The Elven King

60) The Elven King

Lena en Erính vielen nogal hard op de grond. Lena op de prins.
En ze gilde het uit van de pijn.

Iedereen keek hen verbaasd aan. Ze waren in de grot gegaan, ze hoorden Erính de spreuk zeggen en nu lagen ze hier op de grond.

"Lena?"
Nura snapte er niets van.

Hakkelend probeerde ze het uit te leggen.
"Ik zag, mijn vriend was er en Erính had mij vast toen."
Ze wachtte toen ze zag dat de toestroom aan Elfen uiteen week om plaats te maken voor de Elfen Koning.

"Riep er iemand dat we moesten wachtten."

Beschaamd kwam Anluen dichter.
Erính en een hulpvaardige Berg Elf hielpen Lena overeind.

"Lena."
Zijn stem was zo laag en zacht.
"Het spijt me voor alles. Ik wist niet wat er gebeurde toen je voor het eerst verscheen en..."

"Anluen, ik weet alles. Er is niets meer waarvoor je je moet schamen. Niets meer."

"Lena ik. Ik kan je niet laten gaan. Ik kan de pijn niet nog een keer aan."
"Vraag je me te blijven?"
Hij knikte en sloot zijn handen om haar hoofd.

"Lena. Ik smeek het je. Jij was de enige die opnieuw licht in mijn hart bracht. Maar ik was te verward om het binnen te laten. Ik heb het allemaal te lang vast gehouden. Met niemand gepraat over wat me zo'n pijn deed. Ik heb mijn verdriet alleen gehuild. En ik ging eraan kapot!"

"Ik weet het majesteit. En zoals ik tegen uw zoon al zei, ik steek de schuld op niemand. Laat hem de voorspelling lezen Nura."

Traag en twijfelend overhandigde Nura het perkament dat zij als eerste geschreven had aan de Elfen koning.
Anluen kon blijkbaar erg snel lezen. Er stond een gigantische tekst op en hij had er weinig tijd voor nodig om hem te lezen.
"Nu begrijp ik eindelijk alles! Waarom..."

Lena ondertussen kon niet meer. Ze was op en alles deed pijn.
Ze zakte een beetje door haar enkels. De Elfen hadden haar echter stevig vast zodat ze niet viel maar tussen hun armen 'hing'.

"Vlug laat haar liggen!"
Nura had het gelukkig snel gezien en schreeuwde het bevel.
"Lena!"

Ze lag verwilderd op de grond met haar lange haren over haar gezicht heen. Op de jurk en in haar haar hingen verdorde bladeren.
De koning werd erg bang om haar opnieuw te verliezen.

Lena had haar ogen open maar kon niets zien door de duizeling.
Haar hoofd was slap en ze ademde snel.
"Nura! Geef HET voor het te laat is!"

Nura keek de koning indringend aan.
"Daar hebben we het over gehad majesteit. Ik ging haar niet nog een keer redden als het opnieuw zo ver zou zijn. En ik geef haar nog minder snel dat middel. Niet als ze zelf niet wil!"
Ze legde haar armen om Lena haar schouders.

"Lena" ze zei het dringend maar op een manier toch rustig.
"Wil jij bij heer Anluen blijven, hem trouw zijn en in deze wereld blijven wonen?"

Lena wist niets te zeggen maar ze legde haar hand op zijn wang.
Eindelijk vond ze de woorden.

"Ik blijf bij jou Anluen. Laat mij de taal van je hart zingen als jij het vergeten bent."

Van uit het niets haalde Nura een gouden flacon die schitterde in het licht.
"Ik heb alleen een traan van je nodig Lena."

Maar daar hoefde ze niet veel moeite voor te doen. Haar opdracht was geslaagd. De voorspelling was uitgekomen en de koning hield van haar.

Bloemen bloeiden rond haar en vogels zongen hun lied in de bomen. De bladeren in de bomen kleuren lente groen en koning Anluen straalt van geluk. Tranen van geluk en pijn stroomden over de wangen van Lena. Ze had het gedaan. Wat ze niet verwacht had had ze gedaan. De tijd heeft haar geleerd in zichzelf te geloven.

Met uiterste precisie ving Nura een traan van Lena in de gouden flacon.
Er schoot licht uit het flesje.

Nura liet er een druppelteller in glijden en zoog de traan op.
Ze boog zich naar Lena toe.
Voorzichtig liet ze de druppel op Lena's lippen vallen.

Even gebeurde er niets. Tot de druppel Lena's mond binnen vloeide. Haar huid begon licht te geven en ook uit de wondes scheen een fel licht. Even had ze het gevoel te zweven. Of was het echt zo?

Lena kroop in elkaar terwijl de Elfen Koning haar zorgelijk vast hield.
"Lena ik hoop dat je het haalt."

Toen alle licht verdwenen was lag Lena opnieuw in de zelfde houding op de grond.

Haar huid was lichter geworden en haar haren langer, haar wonden waren genezen en haar ogen waren naar een pure kleur bruin gegaan. En ze had kleine subtiele punt oortjes. Nog kleiner dan de meeste Elfen hadden! De tekens die de Elfen op haar arm getekend hadden lichten zilver en brons op alvorens ze langzaam verdwenen..

Verward stond Lena recht.
Ze keek naar haar blekere en meer lichtgevende armen.
"Wat heb je me gegeven?"

Nura antwoordde.
"Je zal er nog veel problemen mee krijgen maar wat er in dat flesje zat was een feeën traan. Het sterkste geneesmiddel dat er is. Maar niet het meest veilige. Het heeft al verschillende personen gedood.

Maar omdat jouw leven korter is dan dat van ons allemaal is er traan van jezelf vermengd met de feeën traan."

"Dus?"
"Nu ben je ook een fee, en heb je het eeuwige leven."
Lena keek verbaasd.
Nu pas voelde ze dat de pijn weggetrokken was.

Anluen hielp haar overeind. Ze keken elkaar diep in de ogen.
Lena praatte als eerste terwijl de ogen van de ontzettend gelukkige koning even hard blonken als zijn zilveren harnas en kroon.

"Waarom speel je geen harp meer?"
De vraag die al zo lang op haar lippen brandde.
"Alleen voor jou. Alleen voor de mooiste prinses van Onder Aarde die eindelijk naar me teruggekeerd is."

Lena merkte dat ze hem zonder problemen kon verstaan. Ze had de magische tekens niet meer nodig. Daarom waren ze verdwenen. Wie weet welke talen ze nu spreekt.
Lena vleide zich tegen de Elfen koning aan.

"Eindelijk is er vrede."
"Eindelijk is er rust in onze harten."
De kus deed Lena wegsmelten. Alles was perfect!

In haar hoofd klonk het geluid van een zilveren harp waarvan de noten mee zweefden met de wind en die Lena over de eeuwig lijkende velden liet zweven.