als zijn benen hem konden dragen liep hij naar de twee.
Hij liet zich in het graan vallen naast Erính.

Hij nam Lena aan de schouders vast. Hij controleerde haar. Tot zijn grote ontzetting zag hij de gapende in haar zij. Erính had er in zijn angst over gekeken.

Gurdan legde zijn hand op haar borstkas.
"Haar hart klopt zachtjes. En haar borstkas gaat maar zacht op en neer. We moeten snel zijn. Anders sterft ze!"

Erính paniekeerde. Gurdan was echter goed bij zijn verstand en pakte Lena op. Hij was een oude man maar Lena zag eruit zoals hen, spreekt zijn taal. Hij zag in haar een dochter.

"Lena is gewond! Stop! Iedereen moet stoppen!"

Maar in de vechtpartij had niemand oren naar wat hij zij.
Dan maar anders.
Erính sloot zijn ogen, concentreerde zich diep. Dit is moeilijk.

Vanuit een staalblauwe hemel schoot plots een felle bliksemschicht in naast het strijdtoneel.
Verbaasd over het gebeuren stopte iedereen. Iedereen keek eerst naar het brandende graan en daarna naar Erính.

"Lena is gewond. Als we ons niet verenigen sterft ze! We willen niet opnieuw een prinses verliezen! Niet opnieuw!"

Gurdan hield Lena stevig vast en verloor haar niet uit het oog. Maar het duurde slechts kort.
Hij liet zijn hoofd hangen.

"We zijn haar kwijt."

😱 whoa!