The Elven King

19) The Elven King

Lena bleef na het ontbijt heel de tijd in haar kamer.
Ze neemt Allene en Adaìn niets kwalijk. Ze zijn erg vriendelijk en gastvrij. Bovendien zijn zij nog diegene die het minst tegen haar gelogen hebben. Of haar niet in raadsels verward hebben.

En dan is er nog het zomerfeest straks. Alsof ze daar nu nog zin in heeft.
Ze stond recht en keek naar buiten. Beneden, buiten stond Adaìn op een aambeeld te slaan.
Hij droeg als eerste een kortere jas met iets dat op een strakke, stoffen broek leek met laarzen over. Hij hersteld de deur.

Ze draait weg van het raam. Hoe zou het met Thomas zijn? Zou hij weten dat ze weg is? En wat zou hij dan doen?
Ze mist hem een beetje. Ze mist iemand die haar koppigheid en zelfzekerheid aanvaart en haar niet breekt. Ze zou veel geven om terug naar de grot boven te kunnen.

Op de vensterbank klinkt een zacht geritsel. Lena kijkt om. Een kraai. Een grote, stevige zwarte kraai. Zijn ogen zijn op haar gericht terwijl zijn (of haar) kopje van de ene naar de andere kant wiebelt. Hij krast een keer en gaat er dan weer van door.

Tamme kraaien? Wie weet.

Lena probeerde zich een hele dag bezig te houden maar in een nieuwe, propere kamer is het moeilijk om iets te vinden.
Maar, in alle geluk. De avond viel op zijn einde.
Lena stond van haar stoel op en deed haar nachtjapon uit. Die had ze in een bui van luiheid heel de dag aangehouden.

Ze deed de japon uit en de zilveren jurk aan. Per slot van rekening heeft ze geen andere. De delicate broshes en de kroon laat ze uit. Ze heeft geen zin in de aandacht nog harder te trekken dan haar aanwezigheid al doet.

Ze strijkt haar (bijna niet aanwezige) plooien glad en trekt haar eigen muiltjes aan. Niet die zilveren. Te kostbaar. Te opvallend.

Toen ze in de spiegel keek zag ze dat haar haar niet langer meer tot aan haar kaaklijn kwam maar tot net boven haar schouders hing. Met haar hand nam ze een pluk en keek ernaar in de spiegel. Haar haar was ontzettend snel gegroeid. Is dat enkel door die olie?

Tijd om te gaan. Allene en Adaìn staan te wachten. En zelfs Lyrr mocht voor de maaltijd mee aanschuiven. Maar voor het feest moest ze naar huis.

Ze hadden hun haar gedaan en droegen delicatere juwelen. Alleen Adaìn droeg zijn haar los met daar over een juweel terwijl de dames een gevochten kapsel hadden.

"Klaar?" vroeg Allene "hoe vroeger we zijn hoe beter de plaatsen."
Lena knikte dat ze konden gaan en met z'n vieren liepen ze naar de troonzaal waar schijnbaar het zomerfeest plaats vind.

Er stonden enkele lange tafels en er werden al verscheidene hapjes en drankjes op de tafels gezet door verschillende Elfen die zilveren schalen droegen.

Er kwamen steeds meer Elfen. Maar wat Lena het meest op viel was het aantal kinderen. Jonger dan Lyrr misschien eentje. Iets ouder dan haar misschien twee. Alleen maar jong volwassenen en volwassenen.

Ook al zien alle Elfen er jong en mooi en supermodelachtig uit.

Lena zette zich aan tafel naast Allene. Ze vertelde wat waar ligt en wat wat is en wat waar in zit. Er waren vooral hapjes en een soort toastjes met topping op basis van bloesems en vroege vruchten.
Bovenal smaakte alles erg zoet.

"Wat gebruiken jullie als zoet maker?" vroeg Lena.
"Blaadjes van een een klein plantje dat wij..."

Iedereens gesprek werd gestoord door een openslaande deur. De sfeer die er al in begon te komen was nu opnieuw helemaal weg.

Zware voetstappen en rinkelend edelmetaal vulden de ruimte.
De koning stond met fiere borst voor de zes zwaar bewapende soldaten die achter hem in twee rijen stonden.
Lena dook ineen.

De koning zag er niet bepaald uit alsof hij van plan was om samen met de andere Elfen te eten en nieuwe wijn te drinken.

"De traditie van het zomerfeest is ontheiligd!"
De koning zei het op een kalme maar luide manier, met fiere inborst en macht.
De meeste Elfen bogen naar elkaar toe en verdachten onmiddellijk de Urdún.
Maar Lena wist best waarom de koning hier stond. Ze kneep in de arm van Allene.

"Een mens houdt zich schuil tussen jullie! Als ze zich zonder verzet toont zal er niets gebeuren."
Er ging een zucht van ongeloof door de ruimte.
Lena zag zich geen andere keuze en liet de arm van Allene los. Traag stond ze recht.

Alles wat nog stiller kon zweeg nu.
De koning grijnsde zacht maar met een glimp van nieuwsgierigheid ertussen.
Lena baande zich een weg doorheen de Elfen die aan tafel gezeten zijn.
Twee soldaten gingen om Lena heen staan. Als iedereen haar een prinses vind kan ze zich bewijzen ook.

Met rechte rug en hoofd recht gaat ze voor de koning staan.
"Zo u wenst majesteit."
En daarop draait de koning zich om. Vier soldaten achter hem, daarachter de twee die Lena bewaken. Ze nemen haar niet vast. Alsof ze iets vuil en besmettelijk is.
Allene in de zaal is opgestaan.
Angstig kijkt ze het kleine groepje na.

"Adaìn doe iets!"
Maar geen enkele Elf durft te bewegen.

Cliffhanger!!!!